Trzydzieści pięć.

Nie mam pojęcia jak to zrobiłam. Jakim cudem w tak krótkim czasie zdołałam wybrać wśród sterty byle jakich ciuchów coś odpowiedniego, w czym nawet widać mi było zaakcentowaną... górę, podkreślić rzęsy tuszem i to bez zbędnych mazów, porządnie rozczesać włosy, umyć zęby, wysłać Quinn sms z przeprosinami i wyjaśnieniami, przeszukać absolutnie cały pokój w poszukiwaniu jakiegokolwiek błyszczyku (którego recz jasna nie znalazłam), pójść do Aly i wyjaśnić jej całą sytuację, przejść szybki kurs pt. "Jak nie zjeść błyszczyka już po sekundzie" i przelecieć przez schody bez żadnych komplikacji. Wprawdzie nie była to ta obiecana Harry'emu sekunda, ale i tak wyszło nadzwyczaj krótko, biorąc pod uwagę dużą ilość wszystkich czynności. Wiedziałam jednak, że trudno mi będzie wyjaśnić to wszystko chłopakowi, co skutecznie spowolniło moje ruchy już na ostatniej prostej - na odcinku koniec schodów-drzwi.

Czając się przy schodach, westchnęłam, myśląc intensywnie nad dobrą wymówką. Oczywiście żadna nie przychodziła mi do głowy. Liczyłam jednak na jakiś ostatniochwilowy cud, więc przeciągałam moment wyjścia jak tylko się dało. W tym czasie sprawdziłam, czy mam przy sobie telefon, czy się nie rozmazałam, czy jestem kompletnie ubrana (naprawdę wolałam już nie pokazywać się Harry'emu bez spodni), czy moje włosy jakoś słusznie się układają, czy mam ze sobą bluzę i co najważniejsze, błyszczyk. Kiedy jednak nie miałam czego już sprawdzać, z dozą niepewności wzięłam głęboki oddech i odważnie opuściłam dom. Akurat, żeby stanąć prawie twarzą w twarz z Harrym, który tupiąc nogą ze zniecierpliwienia stał oparty o barierkę, krzyżując ramiona przed sobą.

Kurczę, czy on nie potrafi zostawać tam, gdzie go zostawiam.?!

- Sekunda.? - zupełnie niespodziewanie spojrzał na mnie z góry, błyskając jakimś oburzeniem w tych swoich zielonych tęczówkach. W sekundę wywołało to poważne rumieńce na mojej twarzy, a także spowodowało, że nie mogłam nie odwrócić wzroku i nie wzruszyć bezradnie ramionami. - Jak chłopaki wywalą mnie z zespołu, to będzie tylko i wyłącznie twoja wina. - rzucił na wydechu, nagle sięgając po moją rękę. I zanim obejrzałam się w jakąkolwiek stronę, już pociągnął mnie za sobą, przebierając nogami w zastraszającym tempie.

No okej, może nie było AŻ takie szybkie, ale fakt, że się tego nie spodziewałam, zrobił swoje. Zaskoczona taką nagłością, no i nagłym dotykiem Stylesowej ciepłej dłoni na swojej skórze, poleciałam do przodu i prawie wyglebiłam się na twarz, witając czule z chodnikiem. Całe szczęście Harry akurat znajdował się tuż przede mną, więc ostatecznie wpadłam na jego plecy. A zanim się odsunęłam, zdążyłam przeżyć mały zawał tą nagłą bliskością, kiedy ciepło jego skóry mnie uderzyło (nawet jeśli dzieliło nas kilka warstw materiału), a charakterystyczny zapach mieszanki perfum i szamponu pomieszał wszystkie zmysły. W dodatku jakby automatycznie zawiesiłam się na jego ramieniu, próbując jakoś unormować własną równowagę. I Bogu dziękowałam, że Harry był zbyt zajęty parciem przed siebie, żeby móc zauważyć, że przez ułamek sekundy dosłownie przywarłam do jego ciała.

- Wtedy ich zagadam, żeby przyjęli cię z powrotem. - zagaiłam, naiwnie licząc, że rozmową tym bardziej odsunę go myśleniowo od mojego durnego zachowania. Szkoda tylko, że dopiero po chwili zorientowałam się o czym ja mówię...

- Będę trzymać kciuki. - zaśmiał się Harry. - Ale do twarzy ci w zielonym, naprawdę. - skinął dłonią na moją koszulkę. Opuściłam głowę i zarumieniłam się, widząc zieloność mojego ubioru.

GŁUPIA.

- Miałam tylko sekundę... - wzruszyłam ramionami, z lekka oburzona.

- Ty masz w szafie cokolwiek w innym kolorze.?

- Lubię zielony.

- Serio.? Kto by się domyślił...

- Nie spieszy ci się już.?

***

Przepraszam.

Tyle mam.

Lekki szkic.

Dodaję, bo obiecałam.

Może Was to jakoś pocieszy.

Sesja zżera mi mózg.

Nie mogę spać. Od dwóch dni jakaś godzina snu.

Nie mogę jeść. Dzisiaj tylko jestem na bułce.

Chodzę jak zombie.

Nawet Chłopaki nie dają mi odskoczni.

Próbuję się uczyć, nic w głowie nie zostaje.

Jak mnie wywalą, będę miała więcej czasu na pisanie. Tyle dobrego.

A na razie... Sorry jeszcze raz.

Nie wiem czy wyciągniecie z tego cokolwiek pozytywnego.

Rozdział dokończę jak wrócę do żywych.

Kocham Was.! ;*