dwadzieścia siedem.

Nie miałam odwagi ruszyć się chociażby o milimetr, nie mówiąc już nawet o otwieraniu oczu. Bo chociaż przebudziłam się już dobrą godzinę temu, każdy mięsień mojego ciała zdrętwiał dwa razy, a oczy zaczęły łaskotać, wolałam się jednak nie wychylać. Po pierwsze, miałam wrażenie, że coś leży na moim brzuchu, a mając w głowie wszystkie sceny, które...

O.

MÓJ.

BOŻE.

Nie, nie chciałam do tego wracać.

Nie chciałam o tym myśleć.

Nie chciałam sobie o tym przypominać.

Nie chciałam mieć znowu tego przed oczami.

Nie chciałam znowu czuć tego żaru w żyłach.

A przede wszystkim nie chciałam znaleźć teraz nikogo w swoim łóżku.

Bo, wiadomo... Jeśli się ten...

DOBRA, ja naprawdę NIE CHCĘ O TYM MYŚLEĆ.!

Zacisnęłam powieki jeszcze bardziej, jakby próbując wyprzeć z głowy te wszystkie... nieprzyzwoite obrazy, które zalały mój wycieńczony umysł. Z całych sił starałam się zainteresować mój mózg czymś innym, czymś, co nie wzbudza we mnie takiego stanu, ale niestety...

Bo jak niby miałam myśleć o czymś innym, skoro...?

Cholera jasna...

Czułam się dziwnie. Naprawdę bardzo dziwnie. Byłam zawstydzona.? To na pewno. Zmieszana, zażenowana, zdezorientowana, oszołomiona. Było mi po prostu bardzo nieswojo. W głowie miałam niezły mętlik, którego opanować nie mogłam. Dosłownie tysiące myśli przemykało mi teraz przez głowę i dosłownie każda z nich niosła ze sobą jakąś dziwną falę paniki.

Bo czy możliwe jest, że ja, że my, że naprawdę...?

- Lou, długo będziesz się jeszcze tak wylegiwać.? - głos Allison gdzieś z niedaleka przeraził mnie nie na żarty. Zwłaszcza, że wyraźnie słyszałam jej kroki, nieubłaganie zbliżające się do drzwi mojego pokoju.

O żesz kurczę...

Nie mogąc wydusić z siebie chociażby połówki słowa, wzięłam gwałtowny wdech, przez co ta niezidentyfikowana rzecz na moim brzuchu przypomniała o swojej obecności. To tylko posłało kolejną falę paniki przez całe moje ciało. A jeśli to...?

Dobra, nie ma czasu na polemizowanie ze sobą... Kroki Allison zdawały się być donośniejsze, ewidentnie zbliżała się do mojego pokoju. A jeśli Harry... No, musiałam się przekonać. Na stanowczym wydechu otworzyłam oczy, delikatnie podnosząc się na łokciach. I z paniką, chociaż uderzona falą światła, rozejrzałam się wokół siebie.

Rozmemłana pościel, wśród której rozwaliłam się ja, nie inaczej niż po normalnych nocach. A tym czymś nieokreślonym na brzuchu okazał się pluszowy królik, z którym trudno mi się było rozstać, nawet jeśli miał jakieś 12 lat. Ale poza tym... Nikogo nie ma... NIKOGO NIE MA.!

Jak to nikogo nie ma.?!

Zaraz... Czyli to wszystko...? I tak realistycznie.? Ta rozmowa, Harry w pokoju, piosenka...?

Natychmiastowo zerknęłam na półkę, na której według mojej świadomości powinny być płyty.

KSIĄŻKI.!

Same książki. Grubsze, chudsze, kolorowe, czarno-białe, z obrazkami na grzbietach, bez obrazków. Ale książki. Przez całą szerokość półki. Tylko książki. Ani śladu płyt.

Szybko zerwałam się z łóżka, w kilku roznoszących się echem po pokoju krokach dobiegłam do odtwarzacza. Ze zniecierpliwieniem otworzyłam odpowiednie na płyty miejsce, dostrzegając... nic. Żadnej płyty. Żadnego Elvisa. Tylko czerń.

- Już jedenasta, śniadanie zaraz się w wiór zamieni - głos Alison dobiegający spod drzwi niejako mnie przestraszył. Nawet nie usłyszałam kiedy weszła do pokoju. W sumie może to i dobrze, chociaż sądząc po tym jaką ona minę strzeliła, gdy spanikowana odkręciłam się w jej stronę... cóż, zmarszczone czoło mówiło samo za siebie. - Czy ty dzisiaj spałaś w ogóle.? - spojrzała uważnie na moją twarz, która najwyraźniej nie prezentowała się najlepiej. Fakt czułam się, jakbym w nocy zamiast spać, maraton przebiegła, ale żeby to tak od razu było widać...?

Dobra, nie wracajmy do tego co ja w nocy robiłam...

- Nie. Tak. Trochę. - rzuciłam automatycznie, jakby chcąc własną wypowiedzią odciągnąć myśli od... no, wiadomo. Jednocześnie unikałam wzroku Allison, opuszczając spojrzenie na podłogę, co ona oczywiście przyjęła z mocną podejrzliwością.

- Dobrze się czujesz.?

- Chyba. Dobrze. Bardzo dobrze.

- Na pewno.?

- Na pewno, na pewno. - kiwnęłam głową tak energicznie, że to już samo w sobie wzbudzało podejrzenia. Które Allison od razu wyłapała swoim czujnym okiem.

- Wyglądasz jakbyś coś przeskrobała. - rzuciła z takim oskarżeniem, że przez moment bałam się, iż domyśliła się wszystkiego. Ale postanowiłam grać na zwłokę, zamiast z miejsca się przyznawać do wszystkiego.

- Jaaaa... - zawahałam się, właściwie nie wiedząc co mogłabym odpowiedzieć. Bo przecież nie zacznę swoich wynurzeń o tym, co to niby przeskrobałam.?! - Zaraz zejdę na śniadanie, dobrze.?

- No dobrze... - westchnęła kapitulacyjnie, chociaż mocno podejrzliwie. Po czym z dziwną miną wycofała się z pokoju, zostawiając mnie samą, zmieszaną, z mętlikiem w głowie, od którego aż usiadłam na podłodze. I jakimś oszołomionym, panicznym wzrokiem poczęłam bezsensownie gapić się przed siebie, jakby to mi w jakikolwiek sposób mogło pomóc na to poczucie winy, które zaczynało mnie ogarniać.

Bo prawda była straszna...

Miałam erotyczny sen z Harrym w roli głównej.!

...

Nie miałam siły na robienie czegokolwiek. Pracowanie, skupienie, jedzenie, oddychanie. Nic. Mogłam tylko od tych czterech godzin bezczynnie leżeć na swoim łóżku, wgapiać się w sufit i dać się obezwładnić narastającemu poczuciu winy.

Bo jak to jest możliwe...?

JAK TO JEST MOŻLIWE.?!

JAK TO DO CHOLERY JEST MOŻLIWE.?!

Żeby o obcym chłopaku...

I to jeszcze z takimi szczegółami.!

Głos, ruchy, rozkład pokoju, zdarzenia, dialogi i ich sens...

No czy to normalne, że i w moim własnym śnie Harry skarżył się na żaby.?

I jak to jest możliwe, żeby moja głowa była zdolna do odtworzenia piosenki.?

I ta... reszta. Dotyk, pocałunki i ten żar...

No jakim cudem to tak po prostu z głowy wyszło.?!

I dlaczego.?!

Może ktoś mi to wytłumaczyć.? Czemu ja, spokojna, niewinna dziewczyna zaczęłam nagle śnić w taki sposób o właściwie obcym mi chłopaku, z którym na dobrą sprawę niewiele mnie łączy.?! Okej, te randki, te pocałunki... Ale żeby od razu TAK.?!

Owszem, kilka razy przez moją głowę przeszło to i owo, co nie było do końca niewinne, ale jednak nie aż tak, żeby od razu... TO. Przecież... za krótko się znamy, nic o nim praktycznie nie wiem, z rozmowami opornie nam idzie, a ja...

Nieeee, to jakaś masakra jest...

I jak ja mu teraz spojrzę w oczy.?!

O nieeeee, ja stanowczo muszę sobie od niego teraz poodpoczywać... Przecież jakbym się miała teraz z nim spotkać, na świeżo mając w głowie ten sen...

O NIE.!

Koniec z Harrym.

Definitywnie.

I nie ma, że...

Dźwięk SMS-a jednocześnie przerwał mój tok myślenia i zmroził krew w żyłach. Nie musiałam nawet sprawdzać, by wiedzieć, że moje postanowienie zostaje właśnie poważnie wystawione na próbę. Ciężką próbę. Której moja asertywność może nie przetrzymać...

Sięgnęłam więc po telefon ukryty w mojej kieszeni z niemałym mętlikiem w głowie. I automatycznie ociągając się, odblokowałam klawiaturę, zaklinając wszelkie bóstwa, by to jednak nie był Harry. Niestety...

„Kino, podejście drugie.? xx”

No właśnie, o tym mówiłam. Przyjemny ton wiadomości niemalże postawił mi przed oczami jego uśmiechniętą twarz. Okej, zaraz i tak wróciły mi te wszystkie... senne mary, napawając mnie ponownie poczuciem winy, ale mimo wszystko... wiedziałam, że poczuję się jeszcze bardziej winna, gdy odmówię Harry'emu. Nie, żebym od razu zakładała, że mu tak bardzo zależy, ale jednak... byłoby mi głupio, gdybym go w jakiś sposób zawiodła. A poza tym ja nie umiem powiedzieć mu „NIE”. Nawet przez telefon.

Więc jak mu miałam delikatnie wytłumaczyć, że na razie nie chcę go widzieć.?

Pół godziny upłynęło mi na głębokich wdechach i wydechach, które podobno pomagają w uspokojeniu się. Mi nie pomogły. Nadal czułam się strasznie. Oszołomiona, niepewna i ogarnięta niechęcią do siebie przez ten idiotyczny sen. I to na tyle, że kompletnie nie mogłam się skupić na wymyślaniu zgrabnej odmowy.

Bo jak ja mu miałam niby odmówić.?!

Ja nie mam wprawy w odmawianiu.!

Okej, raz się żyję...

Biorąc głęboki oddech, drżącymi rękoma kliknęłam w odpowiednie przyciski, układając zgrabną odmowę.

„Dzięki, nie. Chyba został mi uraz...”

I nie tracąc czasu na zastanowienia, czy to aby wypada, szybko posłałam ją w eter, mając nadzieję, że przynajmniej z tego stresu nie pomyliłam odbiorcy.  Ale przecież nie mogło być mowy o pomyłce, skoro już sekundę później miałam już szansę wczytać się w odpowiedź nadesłaną przez Harry'ego.

„Wcale się nie dziwię ;). Czyli... Ty znowu się głowisz, czy ja mam wymyślać.?”

Nie, głupku.!

Nie chodziło mi o to, że nie chcę iść DO KINA.

Chodziło mi o to, ze nie chcę iść z tobą.!

Żałowałam jedynie, że nie byłam w stanie mu tego wszystkiego napisać. A zamiast tego, żeby nie robić mu przykrości postawiłam na coś, co było wbrew mojemu postanowieniu, a co z pewnością on chciałby usłyszeć. Czy przeczytać... Oj, nieważne.

„Próbuj.”

Czułam się strasznie źle z powodu tej wiadomości, ale trudno. Odmawianie nie szło w mojej naturze, zwłaszcza, jeśli zamieszany był w to Harry. Poza tym wyrzuty sumienia w związku z działaniem wbrew sobie w zasadzie i tak były niczym w porównaniu z konsekwencją owej wiadomości. Ze spotkaniem. Bo nie sądziłam, by po takiej odezwie z mojej strony Harry nagle przestał pałać chęcią kolejnego spotkania.

No właśnie...

„To ja myślę... Ciężko myślę. A Ty bądź gotowa w każdej chwili, bo ja nie wiem jeszcze co wymyślę xx.”

No super. Nie wiem gdzie, nie wiem jak, nie wiem kiedy... Za to wiem, że z chłopakiem, o którym śniłam w erotyczny sposób.

Pięknie, po prostu wspaniale... Nie dość, że jakieś dziwne uczucie zżerało mnie od środka, bo moja głowa postawiła na ekstrawagancję i zaszczyciła mnie cudownym snem o Harrym, nie dość, że działałam zupełnie wbrew własnej woli, bojąc się, by Harry się nie obraził, to jeszcze czekał mnie okropny wieczór w towarzystwie własnych wyrzutów sumienia i nikogo innego jak Harry'ego.

Ten chłopak zdecydowanie za często pojawia się w mojej głowie... No tak, to by idealnie wyjaśniało czemu i do snu już mi wlazł... Pozostawało jednak pytanie czemu akurat TAK.

Czułam się bezsilna. Po prostu bezsilna. Olałam już odpowiadanie na wiadomość Harry'ego, tłumacząc się tym, że tu już nie ma nic do powiedzenia. Temat skończony. Żałowałam jedynie, że w taki sposób... Za to pogrążyłam się w tym mętliku, który opanował mój mózg oraz tym dziwacznym, zżerającym mnie od środka poczuciu porażki. Jak zwykle, nie chciałam, a stało się. Tylko jak ja to wytrzymam.?

Bo ja naprawdę nie chciałam już się z nim widzieć. Zwyczajnie bałam się konfrontacji, gdyż kompletnie nie wiedziałam jak zareaguję na głównego bohatera mojego 'wspaniałego' snu. Już i bez jego widoku, czułam zażenowanie, a cały mój organizm reagował jakimś dziwną reakcją nic-nie-chcenia. Nie wspominając o moralnych wyrzutach sumienia, że byłam zdolna pomyśleć o facecie w taki sposób. A jeśli miałabym się zobaczyć z tym facetem twarzą w twarz...?

Dobra... to ja idę rezerwować bilety do Polski na najbliższy lot. Najlepiej taki, przed którym Harry się tu nie...

Serio.?

Dzwonek do drzwi.?

Jeszcze nie zdążyłam dobrze przemyśleć strategii ucieczki, a on cholera jasna JUŻ.?!

Już sobie wymyślił to piękne spotkanie.?

I od razu musiał z tym przychodzić.?!

Poczułam się zirytowana. Nie wiem czy bardziej własnym zachowaniem, czy bardziej jego nadgorliwością, ale jednak. Chociaż to uczucie i tak zostało zdominowane przez wyrzuty sumienia, strach przed spotkaniem i przeświadczeniem, że w domu nikogo oprócz mnie nie ma. Bo nie obchodziłoby mnie, gdyby nawet i tata otworzył mu drzwi. Miałabym przynajmniej czas na ucieczkę przez okno...

...NIE MYŚL O ŚNIE...

…mając nadzieję, że nie zostanę zauważona. Owszem, mogłabym też udawać, że mnie nie ma i czekać, aż Harry się zniecierpliwi, ale... ale przecież to wcale nie musiał być on, prawda.? Bo co, jeśli to coś ważnego.?

Dlatego też zmusiłam się do wstania i poczłapania na dół. Owszem, mój niepokój rósł z każdym krokiem, ale jednak uparcie szłam dalej. Bo jak nie teraz, to później. Przecież i tak w końcu dojdzie do spotkania, więc...

Więc otworzyłam drzwi, czując się co najmniej jak przegrana. Ale skoro już doszłam do tego miejsca... Odważnie, chociaż drżącą dłonią sięgnęłam do klamki, by otworzyć drzwi. A uchylałam je, jednocześnie wbijając swój wzrok w podłogę, by jakoś odwlec ten kulminacyjny moment patrzenia na gościa, który przecież najprawdopodobniej mógł okazać się Harrym. Zignorowałam uczucie deja vu, które z niewiadomych przyczyn mnie ogarnęło, podsuwając mojej głowie irracjonalny pomysł, że to będzie Chord. Bo kiedy poniosłam wzrok...

Ojej...

Już nawet nie byłam pewna co gorsze...

***

Okej, trochę mi się zeszło z tą 27, ale musicie mnie zrozumieć... Od kilku ładnych miesięcy borykam się z brakiem zafascynowania chłopakami, więc i z weną jest tu opcjonalnie. Mogłabym nawet zaryzykować stwierdzenie, że zmuszałam się do lubienia One Direction, zmuszałam się do uwielbiania Hazzy, zmuszałam się do pisania. Żeby żadnej z Was nie zawieść. Wychodziło mi średnio, czasami  mniej, czasami bardziej znośnie, ale jakoś tak wbrew mnie. Nie twierdzę, że teraz się coś zmieni, bo 27 pozostawia wiele do życzenia, ale... ale przynajmniej faza Hazzowania mi wróciła.! :). Znowu patrzę na niego przychylnym okiem i już nie muszę nikogo podstawiać pod jego kreację w opowiadaniu. Znowu piszę tylko i wyłącznie o nim :). I chociaż może tego nie widać po 27, ale naprawdę pisanie sprawia mi teraz o wiele więcej przyjemności :). Zobaczymy, czy przełoży się też to na jakość...

W każdym bądź razie mam nadzieję, że 27 nikogo nie zawiodłam. Bo przecież...

a) jest wątpliwej długości, i

b) sama jestem sceptyczna do tego "zwrotu akcji", ale jednak takie było moje zamierzenie. No przecież gdyby Lou na tym etapie naprawdę przespała się z Harrym, zamęczyłyby ją wyrzuty sumienia. Już i tak męczą, a przecież do niczego nie doszło... Ale nie będę się usprawiedliwiać, po prostu czekam na Waszą reakcję :). A jestem jej ciekawa jak nigdy, gdyż, nie chwaląc się, ostatnio pobiłam rekord w ilości komentarzy. Dobić ponad 70... To dla mnie naprawdę wielkie osiągnięcie :). Tak więc bardzo Wam wszystkim dziękuję :).

Jak również i za to, że wciąż tu jestem. Gdyby nie Wy, nic by mnie przy opowiadaniach nie trzymało. A więc i nie odnalazłabym w sobie znowu tej oszalałej fanki, która z przyjemnością oddawała się procesowi pisania kolejnych rozdziałów na Piekarni, chcąc wyrazić swoje zafascynowanie Harrym. Ale udało mi się. I wszystko mogę zawdzięczać Wam, że chcecie to czytać, piszecie komentarze, motywujecie mnie do pisania... Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko Wam podziękować. Z całego serca. Gdyby nie Wy, już dawno bym zrezygnowała...

KOCHAM WAS.! ;*

PS: A skoro już jestem przy klawiaturze i wypisuję tutaj te bzdury, miałabym do Was prośbę. Niewielką, nie musicie się obawiać :).Więc... Ostatnimi czasy, gdy moja fascynacja była nadwątlona, zaczęłam czytać opowiadania, niemalże niszczące mnie od środka. Opowiadania, gdzie Harry miał różne dziewczyny. Możecie się śmiać, ale to dla mnie za wiele. Nie na moją zazdrość. Postanowiłam pozostać tylko przy dwóch, nie będę sobie przecież strzępić znowu nerwów i narażać się na kolejny dołek Hazzowy, kiedy to nawet patrzenie na niego wkurza mnie do granic możliwości. No ale przez to nie mam już co czytać... A doskonale pamiętam moje początki z opowiadaniami, kiedy to zaczęłam od historii o Larrym. To była dla mnie nowość. Opowiadania miłosno-erotyczne o dwójce chłopaków...? Na początku mnie to przerastało, ale potem... Cóż, mam do nich sentyment, ogromny. Niestety, wszystkie "moje" historie już dawno się skończyły. A, że nie mam czasu na szukanie dobrej historii chciałabym Was poprosić o jakieś namiary na dobre opowiadanie o Larrym :). Mam nadzieję, że to nie będzie dla nikogo problem... Z góry wszystkim dziękuję za linki.! ;*

PPS: I jeszcze jedno pytanko... Czy da się może w jakiś sposób przerwać obserwowanie bloga.? Bo mam potrzebę, a nie wiem jak... Prowadzenie bloga chyba zaczyna mnie przerastać...