czternaście.

Od pół godziny wgapiałam się bezcelowo w biel sufitu, rozmyślając o wczorajszym... wieczorze. Hm, co ja mówię. Moje myśli krążyły jedynie wokół jednego, znaczącego wydarzenia. I chociaż starałam się w każdy możliwy sposób wymazać je ze swojej pamięci, nijak nie potrafiłam. Nie pomogła zmiana toru rozumowania, nie pomogło wspominanie innych części... hm, randki, nie pomogło zagłuszanie natrętnych idei muzyką... Nic nie pomogło. Co bym nie zrobiła, zawsze wracałam myślami do... do tego ostatniego elementu naszego spotkania.

Nie, nie, nie, nie, nie.! Kurczę, do pocałunku.!

Czas powiedzieć to otwarcie, bez jakichś głupich wymijanek. Ale kurczę... nic nie poradzę, sama przed sobą próbuję się usprawiedliwiać. Sama sobie wmawiam, że to nie miało miejsca, że nic takiego się nie zdarzyło, że to być może jedynie głupi sen, który zaraz się skończy. Ale niestety, trzeba się pogodzić z rzeczywistością i przyjąć ją taką jaka jest.

Prawda.?

Dobra, może i brzmiało to sensownie, ale nijak nie przedkładało się na względy mojego mózgu. Bo mimo, że przyznawał rację tej jakże racjonalnej tezie, nie mógł jednak zastosować się do jej rad. I za żadne skarby nie chciał przyjąć do wiadomości, że pewien chłopak imieniem Harry, wczorajszego zakręconego wieczoru chciał mnie...

Cholera, chciał mnie pocałować.!

Bo czy to nie brzmi absurdalnie.? Ja, Louise Sanders przeżyłam wczoraj swoją pierwszą randkę. Ja, no kurczę, ja.! Osoba z okropną trudnością nawiązywania jakichkolwiek relacji międzyludzkich. Która nie potrafi normalnie rozmawiać, która rumieni się na samą myśl o przebywaniu... nie, sam na sam to może nie, ale właściwie blisko, generalnie nieznajomego chłopaka i która dostaje palpitacji serca, gdy jest zmuszona coś powiedzieć. Ja.! Nieśmiała, przeciętnie wyglądająca, nie powalająca bystrością, humorem ani inteligencją. Właściwie bez żadnych zalet względem komunikacji z drugim człowiekiem. A jednak...

A jednak kurczę... taka była prawda. Byłam na pierwszej randce. Względnie normalnej pierwszej randce, pomijając niektóre wypadki losowe. W każdym bądź razie on przeżył, ja przeżyłam. A teraz nie mogłam zapomnieć o tym, że owa randka prawie została uwieńczona pocałunkiem.

Lecz pytanie dnia brzmiało: czy chciałam, żeby Harry... istotnie to zrobił.?

Owa wątpliwość była niesamowicie nurtująca. I właściwie trudno mi było znaleźć sensowną odpowiedź. W zasadzie zadanie pozornie proste, czyż nie.? Chciałam, albo nie chciałam. Jedno słowo załatwiłoby sprawę i przestałabym wysilać w końcu tą moją przemęczoną mózgownicę. No ale jednak... W mojej głowie panował niezły mętlik, co wcale nie ułatwiało mi całej sprawy.

W zasadzie można było pójść racjonalną, stanowczą ścieżką próby rozwiązania i ogarnięcia tego chaosu. Wyjść z założenia, przejść przez morze tez i skończyć na najtrudniejszym zagadnieniu hipotetycznym stwierdzeniem. Tylko właśnie... od czego zacząć.?

Dobra, już wcześniej ustaliłam, że Harry mi się podoba. Jest miły, sympatyczny, całkiem zabawny i inteligentny. W zasadzie też i okropnie uparty, zawzięty i chyba ambitny, sądząc po tym jak się stara wciągnąć mnie do rozmowy. Chłopak pełen zalet, czyż nie.? Że o jego powierzchownej atrakcyjności nie wspomnę, bo wystarczy tylko myśl o tych jego dołkach w policzkach, by już szumiało mi w głowie. No właśnie, to chyba też coś oznacza, prawda.?

Nie da się ukryć, Harry z całą pewnością w jakiś sposób na mnie oddziałowuje. Negatywny, pozytywny, co za różnica. W każdym bądź razie ma w sobie coś, co mnie do niego przyciąga, co dziwnie mąci moje i tak nie najlepsze myślenie, gdy jest w pobliżu i co generalnie sprawia, że... kurczę, naprawdę go lubię.

Ale czy to oznacza, że od razu chciałabym żeby... Żeby mnie pocałował.? Cóż, przypominając sobie swoją reakcję podczas bieżących wydarzeń... chyba nawet miałam na to ochotę. W sumie zareagowałam spontanicznie i nie do końca byłam świadoma swoich czynów. Teraz, gdy już trochę ochłonęłam i na moje w miarę racjonalne myślenie nie wpływała w żaden sposób jego obecność... Coś mi się wydaje, że powinnam podziękować temu nagłemu napadowi czkawki.

No bo co by było, gdyby okazało się, że w całowaniu jestem kompletną niemrotą, jak zresztą w większości dziedzinach życia.? Nigdy dotąd nie miałam okazji spróbować tego niekonwencjonalnego doznania, więc to chyba proste, że nie do końca wiedziałam z czym to się je. A właściwie jak to się robi.

Oj, techniczna strona jest oczywiście jasna. Pocałunek, starcie ust dwóch osób. Przyjemność, uniesienie, bliskość, podobno jeśli druga osoba jest tą właściwą, mogą pojawić się jakieś fajerwerki. Ale to tylko książkowe i filmowe wersje wydarzeń. Koślawe wyobrażenia osób z poniekąd wybujałą wyobraźnią. Bo praktyka... Praktyka to zupełnie inna sprawa.

Bo co to właściwie jest ten pocałunek.? To jedynie wymiana bakterii, zarazków i innych tego rodzaju osobników. To... to właściwie jest ohydne i bardzo niehigieniczne. Więc dlaczego tylu ludziom tak się to podoba.?

Cholera, to jest zdecydowanie ponad moje siły.

Zdecydowanie nie jestem na to wszystko przygotowana. To dzieje się chyba zbyt szybko, a ja po prostu nie nadążam... No bo dotąd żyłam sobie spokojnie, nie zawadzając nikomu, robiąc swoje i dążąc przed siebie. Nie bacząc na żadne romantyczne kwestie, płynąc w swej nieskomplikowanej egzystencji dosyć samotnie, ale i bezproblemowo. Ale wystarczyło jedno spotkanie, by pewien polokowany osobnik wkroczył na tą moją drogę, robiąc kompletny raban w moim mózgowym światku. Wcześniej cisza, a teraz... Tyle myśli, tyle spraw, tyle wątpliwości. A ja nie wiedziałam jak to wszystko ogarnąć.

Ohhh, jakież te wszystkie relacje są zagmatwane.!

Westchnęłam głęboko, praktycznie krzycząc wewnętrznie z tej całej bezradności. Zirytowana zacisnęłam dłonie na krańcach zielonej kołdry, chcąc jakoś pozbyć się tego przeklętego mętliku napierającego na mój mózg. Niestety, nic nie mogło mi na to pomóc. Nawet porządne pokręcenie głową nie spowodowało, że myśli wyleciały z mojego umysły. Wciąż tam tkwiły, powodując ćmiący ból głowy.

Ostatecznie stwierdziłam, że uwolnić się od tego mogłabym wówczas, gdybym przestała się wylegiwać i bezsensownie wgapiać się w sufit. Postanowiłam zatem zająć się czymś bardziej pożytecznym. I sięgnęłam po czarny telefon leżący na szafce nocnej tuż obok łóżka.

Z westchnieniem kliknęłam na pierwszy lepszy przycisk, powodując rozświetlenie się małego ekranu. Za stanowczą prośbą o odblokowanie telefonu dostrzegłam rząd czterech cyfr, które w logicznym rozumowaniu układały się w godzinę 10:21. Czyli dosyć późno, nawet jak na moje ostatnie lenistwo... Tak więc z westchnieniem zrezygnowania uniosłam się na łokciu, skąd wygodniej udało mi się przenieść do pozycji siedzącej, opuszczając nogi na podłogę. Przeciągnęłam się porządnie, usuwając z siebie efekty zastania posennego, po chwili pocierając dłońmi ramiona pokryte gęsią skórką.

W pokoju było dosyć chłodno, pomimo, że za oknem panowała przyjemna, słoneczna aura, otulająca wnętrze ciepłą, żółtą łuną. Ziewając przeciągle, podniosłam się z łóżka, które zaprotestowało cichym skrzypnięciem, człapiąc noga za nogą do okna. Sięgając przez biurko, uchyliłam szeroko oba skrzydła. I od razu poczułam przyjemny, ciepły wietrzyk wdzierający się do wnętrza pokoju.

Zaciągnęłam się ożywczą świeżością, delektując się nią zza przymkniętych powiek. A gdy je otworzyłam, mój wzrok natychmiastowo padł na bluzę przewieszoną przez oparcie obrotowego krzesła.

Dużą bluzę. Czarną bluzę. JEGO bluzę.

Gdy czerwcowy wiatr tak niewinnie hulał sobie po moim pokoju, niespodziewanie spowodował uniesienie się zapachu z owej bluzy, rozprowadzając go po całym pokoju. W tym również i do moich nozdrzy. Co automatycznie poskutkowało pojawieniem się jakiegoś dziwnego ścisku w dole brzucha. I niewiele myśląc niemalże wybiegłam z pokoju, wpadając do łazienki jak jakiś oszołom.

...

Schodząc po schodach, liczyłam na jakieś szybkie i samotne spożycie późnego śniadania z resztek, które zostały po porannym posiłku taty i Allison. Wszak o tej porze tata pewnie ciężko pracował, wysilając swoje szare komórki w finansowych sprawach, natomiast Allison z pewnością załatwiała jakieś swoje sprawy związane z przyszłym macierzyństwem.

Jakież więc było moje zdziwienie, kiedy wchodząc do kuchni ujrzałam tą dwójkę przy stole, kompletnie nieogarniętych, może nadal na wpół śpiących, mozolnie spożywających śniadanie i sączących ożywczą kawę, której zapach ogarnął całe wnętrze.

No tak, bo z tego wszystkiego kompletnie zapomniałam, że dzisiaj niedziela... A to oznaczało ogólne lenistwo, ogarniające jak widać nie tylko mnie. Sądząc po ich nieogarniętym wyglądzie pozwolili sobie na dłuższą chwilę tej niedzielnej opieszałości. Najwyraźniej również wstali dosyć niedawno i ogarnięci głodomorstwem przybyli od razu tutaj.

A zresztą, ich poranne niedzielne zwyczaje nie były na tyle absorbujące, żeby zaprzątać sobie nimi głowę. Zwłaszcza, że mój brzuch właśnie donośnie zakomunikował, że bardzo brakuje mu czegoś... chociażby w rodzaju kanapki, których zgrabny stosik zajmował duży talerz stojący na środku stołu.

Nie siliłam się już na żadne powitania. Nie zastanawiałam się nawet nad tą ciszą, która nagle opanowała całą kuchnię. Zignorowałam również znaczące spojrzenia, które tata i Allison rzucali sobie z nieodgadnionymi dla mnie minami. Po prostu wolałam nie wiedzieć. Poza tym, zajęłam się czymś kompletnie innym. A mianowicie uważnym przejściu od drzwi do stołu, co w moim przypadku nie było wcale takie irracjonalne. Przecież po drodze mogło się wydarzyć co najmniej tysiąc rzeczy, które mogły spowodować kolejne uszkodzenie jakiejś części mojego poszkodowanego ciała. Ale na szczęście do stołu udało mi się dotrzeć w jednym, nieuszkodzonym (prawie) kawałku.

Starając się nie patrzeć na dziwne miny Allison i taty, zasiadłam na 'swoim' krześle, oczywiście po turecku, przysuwając bliżej siebie jedną kanapkę i wypełniony już ciepłą herbatą biały kubek z nadrukowanym... kotkiem. Momentalnie mój umysł zaczął narzucać mi natrętne myśli o pewnym polokowanym osobniku, który wczorajszego wieczoru przyznał się, że bardzo przepada za tymi zwierzakami. Nie wiem dlaczego, ale na samą myśl o nim moje policzki zaczęły pokrywać się czerwienią.

Nie chcąc powtórki sprzed dosłownie pół godziny, wyrzuciłam te jeszcze jeszcze nie do końca rozwinięte myśli z mojej głowy, zajmując się konsumowaniem śniadania.

- Mam do ciebie małe pytanie... - zaczął nagle tata, niezwykle poważnym tonem. Co najdziwniejsze, jego wzrok wlepiony w moją twarz wyrażał głębokie rozbawienie, sądząc po dziwnych iskierkach błyszczących w głębiach jego niebieskich tęczówek oraz sieci pogłębionych zmarszczek wokół oczu.

- Hm.? - mruknęłam ledwo dosłyszalnie, zważając na to, że większość obszaru w moich ustach zajmowała właśnie przeżuwana kanapka. A nie chciałam, żeby jej resztki wylądowały na stole.

Po zaciekłej minie taty wywnioskowałam jednak, że szykuje się na jakąś dłuższą rozmowę. Toteż zmusiłam się do szybkiego przełknięcia kanapki. Niestety, zrobiłam to zbyt szybko, więc kanapka pozostawiła po sobie jedynie suchość w moim gardle. Uważnie obserwując tatę, nachyliłam się nad stołem, sięgając po kubek. Wzięłam porządny łyk herbaty, kiedy tata w końcu zdecydował się wydusić z siebie to, co go tak nurtowało...

- Czy ty z tym młodym Stylesem to tak na poważnie.?

ŻE JAK, PRZEPRASZAM BARDZO.?!

Powiedział to w jak najmniej odpowiednim momencie. Ja tu miałam herbatę w ustach, a ten... A ten swoją wypowiedzią spowodował, że najpierw zachłysnęłam się napojem, po chwili wypluwając go centralnie przed siebie. Ostry płyn przedostał się również do moich dróg oddechowych, powodując w nich drażniące pieczenie i początkowo brak możliwości oddechu. Tak więc zaczęłam kaszleć jak oszalała, zupełnie nie wiadomo skąd nagle zaczynając łzawić.

- Słuuu-uucham.?! - wydusiłam z siebie pomiędzy kolejnymi kaszlnięciami, starając się dojść ze sobą do ładu. Po dłuższej chwili i kilku solidnych klepnięciach od strony Allison, udało mi się w końcu jakoś zatamować nieokrzesane kaszlenie i przywrócić jako-taki oddech. Kciukiem otarłam łzy, które zalały moje oczy, wzrok wciskając w blat stoły przede mną.

- Już.? - Allison troskliwie obejmowała mnie ręką, gładząc dłonią po moim ramieniu. Delikatnie kiwnęłam głową, nawet na nią nie patrząc. To chyba jednak jej wystarczyło, bowiem puściła mnie, oddalając się bardziej na swoje krzesło. Ja natomiast skupiłam się na delikatnym podniesieniu wzroku, z przerażeniem próbując ogarnąć minę taty. A nie była ona zbyt ciekawa...

- Pytam tylko orientacyjnie. - tatuś najwyraźniej średnio przejął się tym, że przed sekundą mało co nie zostałam zabita przez herbatę. Niezrażony kontynuował swoje dziwaczne przesłuchanie, nadal uśmiechając się podejrzanie głupio. - Chcę tylko wiedzieć czy każdego dnia będziecie mi pod płotem nocami wystawać tak jak wczoraj. - dobitnie akcentując to zdanie, spojrzał na mnie, niejako poważniejąc i przyjmując bardziej surowy wyraz twarzy.

- Ja... Bo... - kaszlnęłam jeszcze parę razy, by jakoś zatuszować to moje nagłe zmieszanie spowodowane jego idiotycznymi oszczerstwami. Chociaż sądzę, że moje głupie policzki mogły mnie jednak wydać... Chociaż tym razem pokryły się czerwienią nie tylko z tego powodu. Po chwili bowiem całe to moje zażenowanie przekształciło się w coś na kształt irytacji. Bo jakim prawem on w ogóle mógł wiedzieć, że Harry mnie odprowadził i całkiem sporą chwilę spędziliśmy przed bramką.? No skąd.? No musiał podglądać.! - A to w ogóle nie jest twoja sprawa. - zmarszczyłam brwi, zakładając ręce na piersi na znak, że mówię całkowicie poważnie. Z westchnieniem irytacji opadłam plecami na oparcie krzesła, dodatkowo przewracając oczami.

- I tu się właśnie mylisz kwiatuszku. Jeśli chce się brać za moją córkę, to musimy sobie poważnie porozmawiać.

Słysząc te słowa, po prostu wytrzeszczyłam na niego oczy. Bo przepraszam o czym on mówił.? Czy on sobie myślał, że ja i Harry to jakiś związek jest, czy jak.?! Kurczę, byliśmy dopiero na jednej randce. Jednej, no przepraszam.! W dodatku trochę nieudanej, więc nie sądzę, żeby... Ygh, nie dość, że od rana nękają mnie jakieś głupie przemyślenia, to jeszcze dotknęła mnie wścibskość dorosłych. A przecież nigdy nie było z tym problemu.!

Styles, jak już cię dopadnę... Popamiętasz, zobaczysz popamiętasz. Poważnie skomplikowałeś mi niedzielę, głupku jeden.!

Jednak wyklinanie biednego Harry'ego nijak nie pomogło mi wydostać się z tej jakże krępującej sytuacji. W dodatku nic nie wnosiło do dyskusji, a przecież musiałam coś powiedzieć, wyjaśnić, stanowczo zaznaczyć, że po prostu są w błędzie...

- Nikt tu się za nikogo nie bierze... - mruknęłam cicho, znowu poddając się obezwładniającej niepewności. Westchnęłam jedynie, licząc na to, że moja skromna wypowiedź pomoże zakończyć temat i dosadnie da im do zrozumienia, że właściwie to nie ma o czym dyskutować. Oczywiście jak zwykle tylko się przeliczyłam.

- No tylko tego by jeszcze brakowało.! - tata zawołał teatralnie, jak przystało na poczciwego ojca. I teraz już nie mogłam odgadnąć czy się nabijał, czy mówił poważnie. Na wszelki wypadek postanowiłam zaznaczyć, że nie życzę sobie żadnych, absolutnie żadnych rozmów między nim a Harrym.

- Tato... Jeśli będziesz ciągać go na jakieś "poważne rozmowy", to... to... - niestety, zabrakło mi argumentów. Toteż zamiast jakoś zakończyć sensownie to zdanie, tylko sapnęłam głośno z irytacji.

- Czyli to jednak coś poważniejszego. - tata spojrzał na mnie uważnie, przybierając oskarżycielski ton. W tym momencie, z tą całą gamą swojej postawy przypominał mi jakiegoś śledczego, który próbuje wydusić z oskarżonego jakieś poczucie winy, aż w końcu do wszystkiego się przyzna. Z tym, że ja byłam niewinna i nie miałam się do czego przyznawać.!

- O Boże... Nie... To tylko...

- Bardzo poważne, mówiłam. - nagle wtrąciła się Allison, niestety nie w takiej wersji, w jakiej oczekiwałam. W dodatku wyglądało to tak, jakby trochę mnie zignorowała, zwracając się bezpośrednio do mojego taty. Nie ukrywam, że niejako mnie to rozdrażniło. Na tyle, by po chwili przypomnieć im jednak, że mam niejako inne zdanie na temat ich głupich wyobrażeń względem... mnie i Harry'ego.

Boże, to nawet brzmi irracjonalnie.

- To było tylko przyjacielskie spotkanie. Dwoje ludzi. Chłopak. Dziewczyna. Nie chłopak I dziewczyna. Tylko po prostu chłopak i dziewczyna. Nie razem. Żadnych związków. Jako kumple. Oddzielnie. Tak tylko pogadać. Jasne.? - mówiłam chaotycznie, przesadnie gestykulując rękami. Miałam nadzieję, że to jakoś bardziej pomoże im zrozumieć moje słowa, no ale... No ale odpowiedź ojca tak czy owak mocno mnie zbiła z tropu.

- Tak, oczywiście. A to obcałowywanie pod bramką to tylko przez przypadek...

- Jak.?! - wytrzeszczyłam na niego oczy, niezliczony raz tego pięknego poranka, oblewając się rumieńcem. Nie pomogła wściekłość wywołana tym, że istotnie musiał sterczeć w oknie w chwili, gdy Harry chciał... chciał się ze mną pożegnać. Co do tego nie było wątpliwości. Właściwie to chciałam go o to oskarżyć, jakoś odeprzeć atak, naskoczyć na niego... ale nie dałam rady. Jedyne na co w tym momencie było mnie stać to dukanie pojedynczych wyrazów. - Nie... Ja nic...

- Jak sąsiedzi będą mi się skarżyć na niestosowne zachowanie to wyślę ich do ciebie. - tata ignorował moje "wypowiedzi", nabierając już nieco rozbawionego tonu w tym wszystkim. Chociaż ja nie widziałam w tym nic zabawnego. Próbowałam nawet to powiedzieć, ale... No właśnie. Tym razem nawet jedno słowo nie chciało mi przejść przez gardło. Wiedziałam bowiem, że i tak nic z tego do nich nie dotrze.

- Hm, a możemy liczyć na jakieś zniżki w piekarni.? - tata rzucił po chwili. Zabrzmiało niby niezobowiązująco, ale przecież ciekawsko łypał na mnie kątem oka, podczas gdy ręką sięgał przez stół do talerza z kanapkami. Jego uniesione kąciki ust wyrażały jedynie fakt, że chciał się jeszcze trochę ze mnie ponabijać.

A mówili, że mama to ta bardziej irytująca...

- Tato.! - jęknęłam bezradnie, praktycznie załamując ręce nad tą jego całą postawą. Absolutnie mnie to nie bawiło, chociaż najwyraźniej on miał niezły ubaw.

- Nie unoś się tak, poważnie pytam. Skoro masz tam specjalne względy...

Zignorowałam ostatnią wypowiedź. Po prostu puściłam ją mimo uszu, nie mając więcej sił na użeranie się z głupimi oskarżeniami. W zasadzie to chciałam nawet stamtąd wyjść. Strzelić jakiegoś focha, tupnąć nogą czy coś takiego... Ale z braku większych sił, zostałam na miejscu, zwyczajnie ignorując ich obecność. Perfidnie omijałam ich wzrokiem, gdy sięgałam po drugą kanapkę. Po chwili skupiłam się na niej, powoli ją skubiąc, bowiem nagle jakoś uciekł mi apetyt.

Widząc mój brak zainteresowania na dalsze dyskusje, już sekundę później nareszcie zostawili mnie w spokoju. Zajęli się sobą, zagłębiając w jakiejś kompletnie niezrozumiałej dla mnie rozmowie, której nawet się nie przysłuchiwałam. Wiedziałam, że o czymś mówią, słyszałam przecież jakieś dźwięki, jednak odbierałam to jako ogólny bełkot. Chociaż sądząc po ich dzisiejszym nastawieniu, to nawet chyba lepiej...

Krótki, piskliwy dźwięk dochodzący z okolic mojej lewej kieszeni zupełnie nagle urwał ich rozmowę. Oboje jednocześnie spojrzeli na mnie z wyrytym na twarzy zaciekawieniem i rozbawieniem.

- Nie odczytasz.? - rzucił tata zachęcającym tonem, który jednak miał coś w sobie z wyzwania. Nie chciałam brać w tym udziału, ale skoro miałam im pokazać, że SMS wcale nie był od tego, o którym oni myśleli...

Powoli odłożyłam kanapkę, otrzepując ręce z okruchów. Niespiesznie opuściłam dłoń, sięgając ręką w głąb kieszeni. Serce zaczęło mi bić jakoś mocniej, co natychmiast rozległo się dudnieniem po całej kuchni. Akurat panowała w niej pełna oczekiwania cisza, więc moje przyspieszone tętno nie miało nigdzie ukrycia...

Wydobyłam telefon z kieszeni zdecydowanym gestem, przenosząc go przed oczy. Drżącymi rękami odblokowałam klawiaturę, z przerażeniem patrząc na ikonkę zamkniętej koperty, obok której widniał nieznany numer. Niestety, składał się z dziewięciu cyfr poza kierunkowym do Anglii, więc na żaden konkurs nie mogłam liczyć...

Wstrzymałam powietrze, decydując się na odczytanie wiadomości. I wypuściłam powietrze przez zęby, kiedy naciskając odpowiedni przycisk, moim oczom ukazał się widok kilku rzędów słów.

"Mam nadzieję, że nie zrobiłaś ze mnie idioty i podałaś dobry numer :). H."

Wpatrywałam się jak zahipnotyzowana w ekranik, próbując jakoś ogarnąć treść. Jednak ten cały zbiór literek w absolutnie żaden sposób nie układał się w logiczną całość. Kompletnie nie pojmowałam o czym on w ogóle do mnie pisze i...

- To o której przyjdzie.? - donośny głos taty wyrwał mnie z rozmyślań.

Zamrugałam kilka razy powiekami, próbując się otrząsnąć z tego wszystkiego. Natychmiast nacisnęłam odpowiedni klawisz, który cofał wszystko i blokując klawiaturę, schowałam telefon do kieszeni. Udając, że muszę przypatrzeć się temu procesowi, opuściłam znacząco głowę, żałując, że rano związałam włosy. Czułam bowiem, że na policzkach mam całkiem dorodne rumieńce, zdradzające każdy element mojego aktualnego rozumowania. I już nawet nie musiałam nic mówić, bo wszystko ułożyło się tak, że praktycznie na czole miałam wypisane "Harry".

Westchnęłam głęboko, próbując jakoś ogarnąć się w tym wszystkim. Wiedziałam, że wiecznie nie mogę wpatrywać się w swoje dłonie, które właśnie nerwowo pocierałam. Postanowiłam więc podnieść wzrok, dokładnie wiedząc co mnie czeka. Dlatego też ostatkiem sił wysiliłam się na obojętny ton.

- Reklama. - rzuciłam bez-emocjonalnie, starając się ignorować uporczywe spojrzenia tej dwójki siedzącej obok mnie.

- Jasne... - prychnął tata, marszcząc brwi w zadziwiający sposób.

- Jasne.

- Uważaj, bo ci uwierzę. – rzucił zdeterminowanym tonem, co spowodowało, że ostatecznie postanowiłam się już wypisać z tego uciążliwego dla mnie zebrania. Z westchnieniem opuściłam więc nogi na podłogę, odpychając się od stołu. Krzesło, przesuwane po podłodze zapiszczało cicho na znak protestu, jednak zignorowałam to. Byłam już wolna i mogłam spokojnie odejść…

Zanim wyszłam, miałam jeszcze ochotę rzucić im zirytowane spojrzenie, ale powstrzymałam się. Właściwie to powstrzymała mnie nieśmiałość. Toteż by coś jeszcze zdziałać, po prostu wzięłam kanapkę do ręki, skubiąc ją powoli po drodze. Praktycznie już zniknęła, gdy dotarłam już do swojego pokoju. Ale to nijak nie pomogło mi w rozmyślaniu nad tym krótkim SMSem, którego dostałam przed chwilą. Nadal nie miałam pojęcia co mam z danym fantem mogę zrobić.

Zrezygnowana klapnęłam plecami na łóżko. Z westchnieniem utkwiłam wzrok w suficie, z kieszeni wyciągając telefon. Podniosłam dłoń go do góry, sadowiąc ekranik w dobrej odległości przed oczami. I ponownie przeczytałam krótką wiadomość.

Po pierwsze postanowiłam zapisać jego numer w kontaktach. Z tym nie miałam najmniejszego problemu. Krótkie Harry wystarczyło, bym wiedziała o kogo chodzi.

Jednak to nadal nie rozwiązywało mojego problemu dotyczącego odpowiedzi. Bowiem nadal nie wiedziałam co z tym fantem zrobić. Fakt, podjęłam pewne kroki. Włączyłam funkcję odpowiedzi i… i cóż, wpatrywałam się bezsensownie w migający kursor.

Jedną minutę. Drugą minutę. Trzecią minutę. Przy czwartej stwierdziłam, że to nie ma najmniejszego sensu. I po prostu wystukałam krótką odpowiedź, właściwie bez większego zastanowienia.

"Nie, numer się zgadza."

Porywające, czyż nie.? Jednak nie chodziło o zainteresowanie go swoimi wyczerpującymi wypowiedziami, bo tak czy owak nigdy się na to nie zdobędę. Chodziło o to, by w ogóle odpowiedzieć, dać znak, że go nie ignoruję, bo to byłoby co najmniej niegrzeczne…

Piskliwy dźwięk nadchodzącej wiadomości rozbrzmiał już dosłownie po sekundzie, gdy zdążyłam już ponownie schować telefon do kieszeni. Z westchnieniem ponownie go stamtąd wydobyłam, wczytując się w spis literek, które oczywiście nadesłał Harry.

"Fantastycznie. Wolałem się upewnić, zanim dodzwoniłbym się do jakiejś pralni... czy coś ;)."

Żartował, to było wiadome. Nie musiałam nawet sugerować się tą buźką, którą dodał na końcu. Niestety, jego wypowiedź była sformułowana w ten sposób, że żadna sensowna odpowiedź nie przychodziła mi w tym momencie do głowy. Aż w końcu po pięciu minutach powtórzyłam drogę, którą przebyłam przy poprzednim SMSie.

  

"Nie, nawet nie przyszło mi to do głowy"

Kurczę, czy on pisze z prędkością karabinu maszynowego.? Nie zdążyłam dobrze zablokować klawiatury, kiedy odpowiedź już pojawiła się w moim telefonie.

":). Jak bardzo zajęta jesteś tego pogodnego popołudnia.?"

Tym razem przynajmniej coś, na co bez głębszego zastanowienia mogłam odpowiedzieć. I nie czekać kolejnych pięciu minut...

"Hm... Prawie w ogóle."

Swoją drogą… Musi mieć mnie za jakąś niedołęgę telekomunikacyjną. Odpowiadać na SMSy po pięciu minutach, podczas gdy jemu zajmuje to kilka se... Jak zwykle, nie zdążyłam dobrze pomyśleć, a już rozbrzmiał kolejny piskliwy odgłos wiadomości.

"To dobrze :). Zwiedzałaś już Londyn.?"

Hm, najwyraźniej zdążył mnie już przejrzeć i wywnioskować jak powinien ze mną rozmawiać. W zasadzie… takie SMSy były dla mnie bezpieczniejszą formą niż rozmowa twarzą w twarz. Nic mnie nie rozpraszało, więc skupiałam się na treści. Więc chyba mogłam nawet trochę popisać się zdolnością budowania zdań złożonych, dłuższych, wyczerpujących… No, niestety nie w tym życiu… Ale przynajmniej nauczyłam się odpisywać w ekspresowym tempie.

"Niestety, nie miałam okazji."

"Więc dzisiaj to nadrobimy :). 15.?"

"Może być."

"Okej. To do zobaczenia ;*"

Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w te dwa połączone ze sobą znaki. Oznaczały… cóż, nigdy się w to nie bawiłam, ale jednak doskonale wiedziałam co miały dać mi do zrozumienia. To było na tyle wymowne, że nieświadomie znowu pokryłam się rumieńcem. I znów w mej głowie rozświetlił się obraz wczorajszego wieczoru i… pożegnania.

Ale zaraz… Skoro chciał się dzisiaj spotkać, to znaczy, że dzisiaj też będziemy musieli się pożegnać. Więc czy znowu będzie chciał…?!

O matko.! Nie, to zdecydowanie nie jest na moją biedną głowę.!

Jęknęłam z bezradności, przekręcając się na brzuch. Prawą rękę delikatnie zgięłam w łokciu i na przedramieniu położyłam trochę nadmiernie rozgrzane czoło. Westchnęłam głęboko, gdy ponownie nawiedziły mnie te wszystkie myśli, które buzowały w mej głowie nim postanowiłam zejść na śniadanie. Znowu tyle pytań, wątpliwości, niedomówień…

I co ja mam teraz zrobić.?

***

Dzisiaj krótko, za co ogromnie przepraszam. Ale dostawałam tyle wiadomości względem kolejnego rozdziału, że musiałam coś dla Was wyskrobać. Wyszło... cóż, to co wyszło. Trochę nudno, bezbarwnie i jakoś tak mało spójnie. Cóż, kompletnie mi się to nie podoba, bo nie ma większej płynności moim zdaniem, ale cóż... Brak czasu daje się we znaki. No i pomimo próśb, Harry pojawia się tutaj sporadycznie, co mam nadzieję, wybaczycie mi. Nadrobię to przy następnym rozdziale, więc... Więc dziękuję za tyle komentarzy, które zmotywowały mnie do siedzenia do 2 nad ranem, by jakoś ogarnąć ten rozdział :).