jeden.

Nuda, nuda, nuda. Taki zwykły wstęp, żeby wszystko po krótce wyjaśnić. Zapraszam do czytania :)

_____________________________________________________________

- Wszystko wzięłaś.?

- Oj mamo, tak. Pytasz już chyba dziesiąty raz.

Byłam mocno zirytowana. Właśnie starałam się upchnąć trzecią walizkę do bagażnika, a mama wciąż wynosiła z domu nowe. Oczywiście musiała skorygować moje pakowanie i napchała mi do bagażu z pół mojego pokoju. Jakbym tam nie mogła dostać, dajmy na to, pasty do zębów...

- Przecież wiesz, że się martwię. Lecisz tak daleko... - postawiła obok mnie wielgachną, brązową walizkę i wróciła pod drzwi po jeszcze jedną.

- Przestań. To wciąż ten sam kontynent. I prawie ta sama strefa czasowa. - po długotrwałej szamotaninie udało mi się wepchnąć ją do bagażnika. Ale teraz już nie zmieści się tam nawet zapałka... - Wystarczy już.

- Ale tu masz jeszcze lekkie kurtki i pościel.

- Co mam.? - wytrzeszczyłam oczy. Jawna przesada. - Mamo, daj spokój. Będę miała tam pod czym spać. A poza tym z tym wszystkim nie wpuszczą mnie do samolotu.

- I dobrze.

Zgromiłam ją spojrzeniem i z hukiem zamknęłam klapę bagażnika. Podniosłam ostatnią walizkę, którą przytachała pod samochód (matko, ważyła chyba z tonę.!) i zaniosłam ją do domu. Nie zamierzałam brać tego wszystkiego. Przecież i tak w tych czterech walizkach, które wzięłam znajdę mnóstwo niepotrzebnych rzeczy. Westchnęłam tylko nad tą opiekuńczością mamy i wróciłam na podwórko, zamykając drzwi na klucz.

- Dziecko, nie masz nawet szesnastu lat. Zdążysz jeszcze odbywać takie wycieczki. Twój ojciec jest niespełna rozumu, skoro wymyślił to wszystko. A ja chyba zwariowałam, że się na to zgodziłam.

- Przecież możesz lecieć ze mną. - wiedziałam doskonale jaka będzie jej reakcja, dlatego rzuciłam te słowa, wsiadając do auta. Kolejnego ataku furii bym nie przetrawiła...

- I siedzieć na głowie twojego ojca i tej jego... narzeczonej.? Dziękuję bardzo.

- Oj, mamo przesadzasz.

Mama tylko zmarszczyła nos, jak zawsze, kiedy nie miała odpowiednich argumentów, którymi mogłaby mnie przekonać. Ale wiedziała, że tym razem się nie dam. Było na to o wiele za późno.

Już byłam spakowana, miałam bilety w kieszeni, siedziałam już w samochodzie. Teraz jedynie pozostało dojechać na lotnisko.

- Mamo.!

- Już idę.!

Z wyraźną irytacją na twarzy okrążyła auto i wsiadła doń, zajmując miejsce kierowcy. Jak zawsze, przelotnie zerknęła w lusterko, sprawdzając stan swojego makijażu, po czym przekręciła kluczyk w stacyjce. Położyła dłonie na kierownicy i ruszyła. Oczywiście nie dojechałyśmy za daleko, bowiem jedynie do skraju podjazdu. Jak na złość, ulicą zaczęły przemykać niezliczone ilości samochodów.

- Nie dziw mi się, dobrze.? Moje jedyne dziecko wyjeżdża na dwa miesiące, do zupełnie obcego kraju, zdana na łaskę... tych ludzi.

- Mamo.!

- Dobrze, już nic nie mówię.

Udało nam się w końcu wyjechać. Mama już chyba obrażona na amen nie zamierzała się do mnie odezwać słowem. Włączyłam zatem radio, by zagłuszyć tą niezręczną ciszę. Akurat leciała najnowsza piosenka Rihanny.

Moja rodzicielka oczywiście wszystko wyolbrzymiała. Niestety zawsze tak było, gdy w grę wchodził ojciec. Wciąż uważa, że tata zechce mnie odebrać, nastawić przeciwko niej, czy coś w tym stylu. Jakby mnie nie wychowywała samotnie od 10 lat...

Tak, moi rodzice są rozwiedzeni. Powód.? Niezgodność charakterów.

Tata zawsze był spokojnym, statecznym, może nieco powściągliwym facetem. Typowy Anglik. Mama natomiast to wulkan energii, żywa i cholernie uparta. Przeciętna Polka. Gdzie mogli się spotkać, jakim cudem przypadli sobie do gustu - nie mam pojęcia. Wiem jedynie, że mieli wtedy jedynie po 17 lat - okres burzy i naporu, kiedy robi się takie różne głupoty.

I z tych różnych głupot powstałam ja. Dzieło jednorazowego zapomnienia się dwójki nastolatków.

Oczywiście musieli się pobrać, sprawa wyższego honoru. Dziadek, to znaczy tata mamy, wymusił to na przyszłym zięciu ze strzelbą w dłoni. Cóż, taki sam narwaniec jak mama.

Po ślubie rodzice wyjechali do Anglii. Zamieszkali z dziadkami, tata znalazł jakąś dorywczą pracę, kontynuując jednocześnie naukę. Ponoć wtedy nawet się dogadywali. Ale wtedy urodziłam się ja.

Zaczęły się kłótnie o to, kto ma wstawać w nocy i inne takie dupersztyki. Chodzili nabzdyczeni, ale wciąż się tolerowali. Jednak gdy skończyłam 3 lata, mamie trochę puściły hamulce. Chciała nadrobić stracony czas i zaczęła bujać się po imprezach, niejednokrotnie zakrapianych. Wracała nad ranem, czasem też i wcale. Podobno nawet wyrywała jakichś gachów.

I ojciec się wkurzył. Była ostra awantura, po której mama spakowała się, wzięła mnie, zapewne na złość mężowi i wróciła do Polski. Rozwód odbył się szybko, tata nie chciał się włóczyć po sądach. Zresztą znając temperament mamy wiedział, że postawi na swoim i dostanie opiekę nade mną. Chciał oszczędzić sobie nerwów. Odpuścił. Został w Anglii, ukończył szkołę, zdobył dobrze płatną pracę. Dwa lata temu spotkał też swoją, jak mówi "drugą połówkę".

Natomiast mama utrzymywała nas jedynie z wysokich alimentów. Jako, że nie posiada wykształcenia, nie może sobie znaleźć pracy. I nadal jest sama. Co prawda, szuka. Ale są to znajomości na góra dwa tygodnie. Porównuje się z osiągnięciami taty i mówiąc szczerze, wypada blado. Dlatego nawet słowo o nim mocno ją frustruje.

- Lizka, nie słuchasz mnie.

- Przepraszam. - rzuciłam kompletnie automatycznie. I tak dokładnie wiedziałam, co mi tłumaczyła. Mam być grzeczna, kulturalna, w miarę możliwości miła dla "nowej partnerki ojca", rozsądna. Mam uważać na nieznajomych, sprzątać po sobie i tak dalej i tak dalej, żeby pokazać jak to dobrze mnie wychowała.

- ... żeby nie było, że wychowałam cię na jakiegoś chama.

- Tak, mamo wszystko wiem.

...

- Na pewno chcesz tam lecieć.?

- Tak.

- Możesz jeszcze zmienić zdanie.

- Mamo, przestań. Jestem już na lotnisku, zaraz wsiadam w samolot. Nikt mnie nie porwie, nie zgwałci, nie okradnie. Będzie dobrze.

Mama gwałtownie pobladła. Niepotrzebnie bawiłam się w te wymienianki... Tym zdecydowanie jej nie uspokoiłam.

- Muszę już iść. - rzuciłam naprędce, nim domyśliłaby się przywiązać mnie do kaloryfera. Ale, że nie miała w posiadaniu sznurka, uwięziła mnie w tych swoich długich, tyczkowatych rękach. I najwidoczniej nie zamierzała mnie wypuścić..

- Udusisz mnie...

- Przepraszam. - wyswobodziłam się z jej przepełnionego uczuciem uścisku.

Kurczę, mogłam wziąć głęboki oddech.!

- To ja idę, okej.?

Przyjrzałam się jej uważnie. Minę miała nietęgą, oczy jej się zaszkliły. Jeszcze by tego brakowało, żeby na środku lotniska zaczęła płakać.!

- Zadzwonię jak tylko wyląduję. - zapewniłam jeszcze, nadal nie ruszając się z miejsca.

Mama jedynie pokiwała głową i delikatnie uniosła kąciki ust. Wzięłam to za dobry omen. Cmoknęłam ją w policzek i nie oglądając się za siebie ruszyłam nareszcie ku odprawie.

...

Już wiem, że nie lubię latać.

Zawsze dziwiłam się, gdy ludzie tak narzekali na ten środek transportu. Przecież to coś podobnego jak autobus, z tą małą różnicą, że nie można sobie wysiąść w połowie drogi. Obecnie już zdałam sobie sprawę, że to tak nie działa.

Mam okropny lęk wysokości. Boję się wejść na balkon, znajdujący się na wysokości pierwszego piętra. Od razu mam wrażenie, że wszystko się zawali. A na moje nieszczęście dostałam miejsce przy oknie. Gdy tylko spojrzałam w dół...

Brrr.

W dodatku obok mnie zasiadł jakiś otyły facet w średnim wieku, który okropnie śmierdział potem. Nie dość, że niemalże zostałam wciśnięta w ścianę samolotu dzięki jego gabarytom, to jeszcze postanowił się trochę przespać. Chrapał jak mały traktorek, co nie do końca było mi na rękę. Nawet przez słuchawki słyszałam to jego tarkotanie.

Ale najgorszy był ten bachor za mną. Ciągle kopał tymi swoimi tyczkowatymi przyszczepami w tył mojego siedzenia, wielce zadowolony z zabawy. Próbowałam zwrócić uwagę jego matce, żeby jakoś ujarzmiła to diabelskie nasienie, ale zostałam skarcona spojrzeniem. Zupełnie jakbym to ja zrobiła coś niestosownego.

I jeszcze to lądowanie...

Żołądek przekręcił mi się kilkanaście razy, gdy opuszczaliśmy się na płytę lotniska. Dobrze, że nie skusiłam się na "apetyczne" specjały, które proponowała mi stewardessa. W przeciwnym razie wszystko wylądowałoby na koku eleganckiej pani siedzącej przede mną.

Tylko 2 godziny lotu, a czułam się zmęczona jakbym co najmniej przez ten cały czas kopała doły. Jedyne na co miałam ochotę to gorący prysznic i łóżko z delikatną, pachnącą pościelą. Nie było to takie nierealne, ale czułam się, że gdyby się ziściło, byłoby to niczym urzeczywistnienie najskrytszych marzeń. Taki błogi raj.

Lecz zanim miałam się znaleźć w tym błogim raju, musiałam przejść pół lotniska, odebrać bagaż i rozejrzeć się za tatą. A będąc tak wykończoną, wydawało mi się, jakby to trwało całe wieki, a nie jedynie kilkanaście minut, po których upływie znalazłam się nareszcie w miejscu, gdzie miał na mnie czekać tata.

Niestety, tłum był ogromny i nigdzie nie widziałam szpakowatego, eleganckiego mężczyzny, jakim zapamiętałam go z ostatniego spotkania rok temu. Chodziłam w kółko, jak porzucony szczeniaczek i nie bardzo wiedziałam co mam ze sobą zrobić. A co jeśli tata pomylił terminy.? Albo ja wsiadłam nie do tego samolotu.?

W końcu zrezygnowana usiadłam na jednej z walizek. Były one tak ciężkie, że nie miałam siły ich dźwigać. Po prostu zaczekam.

Po kilkunastu minutach tłum się przerzedził. i w końcu go zobaczyłam.

Wyglądał jak w mojej pamięci. Wysoki, chuderlawy, z roztrzepanymi czarnymi włosami, teraz już z siwymi pasemkami, z zimnymi, niebieskimi oczami. Jak zwykle gustownie ubrany, poważny, choć gdzieś tam błąkał się jakiś uśmiech, trochę onieśmielony. Ale nie był sam.

Szedł za rękę z ładną, wysoką brunetką, jak na moje oko młodszą od siebie co najmniej o 10 lat. Kobieta miała promienny, filmowy uśmiech, który rzucał się na czekoladowe oczy. Ubrana była w dżinsowe rurki, podkreślającą jej mega długie, szczupłe nogi i zieloną, obcisłą bluzkę, która uwydatniała... zaraz, zaraz, brzuszek.?

Albo zjadła pokaźnych rozmiarów obiad, albo stracę pozycję jedynaczki...

- Louise, jak Ty wyrosłaś.! - usłyszałam jego niski, przyjemny głos. Mówił oczywiście po angielsku.

Tata w końcu mnie dopadł i mocno uściskał.

- Ty też dobrze wyglądasz. Schudłeś trochę prawda.?

- Tak. Allison mi pomogła. - spojrzał na brunetkę, która z nim przyszła. Uśmiechnął się wymawiając jej imię. I jego oczy nabrały takiego cieplejszego blasku. Promieniał.

- Możesz mi mówić Aly. - wyciągnęła ku mnie swoją szczupłą dłoń ze starannie przypiłowanymi znacznej długości paznokciami.

- Jestem ... Louise.

Dukałam. Zawsze byłam okropnie nieśmiała wobec obcych mi osób. Po prostu mnie zatykało, nie wiedziałam co mam powiedzieć. A ta smukła piękność stojąca przede mną dodatkowo mnie peszyła. Czułam się przy niej jak Kopciuszek w tych swoich przedartych na kolanach dżinsach i białej koszulce, w której spokojnie zmieściłby się mój "samolotowy sąsiad".

Nie mogłam się powstrzymać i dokładniej przyjrzałam się dziwnego pochodzenia wypukłości na brzuchu. Może to i było trochę niegrzeczne, ale się wgapiałam.

- 4 miesiąc. - pospieszyła z wyjaśnieniami, nie tracąc promiennego uśmiechu.

Dobrze wiedzieć. Ot, taka sobie wiadomość. Przekazana na lotnisku, wśród tłumu obcych ludzi.

- Cieszę się. - starałam się, by mój uśmiech wypadł jak najbardziej naturalnie. Chyba się nabrali. Tata nawet niejako odetchnął z ulgą.

- Jesteś pewnie okropnie zmęczona, prawda.? - dopiero teraz przysłuchałam się jej głosowi.

Cóż, był przyjemny. Ani niski, ani piskliwy, ale... płynny. Nie doszukałam się w nim żadnego fałszywego tonu. Jedyne co mnie odrzucało to angielski akcent. Nigdy go nie lubiłam. Anglicy mówili bardzo niewyraźnie, zawsze zacierali końcówki. Często musiałam się domyślać o co może chodzić. Niestety, jako pół angielka odziedziczyłam go po ojcu. Musiałam pracować wiele lat, żeby się go wyzbyć...

- Hmmm... tak. Trochę.

Odpowiedź nie była elokwentna, w dodatku wypowiedziana z opóźnieniem. Po prostu pięknie się prezentowałam...

- Jedźmy już. - tata na szczęście zapobiegł mojej kompletnej kompromitacji. Sięgnął po trzy największe walizki. Skrzywił się, gdy je podnosił.

- Mama pakowała. - wzruszyłam jedynie ramionami, wyciągając z zostawionej mi walizki rączkę. Jako jedyna miała kółka, więc ciągnięcie jej nie sprawiało mi tak wielkiej trudności jak ojcu tachanie tego wszystkiego.

Mówiąc o mamie, przypomniałam sobie, co obiecałam jej na pożegnanie. Szybko wydobyłam telefon z kieszeni i włączyłam go. Gdy już się uruchomił, wybrałam jej numer. Odebrała już po pierwszym sygnale, zupełnie jakby koczowała przy telefonie.

- No nareszcie.! Wylądowałaś, nic ci nie jest, ojciec cię już odebrał.?

- Taaaaak.

- Przyszedł z nią.?

- Tak.

I cisza. Wiedziałam, że jest ciekawa, ale w życiu nie wypowie tego pytania.

- Jest... ładna.

Usłyszałam jedynie jak wypuszcza powietrze przez zaciśnięte zęby.

...

 Podróż samochodem w godzinach szczytu przez centrum Londynu to wymęczająca sprawa. Jechaliśmy żółwim tempem, co chwila stając na jakichś światłach. Potem półgodzinny korek z niewiadomych przyczyn. I znów ślimaczenie się w długaśnym rzędzie samochodów.

Postanowiłam wykorzystać ten czas na spanie. Niestety, w tłumie śpieszących się ludzi nie dało się. Wciąż ktoś trąbił, wykrzykiwał niecenzuralne słowa w stosunku do innych, bądź po prostu słuchał głośno muzyki dla zabicia czasu. Zgiełk jakiego jeszcze nie doświadczyłam.

Zdrzemnąć udało mi się dopiero, gdy wyjechaliśmy z centrum, kierując się na przedmieścia, gdzie znajdował się dom taty. Niestety, to nie trwało długo. Tu nie było takiego ruchu i kilka kilometrów można było pokonać w minutę...

- Louise, dojechaliśmy.

Kurczę, spałam jedynie kilka sekund i już... Gdzie jest moje łóżkoooooooo.?

Ziewnęłam i przetarłam oczy. Otworzyłam drzwi i wysiadłam z samochodu.

Znalazłam się na podjeździe domu, który skądś kojarzyłam. Dwupiętrowy, o kremowych ścianach. Z wielkimi, brązowymi okiennicami, z kwiatkami na parapetach. Z zadbanym ogródkiem, w którym rosły m.in. czerwone róże. Z równiutko przyciętym, soczystozielonym trawnikiem. Z jabłonią po lewej stronie, z którego zwisał gruby sznur zawiązany na oponie. Z szarym chodnikiem, prowadzącym do marmurowych schodków przed bordowymi drzwiami.

To tu spędziłam te dwa miesiące, kiedy byłam rodowitą angielką. To na tej oponie zwisałam, aż mi było niedobrze. To z tych schodów skakałam, myśląc, że wysokość jest ogromna. To na tym chodniku kilkadziesiąt razu poździerałam kolana, aż do krwi. To na to drzewo wpadłam, wybijając górną jedynkę. To tutaj miałam jeszcze pełną, w miarę szczęśliwą rodzinę...

- Podoba ci się.?

Nie wiem skąd, nie wiem jak, ale tata nagle znalazł się obok mnie, z wielgachnym uśmiechem na ustach. Stanął po moim prawym boku i również spojrzał na dom.

- Dokładnie taki, jak zapamiętałam.

- Chcesz się rozejrzeć.?

- Tak. Po moim pokoju.

Zaśmiał się. Ale rozumiał, że mogę być okropnie zmęczona.

- Proszę bardzo. - gestem zaproponawał, bym poszła przodem.

Ruszyłam powoli, nie zwracając już uwagi na otoczenie. Przechodziłam przez korytarz, jakiś pokój, schody i znów korytarz. Mijałam otwarte drzwi ukazujące wystrój kuchni i salonu. Ale nie wpadł mi do głowy żaden szczegół. Kolor, przedmiot, mebel. Nic, co mogłoby mi pomóc w ogarnięciu wystroju. Mogłam się założyć, że po wstaniu będę w stanie zgubić się w tych obszernych pomieszczeniach.

- To twój pokój.

Weszliśmy w końcu do obszernego pomieszczenia. Szybki rzut oka na wszystko i jedyne słowo, jakie rzucało mi się na usta to: porządek. Tylko tyle mogłam stwierdzić przez półzamknięte oczy.

- Tam masz własną łazienkę. - wskazał na białe drzwi obok łóżka. Ale w tym momencie tylko ono mnie interesowało... - Rozpakuj się, odśwież. Za jakąś godzinę będzie kolacja.

- Dobrze... - rzuciłam kompletnie automatycznie. Akurat będę miała czas na rozpakowywanie czy jedzenie...

Poczekałam kilka sekund, aż tata opuści pokój i rzuciłam się na łóżko. Dokładnie tak jak stałam: w ubraniu, w butach. Przytuliłam się do poduszki i zamykając oczy wciągnęłam jej zapach. Lecz mój mózg nie zdążył nawet zarejestrować tego aromatu, bowiem usnęłam po sekundzie.