dwadzieścia pięć.

Jak obiecałam, rozdział dedykuję Weronice P :). No i oczywiście pannie E., która też powinna wyłapać swoją wypowiedź... I cóż, mogę Was jedynie przeprosić, że dedykuję taki denny rozdział...

***

„Nie myśleć o Harrym, nie stresować się, nie wyobrażać sobie kolejnych wpadek, nie panikować, zapomnieć o reszcie świata, skupić się na sobie.”

Dokładnie tak brzmiała moja dzisiejsza mantra. Powtarzałam ją w głowie niemalże na okrągło, wciąż od nowa, od nowa, od nowa, od nowa i od nowa, zupełnie jakbym chciała to sobie wbić do świadomości. I uwierzyć, że stać mnie na realizację owych słów...

„Nie myśleć o Harrym, nie stresować się, nie wyobrażać sobie kolejnych wpadek, nie panikować, zapomnieć o reszcie świata, skupić się na sobie.”

Okej...

Podczas prania było łatwo. Ciało miało zajęcie, w dodatku nie wymagające większego skupienia, więc mogłam to sobie w myślach powtarzać do woli. Niestety, nie obyło się oczywiście bez ofiar. Dzięki swojej nieuwadze i gracji słonia w składzie porcelany, wychlapałam się po czubek głowy, nie oszczędzając przy tym jednego z tych bezkształtnych T-shirtów, stanowiących podstawę całej mojej garderoby. I nie mówię tu tylko o starannych próbach usunięcia ręcznie błota z wczorajszego stroju, gdyż główną przyczyną mojego ochlapania był problem z utrzymaniem równowagi na śliskiej, łazienkowej podłodze. Mówiąc krótko, zaliczyłam pięknego orła, w dodatku z miską w ręku, dzięki czemu cała (brudna) woda po praniu znalazła się na mnie...

Nie powiem, żeby to było szalenie przyjemne doznanie. Zwłaszcza, że musiałam poświęcić kilkanaście dodatkowych minut na szybki prysznic. No sorry, po spotkaniu z tą zanieczyszczoną wodą było mi trochę niekomfortowo... Ale przy okazji odświeżyłam się, nabrałam nowej energii i uporu, by móc zrealizować swój wcześniejszy plan. Bowiem nawet pomimo wizji kolejnej randki ze Stylesem postanowiłam zachować trzeźwość umysłu, olać resztę świata i nadal skupiać się na sobie.

Toteż gdy po tych wszystkich łazienkowych przeprawach wracałam przebrana do pokoju, starałam się odepchnąć w najdalszy możliwy kąt mojego umysłu myśl o tym, że powinnam przygotowywać się do randki. I zamiast od razu ruszyć do szafy, by kolejny raz zdołować się jej zaopatrzeniem, padłam na łóżko, sięgając po książkę, by ponownie móc zatopić się w historii Lennie. Która, bądź co bądź, była nieźle wciągająca i na swój sposób pozwalała mi zapomnieć o całym świecie. Co jak najbardziej mi odpowiadało...

„Nie myśleć o Harrym, nie stresować się, nie wyobrażać sobie kolejnych wpadek, nie panikować, zapomnieć o reszcie świata, skupić się na sobie.”

Ostatni raz powtórzyłam w myślach swoją mantrę, po czym przekręciłam się na plecy, szukając najwygodniejszej pozycji do czytania. A gdy już ułożyłam się wystarczająco komfortowo, przesunęłam książkę przed oczy i kolejny raz dałam porwać się historii, oczywiście od momentu, w którym przerwałam ostatnio. Czyli przy pierwszym akapicie...

„Gram, moja babcia...”

...

„[...]- Dziękuję – mówię i każdy widoczny centymetr jego twarzy zakwita uśmiechem. Zaraz, wróć. Czy ten gość wpadł do naszej szkoły z podmuchem wiatru, przygnany z innego świata.? Szczerzy się jak dynia na Halloween, co absolutnie nie pasuje do smętnych min, które większość z nas próbuje wyćwiczyć do perfekcji. Ma mnóstwo potarganych brązowych loków, które podskakują na wszystkie strony, i rzęsy tak niesamowicie długie i gęste, że kiedy mruga, wygląda to, jakby jego jasnozielone oczy trzepotały skrzydłami.”

… no i to by było na tyle, jeśli chodzi o moje nie-myślenie o Harrym.

Wystarczyło 5 stron normalnej, spokojnej historii, w którą zdążyłam się wciągnąć, a tu BACH.! Oni mi tu z takim opisem wyskakują. No bo kurczę... Chciałam sobie normalnie poczytać książkę, zapomnieć się w czyjejś historii, odstresować się... Ale nieeeee... Potencjalny facet głównej bohaterki musi oczywiście łączyć z Harrym wiele znaczących elementów powierzchowności.

Fantastycznie.

Z głębokim westchnieniem wyrażającym nieopisaną irytację, podniosłam się do siedzącej pozycji, gwałtownie zrzucając nogi na podłogę. Z trzaskiem odłożyłam książkę na szafkę nocną, po czym poderwałam tyłek z łóżka, właściwie w niewiadomym mi celu. Ale gdy już tak stałam, mniej więcej na środku pokoju, powoli rozejrzałam się po jego odmętach.

Biurko, szafa, szafki, fotele, łóżko... Niby nic się nie zmieniło od mojego przyjazdu, ale jednak... Ślady zamieszkania dało się poznać. Jakieś ciuchy porozrzucane bez ładu i składu, buty na środku pokoju, sterty czegoś nieokreślonego... Nie wyglądało to zbyt zachęcająco, ale chyba nie miałam na to teraz siły. Bo skoro już w głowie miałam Harry'ego i czułam, że tak łatwo już się go nie wyzbędę, postanowiłam przygotować się do randki.

Bo czyż nie tego żądał ode mnie świat, w tak perfidny sposób wkradając się z myślami o Harrym do mojego umysłu, próbującego zapomnieć o wyżej wymienionym osobniku.? Ale skoro świat chce, to co ja miałam do gadania...

Nie zastanawiając się długo, podeszłam do lustra z zamiarem... cóż, nie do końca wiedziałam dlaczego, ale moje nogi podążyły właśnie w tamtym kierunku. Bo może i ja się nie znam na tajnikach randkowania, ale żeby przygotować się do takowego wydarzenia, przynajmniej fizycznie, trzeba mieć w głowie jakiś obraz siebie. A bez lustra... sorry, ale nie dałabym rady.

Tak więc stanęłam zrezygnowana przed tym zwierciadłem, hamując w wyobrażeniach głupie skojarzenia z jakąś Grimmowską baśnią, pochłoniętą przez moją żądną wrażeń mózgownicę w dzieciństwie. Bowiem niewiele mówiąc... to, co zobaczyłam do żadnej baśni mi nie pasowało. Już prędzej do horroru.

Cienie pod oczami, będące skutkiem tych wszystkich nieprzespanych nocy, poświęconych na myślenie o Harrym.

Siniaki, rozmieszczone chaotycznie po niezasłoniętych ciuchami obszarach.

Rozcięta dolna warga, chociaż już prawie wygojona to nadal widocznie spuchnięta.

Guz na czole, nie dość, że sporych rozdziałów, to jeszcze przybierający fioletowe barwy.

A jakby tego było mało – pryszcz wielkości Mont Everest, dopiero pojawiający się na brodzie.

Gdyby dodać do tego okropnie różowe rumieńce kwitnące na policzkach... O MÓJ BOŻE, Harry dokładnie taką mnie widział.! Posiniaczoną, poobijaną, nieatrakcyjną, zarumienioną... Okej, może dotąd mój wygląd był mi dosyć obojętny, ale teraz mnie to niemalże uderzyło. I to w ten negatywny sposób.

Jakim cudem Harry widząc to wszystko nie uciekł jeszcze z krzykiem.?! NO JA SIĘ PYTAM JAKIM CUDEM.?!

Okej, przy wcześniejszych spotkaniach miałam jeszcze jaką prezencję w związku z niebanalną fryzurą, doborem stroju, czy makijażem. Ale wczorajsze sprzątanie i wypad na rowery... Sorry bardzo, ale zapomniałam o tych wszystkich dziewczęcych rzeczach.! A potem jeszcze w tym rowie, z błotem...

O nieeee...

Wolę nie myśleć jak Harry odbierał moją atrakcyjność... Zaraz, co ja gadam.! Przy tym wszystkim o atrakcyjności nie może być mowy.!

Posiniaczona, bez krzty makijażu, ubłocona, z guzem wielkości wieży Eiffle'a na środku czoła... Matko kochana...

Czy ktoś mi może w ogóle wytłumaczyć to dziwne zjawisko...? Czemu on – całkiem przystojny, całkiem zabawny, całkiem sympatyczny, całkiem miły, i nie całkiem, a na pewno, utalentowany, w ogóle chce się umawiać ze mną – NO ZE MNĄ.?! Bo ja tego kurczę nie pojmuję. Za grosz.

Ale co najgorsze... ja wcale nie chcę tego zmieniać. W sensie... dobra, mogę udawać nawet i przed sobą, że tak nie jest, ale do czego to doprowadzi...? Tak, chcę się umawiać z Harrym Stylesem. I wiem jak to brzmi, ale wcale nie miałam nic złego na myśli. Po prostu, spotkania, jak dotąd. Od czasu do czasu nie pogardziłabym też i...

EKHM...

Tak dłużej być nie może... Wiadomo, że błyskotliwością nie powalam, więc... cóż, z wyglądem przynajmniej powinnam się ustatkować. Ale co ja, kompletna niemrota w sprawach makijażu, mogłabym w tej sprawie zrobić.? No właśnie nic... Zwłaszcza z moim asortymentem zawierającym puder, tusz i kredkę. Chcąc nie chcąc musiałam więc zwrócić się o pomoc... do Allison.

Cóż, w głowie już słyszałam te wszystkie komentarze jakimi mogła mnie zaszczycić, ale sprawa była poważna. Niwelując wszelkie oznaki zdenerwowania i niepewności ruszyłam więc do salonu, gdzie ostatnio widziałam ją przy desce do prasowania. I chociaż coś w klatce piersiowej kołatało mi, że to nie jest zbyt rozsądny pomysł, pozwoliłam nogom prowadzić się do salonu. A reszcie ciału przyczaić się przy drzwiach, niby niedbale opierając się prawym ramieniem o futrynę drzwi, podczas gdy dłonie schowałam w tylne kieszenie dżinsów, a nogi niebanalnie skrzyżowałam. Pozycja swobodna, nie wzbudzająca podejrzeń. I to do tego stopnia, że Allison, zaaferowana rozłożoną na desce do prasowania jakąś brązową bluzką, nie zwróciła na mnie kompletnie uwagi.

- Aly... - mruknęłam cichutko, właściwie ledwo słyszalnie. A wszystko przez tą gulę w gardle, która nie wiadomo skąd znowu pojawiła się nagle, postanawiając pozatruwać mi życie. Jakbym już nie miała dosyć innych problemów...

- No co tam.? - Allison na szczęście usłyszała, chociaż wzroku nadal nie oderwała od pochłoniętych pracą rąk, próbujących za pomocą żelazka pozbyć się wszystkich zmarszczek na ubraniach.

- Bardzo jesteś zajęta...? - palnęłam bez zastanowienia. I miałam ochotę tylko pacnąć się w łeb za to pytanie... Bo czyż to nie było wiadome.?

- Trochę... - brunetka westchnęła cicho, odkładając żelazko na odpowiednie miejsce na desce, po czym skupiła się na składaniu brązowej bluzki w idealną kostkę. Tak złożony ciuch wylądował na stercie innych, równie misternie złożonych, kaskadami rozciągających się po przestrzeni fotela. A gdy już zakończyła proces z bluzką, podniosła wzrok znad deski i uśmiechnęła się do mnie sympatycznie i zachęcająco. - Ale o co chodzi.?

- Bo widzisz... - zaczęłam, wcale nie czując się zachęcona jej uśmiechem. A raczej wręcz przeciwnie... Cały mój zdrowy rozsądek krzyczał WIEJ. Ale wiedziałam, że zbyt normalnie by to nie wyglądało, a skoro już tu przyszłam i postanowiłam coś powiedzieć... - Ja... Ekhm...

- Coś w związku z Harrym.? - Allison natychmiast wyłapała moje zmieszanie, interpretując je na swój sposób. A jej uśmiech, z sympatycznego, zmienił szybko barwę na ten zuchwały, pełny wyzwania, ten, co to pojawia się u każdego, kiedy ktoś próbuje mi wmówić te wszystkie związki.

- Czy teraz wszyscy każde moje pytanie będą odbierać jako „w związku z Harrym”.? - zirytowałam się w jednym momencie, przeganiając gulę w gardle jak najdalej stąd. Co więcej, by wyrazić swoje grymaszenie, wysunęłam dłonie z tylnych kieszeni dżinsów i zaplotłam je zdecydowanie na piersi, jednocześnie marszcząc brwi w geście głębokiego niezadowolenia.

- No wiesz... Skoro już się tak spotykacie... - rzuciła niby to niezobowiązującym tonem, wzruszając ramionami, ale ta jej zaczepna mina tylko się pogłębiła. A ja hamowałam w sobie te wszystkie tłumaczenia, że przecież WCALE SIĘ NIE SPOTYKAMY, no przynajmniej nie w takim charakterze, o jakim ona myśli. Przecież i tak było to bezcelowe... - Bo teraz nie chodzi o niego.? - spojrzała na mnie uważniej, a ja poczułam, że znowu przybieram czerwone barwy w okolicy policzków.

PRZYŁAPANA.

- Eeeeem... - zmieszałam się, w jednym momencie tracąc całą wzburzoną postawę. Rozplotłam ręce, opuszczając je bezradnie wzdłuż tułowia, zgarbiłam się, opuściłam głowę i wbiłam spojrzenie przed siebie, w ten kremowy dywan, który w owym momencie wydał mi się najbardziej absorbującą rzeczą na świecie. - No nie... bezpośrednio... - wydukałam, z każdym słowem coraz bardziej się czerwieniąc. I przekonując się tym samym, że to wszystko to nie był zbyt rozsądny pomysł...

- Chcesz się wystroić na randkę.? - pytanie Allison już konkretnie zbiło mnie z tropu. Nie wiedziałam czy śmiać się, czy płakać, czy zwiewać, czy się irytować... Z nadmiaru tych wszystkich emocji po prostu podniosłam głowę i spojrzałam na brunetkę co najmniej zaskoczona.

- Raczej zakryć to i owo. - odpowiedziałam automatycznie, właściwie bezemocjonalnie, nie licząc zmarszczonych brwi. I jakoś tak machinalnie zatoczyłam prawą dłonią koło przy twarzy, by brunetka na pewno skojarzyła o czym mówię. - A puder nie skutkuje...

- Najprościej byłoby, gdybyś przestała się bez przerwy o wszystko obijać. - Allison zgrabnym ruchem wyminęła deskę, jednocześnie rzucając mi jeden z tych swoich impertynenckich uśmieszków. Jednocześnie schyliła się do kontaktu, wyciągając wtyczkę od żelazka z kontaktu, a gdy się wyprostowała, jej mina była już o wiele bardziej przyjazna. - Ale nie ma sprawy, zaraz damy temu radę... - uśmiechnęła się zupełnie jak ten facet, który zaraz miał ożywić Frankensteina. A ja z sekundy na sekundę upewniałam się, że to wszystko nie było najmądrzejszym pomysłem...

…

Nie mam pojęcia jak ona to zrobiła. Nie mam zielonego pojęcia. Ale nagle, po godzinie roboty, moja twarz wyglądała... normalnie. Nie było guza, nie było worów, nie było tych wszystkich nastoletnich przypadłości skórnych, nawet nie było tego ogromniastego pryszcza. Po prostu normalna, gładka cera, jaką naprawdę rzadko miałam okazję widzieć u siebie. I cóż... mówiąc płytko, podobało mi się to. Zwłaszcza, że Allison na tym nie poprzestała. A nawet i nie od tego zaczęła...

Najpierw uparła się wyregulować mi brwi. Bolało, bardzo bolało, gdy jakimś ostrym narzędziem wymachiwała w okolicach mojego czoła. Aż łzy napłynęły mi do oczu. A co w tym wszystkim najgorsze – większej różnicy to ja nie widziałam. Brwi jak brwi, wielka mi kosmetyczna zagadka. Ale okej, Allison się zna, więc z racji starszyzny pozwoliłam jej torturować swoje wymęczone ciało...

W zasadzie potem nie było już tak boleśnie. Jakieś pudry w kremie, bez kremu, w kamieniu, bez kamienia... Nazw nie ogarniałam, ale wiedziałam, że mam to wszystko na twarzy. I pomimo obfitości w rodzajach wszystkiego nie czułam się jak w masce. Ani trochę. Co więcej, było mi komfortowo z myślą, że nie wyglądam jak po spotkaniu z walcem drogowym. Zwłaszcza, że oprócz cery, Alisson zajęła się moimi oczami. I dała mi przy tym długi wykład o poprawnym użyciu odpowiedniego tuszu do rzęs. Wymieniła przy tym setki dziwacznych nazw, z których... nic nie zapamiętałam. Ale cóż, moje rzęsy przynajmniej były długie, podkręcone i zalotne, jak ona to określiła. Ja, może i mogłabym się z tym zgodzić, ale w dziedzinie rzęs zbyt dużej wiedzy to ja nie miałam... Pozostałam więc przy aprobacie Allison. Która cóż... rozochociła się tymi wszystkimi kosmetycznymi pierdołami. Nie dość, że piszczała niemalże z zachwytu, gdy tak skakała (wyjątkowo entuzjastycznie) wokół mnie, używając tych wszystkich swoich kosmetyków (a miała ich.... OCH.!), potem równie entuzjastycznie... co ja mówię, niemalże klaszcząc w ręce (i szczerze, nawet nie wiem kiedy), trzasnęła mi oględny warkocz, po czym stwierdziła, że i przy ubiorze mi pomoże.

Podziękowałam. Nie wiem jakim cudem, ale zabrzmiało stanowczo, pewnie, kategorycznie i zdecydowanie. I to na tyle, by Allison dała spokój i usatysfakcjonowana oddaliła się od mojego pokoju na bezpieczną odległość, czyli mniej więcej w okolice salonu, gdzie pewnie wróciła do prasowania.

Cóż... pomoc może by mi się i przydała, ale sądząc po nastawieniu brunetki... coś tak czułam, że zawartość mojej szafy nie spodobałaby jej się zbytnio i nie widząc innego rozwiązania pewnie zaciągnęłaby mnie na zakupy. A akurat szwendanie się z Aly po sklepach było ostatnim, co chciałam robić półtorej godziny przed randką. Zwłaszcza, że już czułam to narastające we mnie zdenerwowanie związane z wizją kolejnego spotkania z Harrym... Tak wiem. Dopiero to do mnie dotarło. Że...

CHOLERA JASNA, ZA JAKIEŚ 90 MINUT MIAŁAM ZNOWU SPOTKAĆ SIĘ Z HARRYM.!

Panika. Podekscytowanie. Doza entuzjazmu, ale i przerażenia. Dokładnie to wszystko, a także o wiele, wiele więcej spadło na mnie zupełnie nagle i zupełnie niespodziewanie. I to w tak negatywny sposób, że już miałam sięgnąć po telefon i korzystając ze swojej nowej umiejętności mówienia „NIE”, odwołać to kino z Harrym. By już się nie denerwować i mieć w końcu święty spokój. I nie musieć myśleć o tym polokowanym osobniku.

Ahaaa, marzenie ściętej głowy. Bo może i chciałam to wszystko anulować, ale siły, ani głowy do tego nie miałam. Po pierwsze, nie wiedziałam co mogłabym mu w ogóle napisać.

„SORRY, NIE DZISIAJ”.?

Bez przesady... Zresztą, to wiązało się z tym 'po drugie'. Bo ja zwyczajnie bałam się odzewu. Że nie przyjmie tego jak normalny człowiek, tylko zadzwoni i będzie oczekiwał wyjaśnień. BA.! W najlepszym wypadku... W tym gorszym pewnie przylazłby i tutaj, żeby... nie, nawet nie chciałam sobie tego wyobrażać.

Wyrzucając więc z myśli te wszystkie głupie pomysły, postanowiłam skupić się tylko na jednym. Na dołowaniu się tym nikłym asortymentem szafowym, spośród którego musiałam wybrać odpowiedni strój na randkę do kina. Bo ja niby wiedziałam jak powinno się ubrać na taką okazję...

Westchnęłam zrezygnowana, siadając na środku pokoju z totalnym bałaganem w głowie. Ale stąd przynajmniej miałam idealny widok na mniej-więcej wszystkie moje ciuchy. Zarówno te z szafy, która w owym momencie prezentowała swoje wnętrze dzięki otwartym na oścież drzwiom, jak i te porozwalane po powierzchni pokoju, walające się bez ładu i składu po meblach. Ale co mi z tego było, skoro i tak widziałam tylko kupę dżinsów w różnych odcieniach i długościach nogawek, jeszcze większą kupę bezrozmiarowych T-shirtów, poprzedzielanych tu i ówdzie co normalniejszymi bluzkami, sweterkami, czy bluzami....? Równie dobrze mogłam rozłożyć ręce, nastawić Radio Maryja i czekać aż ciuchy w cudowny sposób same dobiorą się w zestaw.

Na cud jednak nie miałam co liczyć. Może i byłam infantylna na te swoje niecałe 16 lat, ale nie przesadzajmy, nie aż tak... Z braku większego pomysłu wyjrzałam więc przez okno, chcąc tym samym zainspirować się pogodą. I o dziwo, pomogło. Widząc szare, smutne niebo, brak jakichkolwiek przebłysków słońca i sączące się leniwie krople deszczu, odrzuciłam bez słowa połowę ciuchów. Cóż, angielska pogoda zobowiązuje, w końcu musiała się ujawnić po tych kilku ciepłych, bezdeszczowych dniach...

Niewiele myśląc, wstałam więc z podłogi, podpierając się na nadgarstku i podeszłam do szafy, bądź co bądź, najbardziej zachęcającej z wszystkich zawierających ubrań miejsca. Nie zastanawiałam się długo i jakoś tak bardziej automatycznie, niż z zamysłem sięgnęłam po parę ciemnych rurek, jakąś zieloną bluzkę z nadrukiem i czarny, cienki sweterek. A już po dłuższej chwili ociągania, cały ten zestaw wylądował na mnie.

Nie powiem, wygodnie się czułam, ale nie o wygodę tu przecież chodziło, prawda.? Będąc więc już jakby przygotowana, podeszłam do lustra, by ocenić końcowy efekt. I było... nieźle. Niedbały warkocz ciekawie się prezentował przełożony przez lewe ramię, ciuchy w zgrabny sposób pomogły mi zakryć wszystkie siniaki, makijaż zrobił swoje z twarzą... i musiałam to przyznać, z oczami. Były większe, wyraźniejsze. I jak dotąd miałam do swoich oczu stosunek co najmniej indyferentny, tak teraz... podobały mi się. Zwłaszcza, że... biorąc pod uwagę prawdziwość teorii Harry'ego o moich oczach, teraz przybrały kolor ciemnej zieleni. Błyszczącej ciemnej zieleni. Wprawdzie do szmaragdu Harry'ego było im daleko, ale...

No, nieważne.

Wyglądałam ładnie i byłam z tego powodu całkiem zadowolona. Chociaż jakby czegoś mi tu nadal brakowało...

- Może ci się przyda. - głos Allison niespodziewanie wypełnił wnętrze mojego pokoju. Automatycznie odwróciłam się w kierunku jego źródła, czyli osoby Aly, stojącej w progu drzwi i tak samo jak ja wcześniej, tak samo i ona niedbale opierała się ramieniem o ich futrynę. Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się o czym mówi, kiedy dostrzegłam w jej prawej dłoni coś pobłyskującego. Odległość i wada wzroku zrobiły jednak swoje – kompletnie nie wiedziałam co to takiego.

- Eeeem... Tak... - nieśmiało zrobiłam kilka kroków w jej kierunku i dzięki temu zobaczyłam... wisiorek.? - Dzięki... - mruknęłam niepewnie, właściwie nie wiedząc do końca o co chodzi. Allison najwyraźniej to dostrzegła, gdyż skinieniem głowy zasugerowała mi, bym się odwróciła. Co oczywiście bez słowa protestu zrobiłam. I nim się zorientowałam, Aly stanęła za mną, przewieszając mi przez szyję niewielki, delikatny wisiorek z zawieszką w kształcie czterolistnej koniczynki, po czym wzięła się za zapinanie. Miała zimne ręce, co w kontakcie z moją skórą nie było zbyt przyjemne, ale zacisnęłam zęby, nie mówiąc słowa protestu. Zwłaszcza, że to ona pierwsza otworzyła usta...

- Wiesz, sprawiłaś mi dzisiaj wielką przyjemność. - oznajmiła donośnie, dosyć sympatycznym tonem. A ja zupełnie nie wiedziałam jak mogłabym się do tego odnieść... - Zawsze chciałam mieć młodszą siostrę i doradzać jej we wszystkich urodowych sprawach. - wyjaśniła, bardziej naprowadzając mnie na tok swojego myślenia. Jednocześnie zakończyła proces zapinania, więc mimowolnie odwróciłam się z powrotem twarzą do niej... - No ale niestety... - ...akurat mając okazję zobaczyć jej ciepły, przyjazny uśmiech i coś nieokreślonego w oku.

Szczerze.? Nie miałam pojęcia jak się do tego wszystkiego odnieść. Zwłaszcza, że w moim odczuciu nie była jakoś wielce bliską mi osobą. Traktowałam ją jak rodzinę, owszem, ale bardziej jako jakąś ciotkę, niż starszą siostrę. Przecież naprawdę była starsza... Poza tym... Co ja o niej wiedziałam.? Nawet nie podejrzewałam, że może nie mieć rodzeństwa. Bo właściwie nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Po pierwsze – to Harry zajmował większość moich myśli, a po drugie – przyjechałam tu, witając już określony stan, który musiałam przyjąć. Mój tata miał dziewczynę, czy ja miałam coś dogadania.? Nie zastanawiając się nad tym w ogóle po prostu przyjęłam zastane konwencje, nie wyrażając swojego zdania. Zresztą, żadnego nie miałam. Przyzwyczaiłam się już do nienormalności w gronie rodzinnym, więc po prostu... Cóż, nie traciłam czasu na głębokie przemyślenia czy mi się to podoba, czy nie. Rodzice też chyba mieli prawo ułożyć sobie życie na nowo, czyż nie.? Mogłam się jedynie cieszyć, że w tym wszystkim nie olewali mnie.

- Eeeem... Teraz pozostaje mi tylko mieć nadzieję na siostrę... - rzuciłam, siląc się na delikatny uśmiech. Bo było mi dziwnie, mówiąc o tym moim nienarodzonym przyrodnim rodzeństwie. I po raz pierwszy chyba poczułam się niesprawiedliwie potraktowana, że nikt nie zapytał mnie o zdanie. Ale to odczucie przeszło mi w momencie, gdy Aly jakoś tak automatycznie położyła rękę na pokaźnym już brzuszku, uśmiechając się przy tym szeroko.

- Dzięki. - mrugnęła do mnie przyjaźnie, po czym odwróciła się, podążając ku wyjściu. A mnie nagle oświeciło... To znaczy, może nie dosłownie, ale w jednej sekundzie przypomniałam sobie o tym, że miałam iść z Harrym do kina. Na nie-wiadomo-jaki film. A ja miałam określić tytuł...

- Aly...? - zawołałam za nią, zanim do końca znikła mi z oczu.

- Tak.? - odwróciła się z powrotem twarzą do mnie.

- A mogłabym... ekhm... - zawahałam się, marszcząc brwi w geście zamyślenia. Jednocześnie, zupełnie machinalnie podniosłam lewą dłoń, łapiąc zawieszkę między kciuk, a palec wskazujący, przesuwając ją to w lewo, to w prawo po łańcuszku. - Mogłabym skorzystać z drukarki.?

- Jasne, nie ma sprawy. - uśmiechnęła się przyjaźnie. - Wiesz chyba jak sobie z tym poradzić.? - spytała dla pewności, kiedy ruszyłam ku niej, w celu dojścia do gabinetu, gdzie mogłabym zrealizować swój plan.

- Nie jestem znowu taka przedpotopowa... - mijając ją, odwdzięczyłam się podobnym gestem. I nie bacząc już na nic, postanowiłam skupić się na tym, że zaraz czeka mnie kolejne spotkanie z Harrym, do którego teraz muszę przygotować się psychicznie.

Co chyba było jeszcze trudniejsze...

...

Nosiło mnie. Zwyczajnie mnie nosiło. Siedziałam w swoim pokoju jak na szpilkach, z dłońmi wsuniętymi pod uda, podrygując nerwowo w jakimś nieznanym, nieokreślonym, aczkolwiek szybkim rytmie. Jednocześnie nie spuszczałam oka z zegarka, stojącego na szafce nocnej, obserwując, jak jego wskazówki powoli poruszają się po bladobrązowej tarczy. Naprawdę bardzo powoli, wręcz leniwie. Co wcale, a wcale mnie nie podbudowało. A nawet i zaczęło irytować. Zwłaszcza, że już jakieś pięć minut temu wskazówki przeszły przez godzinę ZERO, czyli moment, w którym Harry powinien się już pojawić. Ale nic. Cisza. I absolutnie brak chociażby cienia Harry'ego.

Westchnęłam głęboko, wysuwając dłonie spod ud. I idąc za ciosem, przejechałam ręką po nodze, wysuwając z kieszeni telefon. Podrywając się z łóżka, wbiłam wzrok w malutki ekranik, odblokowując jednocześnie klawiaturę. Oczekiwałam wiadomości, połączenia, czegokolwiek, co dałoby mi znak, że wcale mnie nie olał. A właśnie tak się czułam.

Z braku laku podeszłam więc do okna. Jednym, stanowczym ruchem odsunęłam doniczkę z jakimś zieleństwem i na jej miejscu oparłam łokcie, dzięki czemu mogłam podtrzymać ciężką od przemyśleń głowę na swoich dłoniach. Przez moment patrzyłam na pojedyncze krople deszczu błąkające się po tafli szyby, jednak tylko mnie to w jakiś sposób zirytowało. Rozproszyłam więc wzrok gdzieś dalej, w nieokreślony punkt widoku za oknem. I zobaczyłam...

Tak, to zdecydowanie był Harry.!

Idący w stronę mojego domu dosyć energicznie, swoim charakterystycznym krokiem. Nieco przygarbiony, z rękami w kieszeniach ciemnych dżinsów i miną dla mnie nieodgadnioną, generalnie z jednego ważnego powodu – nie miałam okularów, a on był za daleko. Zresztą, czy to teraz było ważne...? Ważne było to, że w jednym momencie poczułam jakąś tam ulgę, być może radość i jeszcze coś takiego nieokreślonego, co znowu mieszało moje zmysły i znacząco kołatało mi się pod mostkiem.

Zdążyłam jednak przemyśleć sytuację w miarę racjonalnie. I nim jakiekolwiek znaki pojawienia się Harry'ego rozbrzmiały, wyleciałam z pokoju, pokonując schody po dwa stopnie i z gracją (czytaj: zatrzymując się na drzwiach) przystanęłam w korytarzu. Zaczęłam zaklinać w myślach wszystkich domowników, by siedzieli, gdzie siedzieli i nie przyszło im do głowy wchodzić teraz do korytarza. Przynajmniej do momentu, aż Harry się pojawi...

I udało się. Podczas gdy ja katowałam się głębokimi oddechami i myślami w stylu USPOKÓJ SIĘ, IDIOTKO, zdążyło już minąć wystarczająco dużo czasu, by Harry pokonał ten odcinek drogi, który dzielił go od mojego domu i zadzwonił do drzwi.

Ten dzwonek mnie sparaliżował. Dosłownie. Wizja Harry'ego, który stał za drzwiami, tak blisko, a jednak tak daleko spowodowała wyłączenie wszystkich moich funkcji życiowych. No może poza tym dudnieniem w klatce piersiowej, które wręcz przeciwnie – przybrało na sile. Ale nie mogłam przecież tak stać jak cielę w korytarzu i czekać aż przywieje tu Allison, albo co gorsza – tatę. Więc niewiele myśląc, niemiłosiernie drżącą rękę sięgnęłam do tej niby pozłacanej klamki i nacisnęłam ją niepewnie. I jeszcze mniej pewnie, przyciągnęłam drzwi do siebie, tym samym usuwając ostatnią przeszkodę dzielącą mnie od Harry'ego.

- Cześć. - uśmiechnął się. Tak po prostu. Sympatycznie, przyjaźnie, niebanalnie, może niedbale, ale w taki sposób, że z miejsca zapomniałam jak się nazywam. Co ja mówię... Proces oddychania w owym momencie wydał mi się obcy.! I to tylko dlatego, że on tak po prostu postanowił podnieść kąciki ust w sympatycznym geście, niezależnie od siebie powodując pojawienie się dołeczków w jego policzkach. Ale to jeszcze nic... Bo co ja miałam powiedzieć, kiedy on tak zwyczajnie, swobodnie i pewnie przysunął się do mnie, pochylił się i przelotnie cmoknął w policzek...?! No jedynie mogłam mieć pretensje, że mi tu jakieś cyrki odstawia zamiast normalnie...

Ekhm, mówiłam już, że Harry używa ładnych perfum.? Są naprawdę przyjemne... Wcale nienachalne, co więcej, nie pachnie jak cała drogeria, co często się zdarza w przypadku chłopaków. Nie, Harry pachniał delikatnie. Trochę egzotycznie, trochę owocowo, trochę... Oj, jakby tego nie nazwać, połączenie z pewnością było w jego stylu. I z całą pewnością oddziaływało na mnie równie silnie, co i on. Bowiem gdy Harry tak po prostu nachylił się ku mnie, zostałam niemalże zaatakowana aromatem połączenia perfum, szamponu i Harry'ego. Co tylko zamieszało mi w głowie i spowodowało, że kolana dziwnie się pode mną ugięły. A może to jednak jego usta na moim policzku...? Co by to nie było, żałowałam jedynie, że trwało to jedynie ułamki sekund. Zdecydowanie za krótko...

- Ekhm... - tym razem na głos przywróciłam się do porządku, co niestety wywołało zdziwione spojrzenie Harry'ego w momencie gdy już się odsunął. Jak zarejestrowałam, niezbyt daleko. Na tyle, że wydało mi się to trochę niestosowne, zwłaszcza, że nadal staliśmy na schodkach domu, w którym kręcił się mój ojciec. Tak więc i musiałam szybko coś wymyślić, i uspokoić burzę myśli, atakującą mnie od bliskości Harry'ego, i zmusić go do odejścia stąd. Łącznie ze mną rzecz jasna. - Idziemy.? - spytałam błyskotliwie, co tylko wywołało rumieniec na mym obliczu. Który pogłębił się zaraz po tym, jak Harry kolejny raz odmóżdżył moja osobę jednym z tych swoich niebanalnych uśmiechów.

Postanowiłam zacząć je ignorować, dla własnego zdrowia psychicznego. Toteż zamiast normalnie spojrzeć na jego twarz, tylko opuściłam głowę, zasłaniając się luźnymi kosmykami włosów, wymykającymi się z warkocza, choć nadal usilnie w niego wplątanymi. Niewiele myśląc, ominęłam Harry'ego, ruszając przed siebie, w nieznanym mi kierunku. Na szczęście chłopak nie zamierzał spędzić wieczora na schodkach i już po chwili zrównał ze mną krok. Ku mojej nieodgadnionej uldze, gdyż bez niego nie wiedziałabym gdzie iść. A tak trzymałam się lewej strony Harry'ego (nie dosłownie rzecz jasna), który okolicę znał wystarczająco dobrze, by bez przeszkód dojść do kina.

- Ładnie wyglądasz. - wypalił nagle, ni z tego, ni z owego. W odpowiedzi... cóż, tylko się zapowietrzyłam, czując kolejny atak gorąca na policzkach. Mimo wszystko udało mi się delikatnie podnieść i odwrócić głowę, by dostrzec, że wcale nie żartował. Co tylko napawało mnie większą paniką i chęcią zrobienia teatralnego zwrotu, pobiegnięcia do domu, zatrzaśnięcia drzwi i zamknięcia wszystkich zamków. Tak, ja i komplementy, zwłaszcza od Harry'ego, to nie jest zbyt dobre połączenie... Na szczęście chłopak też to zauważył, gdyż po chwili zreflektował się niepewnym uśmiechem. - I chyba zaczynam podejrzewać, że zielony to twój ulubiony kolor. - oznajmił po chwili, zmieniając temat ku mojej wielkiej uldze. Co nie zmienia faktu, że nadal nie miałam pojęcia o czym on do mnie rozmawia...

- Słucham.? - zmarszczyłam brwi, przyglądając mu się badawczo.

- Kolejny raz masz na sobie coś zielonego. - wyjaśnił spokojnie, akcentując to jakimś nieokreślonym gestem prawej dłoni. Którą już po chwili, łącznie z lewą, schował do przednich kieszeni swoich dżinsów.

- Eeeem... - oczywiście zmieszałam się, mając w głowie kompletną pustkę. - No tak... tak wyszło. - mruknęłam cichutko, idąc w jego ślady z tymi dłońmi. Cóż, wcześniej, przez te wszystkie reakcje mojego organizmu na obecność Harry'ego, zwyczajnie nie dostrzegłam prawdziwości aury panującej wokoło. Bo może mżawka nie była uciążliwa, ale jednak dosyć nieprzyjemna w kontakcie z odkrytą skórą... Wolałam więc nie ryzykować...

- Ale z tą żabą to już przesadziłaś. - Harry natychmiast oderwał mnie od myśli na temat deszczu, przywracając mnie na ziemię tym swoim chrapliwym, zaczepnym głosem. Oczywiście w pierwszym momencie w ogóle nie załapałam o co mu chodzi. Dopiero gdy prawą ręką zatoczył koło przed swoją koszulką, automatycznie spojrzałam na swoją. I rzeczywiście... żaba. Animowana, zielona, z wytrzeszczem, nienaturalnie długimi rzęsami i koszulką w żółte paski. Mimowolnie się uśmiechnęłam, przenosząc na Harry'ego przepraszające spojrzenie.

- Eeeem.... To nie było zamierzone, samo tak jakoś... - powiedziałam cichutko, urywając nagle w pewnym momencie. Co nie zabrzmiało zbyt przekonująco...

- Mhm, jasne. - zironizował natychmiast, nie tracąc w zaczepnym uśmiechu. - Jak następnym razem „samo tak jakoś” będziesz dobierać strój, skup się na jakimś milszym zwierzątku. Taki kotek na przykład... - zamyślił się na chwilę, przybierając jakiś rozmarzony wyraz twarzy. -  Kotek ładnie by wyglądał. - pokiwał głową z aprobatą, patrząc na mnie znacząco. A ja się tylko zarumieniłam.

Wiadomo, fascynat kotów. Co oznaczało tylko jedno, nie przepuściłby okazji, by móc poprzyglądać się na danego osobnika. A biorąc pod uwagę fakt, że mówił o koszulkach, czyli czymś, co generalnie nosi się na północnych rejonach ciała, i co u dziewczyn eksponuje...

DOBRA, ja wcale nie myślałam o tym, że Harry w jakiś sposób mógłby się gapić na mój biust.

W-C-A-L-E.!

- Eeeem... Wiesz już co z rowerem.? - pokusiłam się o natychmiastową zmianę tematu, czując się co najmniej niewygodnie w tych wszystkich rozmyślaniach. Zwłaszcza, że powodowały kwitnącą czerwień na mojej twarzy...

- Wygląda na to, że ktoś się nie bał i... - zawahał się na krótka chwilę, przyglądając mi się badawczo. - ...ukradł. - dokończył, jakby myślał, że nie słyszałam nigdy tej rymowanki. Ale nie miałam czasu mu tego wyjaśniać, gdyż czujny wzrok Harry'ego przeszedł w ten oskarżycielski ton. Tak jak wtedy, gdy tam, nad jeziorem mówił, że to moja wina. I wcale mi się to nie spodobało. No bo taaaak, każda dziewczyna oczywiście skrycie marzy o tym, żeby zostać posądzoną o kradzież roweru... - Ale trudno, jakoś to przeżyję. - cała moja irytacja przeszła mi w momencie, kiedy Harry tak po prostu wzruszył sobie ramionami. Jakby to było jakieś... No dobra, było. - Nie będę przecież ganiać za złodziejem. Zwłaszcza, że nie mam do tego głowy. - dalszy sens jego słów zniknął gdzieś za szumem w mojej głowie, za dudnieniem w klatce piersiowej, za drżącymi nogami... No tak, mów tak do mnie jeszcze, uśmiechaj się, a ja tu zaraz zawału dostanę...

- Zawsze można to zgłosić... - nie miałam innego wyjścia, jak tylko odciągnięcie Harry'ego od tematu jego głowy i tego, co ją mu zaprząta. Ja zwyczajnie nie chciałam wiedzieć, chociaż domyślałam się, po tym jego bezczelnym uśmieszku. I myśl ta nie była dla mnie zbyt łaskawa...

- Nie sądzę, żeby wiele mi to dało. Jakoś to przeboleję.

- Szkoda. Ładny był. - NAPRAWDĘ.?! Czy ja właśnie naprawdę komplementowałam jego skradziony rower...?! I to... Matko, niech mi ktoś zwyczajnie przyrąbie butelką w głowę... Ale nie, ja musiałam oczywiście kontynuować temat... - Taki czerwony.

- Burgundowy. - Harry natychmiast mnie poprawił, z wielce zadowoloną z siebie miną.

- Bur... co.? - zmarszczyłam brwi, nie potrafiąc nawet powtórzyć tego, co mi właśnie zapodał. I tylko patrzyłam się na jego tryumfującą minę i wielki wyszczerz radości, który wykwitł na jego twarzy.

- Widzisz, też czasami potrafię zabłysnąć. - rzucił dumnym z siebie tonem, jakoś tak jakby bardziej się prostując. Co tylko mnie rozbawiło, ale nie chciałam śmiechem niszczyć jego chwili. Więc poprzestałam tylko na delikatnym uśmiechu.

- Nie znam się na tych wszystkich ładnych nazwach... - rzuciłam jedynie, jak na mnie dosyć pewnym tonem. Chociaż do głośności normalnej osoby było mi trochę daleko...

- Tłumacz się tłumacz... - Harry najwyraźniej nie zamierzał mi odpuścić, nadal szczycąc się swoją sekundą chwały. Normalnie nią promieniał, co oczywiście wywołało u mnie kolejny przypływ śmiechu. Który musiałam zamaskować delikatnym przygryzieniem wargi, by znowu nie było, że go wyśmiewam, czy coś. - Powiedz mi lepiej co wymyśliłaś z tym filmem... - zmienił nagle temat, znowu przybliżając się do terenów zakazanych. Czyli mowy o jakichś relacjach między nami. I już sama myśl o tym, że on mógł kojarzyć to w ten sposób wywołała rumieńce na mej twarzy.

- Eeeem... - opuściłam delikatnie głowę, chroniąc oczy za tymi niedbałymi kosmykami, wymykającymi się z warkocza.

- Czyli nic. - Harry odpowiedział za mnie, zresztą, zgodnie z prawdą.

- Nie chciałam decydować, żebyś się nie zanudził. - wytłumaczyłam się natychmiast, chociaż wątpiłam, by cokolwiek usłyszał. Nie chcąc robić z siebie kompletnej ignorantki, sięgnęłam prawą dłonią do tylnej kieszeni spodni, skąd wydostałam kartkę złożoną na cztery. To była dokładnie ta kartka, którą wydrukowałam w gabinecie i która zawierała tytuły filmów, które zupełnie nic mi nie mówiły.

- Przy tobie.? Nie da rady... - kolejna aluzja Harry'ego już doszczętnie wyprowadziła mnie z równowagi, przywołując oczywiście rumieńce. Które próbowałam zakryć kosmykami włosów, ale... no cóż, niezbyt mi się udało. Więc na dobrą sprawę postanowiłam wszystko ignorować, nawet fakt, że Harry zdecydowanym ruchem wyciągnął dłoń w moją stronę. - Dobra, pokaż tą karteczkę...

***

O kurczę... Jeszcze nigdy aż tak nie męczyłam się z jednym rozdziałem. Ponad tydzień. Dzień w dzień zasiadałam do komputera, napisałam kilka słów, powgapiałam się przez godzinę w migający kursor, po czym zniechęcona wyłączałam komputer. I za każdym razem to samo...

Ale koniec końców powstało coś przypominające kształtem rozdział. Jak to się mówi: ziarnko do ziarnka... w moim przypadku: zdanie do zdania... no i tak dalej. Szkoda tylko, że mi się to niezbyt podoba. Ale chciałam się sprężyć, gdyż w piątek będę świętować pierwszą rocznicę założenia bloga i w związku z tym... ehh, to ma być tajemnica.

Ale od razu zapowiadam się z następnym rozdziałem na piątek :). Mam nadzieję, że brak weny nie będzie mi stał na przeszkodzie. No i nawet się poświęcę z tym moim kolejnym zauroczeniem Glee, odstawię oglądanie 4 serii (swoją drogą... MARLEY, I LOVE YOU.! <3), zasiądę przed komputerem i będę jak szalona klikać w klawiaturę. Rocznica musi być przecież uświetniona, czyż nie.? :).

A jak na razie... mam wrażenie, że wciskam Wam jakiś kit. I bardzo, bardzo mi się to nie podoba. Cóż, lepiej i tak tego nie napiszę, poza tym utrzymuję wenę na 26. Zobaczymy co mi z tego wyjdzie... Ale nie wyprzedzając faktów, chciałam Was za powyższy rozdział baaaaaaardzo przeprosić. Nie jest to jakieś arcydzieło, ale ważne, że w końcu przez nie przebrnęłam. Może zwyczajnie 25 nie jest moją szczęśliwą liczbą... No ale trudno. W każdym bądź razie chciałam Wam wszystkim jeszcze podziękować. Za komentarze, za wsparcie, za miłe słowo i za tą liczbę wyświetleń, która osiągnęła taki stan, że oczom własnym nie wierzę... Jesteście wszystkie wspaniałe.

KOCHAM WAS.! :*