dwadzieścia cztery.

- Lou, czy ty możesz chociaż na chwilę wrócić na ziemię.? - głos Chorda brzmiał jak zawsze, kiedy musiał mnie wyrywać z zamyślenia. A biorąc pod uwagę fakt, że zdarzało naprawdę, naprawdę często, a w ostatnich dniach to już praktycznie cały czas, chłopak coraz bardziej tracił cierpliwość do mnie. Zwłaszcza, że olewałam go tylko i wyłącznie z jednego powodu. Chyba nie muszę tłumaczyć jakiego.

Dzisiaj wiązał się on z wczorajszym powrotem do domu. Sympatycznym, miłym, przyjaznym, chociaż z mojej perspektywy nie całkiem swobodnym. Bo chociaż niby to zabłysnęłam żartem, jakoś nie mogłam potem tego powtórzyć. Więc tylko słuchałam kolejnych przekomarzań chłopaków, uśmiechałam się w odpowiednim momencie i próbowałam ogarnąć wewnętrznie, gdy Harry w samochodzie siedział tak blisko mnie. A gdy odwieźli mnie na miejsce – niwelowałam kolejne namowy mojej nowej, uzależnionej od ust Harry'ego natury, by znów go pocałować. Bo niestety, nie dostałam nawet buziaka na pożegnanie.

To było więc chyba jasne, że na gitarze zbyt skupiona to ja nie byłam, powracając myślami ciągle do wczorajszego, próbując niejako zmienić zakończenie we własnych marzeniach. Oczywiście Chord nie musiał o tym wszystkim wiedzieć...

- Przepraszam. - mruknęłam jedynie, jakimś dziwnym, nagłym rumieńcem uwzględniając napływ zażenowania moim niestosownym zachowaniem. Oczywiście, pomimo całej naszej znajomości, starałam się też nie patrzeć mu w oczy, skupiając swój wzrok na gitarze. Jakby akcentując to, że od teraz na pewno będę skoncentrowana tylko na niej. Jak przystało na grzeczną uczennicę, rzecz jasna...

- Mnie nie przepraszaj, mi tu płacą od godziny. - Chord jednak średnio wierzył temu całemu mojemu pokazowi, gdyż, gdy na niego spojrzałam, zobaczyłam jego podniesioną lewą brew. A na tyle, na ile udało mi się go poznać przekonałam się, że w jego mniemaniu oznaczało to co najmniej politowanie. - To mi nawet na rękę, że to, co normalnie przekazuję w pół godziny, tobie zajmuje cztery razy więcej, ale to trochę nudne w oglądaniu.

- Nie musisz patrzeć. - prychnęłam tylko, zachodząc nagle w głowę dlaczego takie docinki przy Chordzie nie przyprawiają mnie prawie o zawał, podczas gdy przy Harrym składnej wypowiedzi nie ułożę. A z obojgiem znam się mniej-więcej tyle samo czasu, powinnam więc chyba zachowywać się wobec nich tak samo...

Prawda...?

- Nie muszę. - Chord, ku mojemu zdumieniu przyznał mi rację, dodatkowo potakując jeszcze skinieniem głowy. - A i tak widzę HARRY wypisane na twoim czole. - akcentując te słowa, machnął prawą dłonią, przed odpowiednim miejscem na swojej głowie. A gdy opuścił rękę, uśmiechnął się bezczelnie, rzucając mi tym samym wyzwanie.

- Chcesz coś powiedzieć.? - natychmiast je przyjęłam, prostując się za gitarą, gotowa do wymiany zdań, na poziomie mojej nieśmiałości.

- Chcę. - znów kiwnął głową, nie przestając przy tym szczerzyć zębów. - On cię zamienił w regularnego, zakochanego oszołoma. - powiedział w końcu, nie ukrywając swojego zadowolenia moją narastającą irytacją. A zaciśnięta szczęka mówiła sama za siebie... I kiedy rumieniąc się wstydliwie, obmyślałam jakim torturom mogłabym go poddać w ramach zemsty...

SMS.

Odstawiając nerwy na później, sięgnęłam prawą dłonią do kieszeni, wydobywając z niej telefon. A kiedy odblokowałam klawiaturę, ujrzałam tylko pięć liter, które Chord mógł wykorzystać przeciwko mnie w każdy możliwy sposób. Nie dając mu jednak zbędnej satysfakcji, przyjęłam obojętną minę, po czym niwelując to dziwne przyspieszenie tętna, odczytałam wiadomość.

„Zajęta.? :)”

- Zostaw ten telefon. - Chord jednak nie zamierzał dłużej wykłócać się ze mną o Harry'ego, skupiając się bardziej na roli nauczyciela. I jak przystało na poważnego pedagoga, rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie.

- Chwilka... - zaapelowałam jednak do jego zdrowego, nastoletniego rozsądku, nie chcąc w jakikolwiek sposób ignorować Stylesa.

Cóż, nieodpisywanie byłoby z mojej strony jawną ignorancją, a w świetle wszystkich moich wpadek... Wypadałoby chyba przynajmniej w jednej kwestii trzymać poziom. A biorąc pod uwagę fakt, że wymieniając SMS'y z Harrym nie byłam narażona ani na widok jego nęcących ust, ani hipnotyzujących, szmaragdowych oczu, ani tym bardziej odbierającym mi zdolność logicznego spojrzenia na sytuację, dołeczków w policzkach... byłam mniej-więcej swobodna, mój rozsądek nie był niczym rozkojarzony, a co za tym idzie, mogłam rozmawiać. Chociaż rumieńce mi pozostały...

To chyba właśnie one nie pozwalały mi na jakieś wyczerpująco długie odpowiedzi, gdyż zdołałam jedynie wystukać zwykłych sześć literek, wyjaśniających moje aktualne zajęcie, po czym kliknąć „WYŚLIJ”.

„Gitara.”

- Już.? Możesz.? - Chord westchnął niecierpliwie, kiedy po wciśnięciu odpowiednich przycisków blokujących klawiaturę, zaczęłam chować telefon do kieszeni. Nie zdążyłam jednak potwierdzić swojego ponownego zaangażowania w lekcję, gdyż...

SMS.

- On ma torpedę w palcach, czy jak.? - brunet szczerze się zdziwił, akcentując to dziwnym wymachem obu dłoni. Który oczywiście zignorowałam, zajęta odczytaniem kolejnego SMS'a.

„No tak, uczysz się. Prawie zapomniałem...”

Co najdziwniejsze, z odpowiedzią poszło mi całkiem gładko. Niemalże od razu mój rozum wpadł na odpowiednią, zgrabną i logiczną odpowiedź. Ale jakże mogłoby być inaczej, gdyż miałam przed sobą zirytowaną minę Chorda.?

„Mój nauczyciel uważa inaczej. Zaraz mnie udusi.”

Nawet wystukanie odpowiednich literek poszło mi zaskakująco szybko, więc już po chwili, nie chcąc się narazić na większy gniew mojego nauczyciela, chowałam telefon do kieszeni.

- No dobra, jeszcze raz. - westchnął, odcinając nas od poprzednich rozmów, przyjmując przy tym oczywiście ten swój profesorski ton. - Zaczynasz od c-dur... - urwał nagle, gdy moja komórka oznajmiła nadejście kolejnej wiadomości. I żeby się uspokoić, wziął głęboki oddech, zamknął oczy i powoli wypuszczał powietrze przez zęby. A ja, korzystając z chwili jego nieuwagi, wydobyłam telefon z kieszeni, wczytując się w kolejne literki, przysłane przez Harry'ego.

„Mam rozumieć, że...”

- Oddawaj to. - nie zdążyłam jednak nawet do końca przeczytać odpowiedzi, kiedy czyjaś ręka dosłownie jednym, szybkim gestem sprzątnęła mi telefon sprzed nosa. A właściwie z uścisku...

- Ej.! - zaprotestowałam, marszcząc gniewnie brwi, rzucając złodziejowi spojrzenie pod tym samym tytułem.

- Zatrzymuję. Do depozytu. Do końca lekcji. - rzucał strzępkami zdań, chowając mój telefon do swojej kieszeni, blokując mi tym samym łączność ze Stylesem. Co wcale, a wcale mi się nie podobało... - I nie dyskutuj, bo na dłużej ci to zabiorę... - rzucił jeszcze, widząc jak otwieram usta, by powiedzieć coś jeszcze. Zwyczajnie chciał mnie zagadać... - Czy rodzice wiedzą, że tak jawnie sobie romansujesz.? - dodał po chwili, patrząc na mnie wzrokiem surowego rodzica. Słowo daję, jeszcze chwila, a chyba pogroziłby mi palcem.

- Czemu wszystkim tak odwaliło z tym romansem.? - westchnęłam bezradnie, garbiąc się pod naciskiem tego ciężaru niby-związku, który wszyscy, bez wyjątku próbowali mi wmówić. A ja miałam już dosyć nieustannych tłumaczeń jak wygląda to w rzeczywistości. Ale chyba nie miałam wyboru, jak tylko powtórzyć kolejny raz tą samą śpiewkę. - My byliśmy tylko na kilku spotkaniach. To wszystko. - wyjaśniłam spokojnie, posyłając Chordowi spojrzenie, proszące o zrozumienie. Ale ten kretyn nie rozumiał...

- Jako kumple, tak.? - zapytał, jakimś sceptycznym tonem.

- Tak. - kiwnęłam głową, marszcząc czoło, próbując wyjaśnić sobie jego nagłe zainteresowanie tą stroną sprawy.

- Przyjaźń.? - spytał znów, tym samym tonem. Dodając do tego jeszcze jakiś dziwny pisk niedowierzania.

- Przyjaźń. - powtórzyłam za nim natychmiast, z dozą podejrzliwości.

- Taka z bonusem.? - i BACH.! Mamy w końcu jego puentę... Szkoda tylko, że ja nie bardzo wiedziałam o co dokładnie mu chodzi...

- Co.? - zmarszczyłam brwi, patrząc na niego jak na ostatniego idiotę. Którym zresztą był...

- No wiesz... - uśmiechnął się chytrze, patrząc na mnie uważnie, jakby chciał dosadnie wyczytać moją reakcję. - Z pewnych źródeł wiem, że całowanie macie już nieźle opracowane. To też tak w ramach przyjaźni.?

- Możemy o tym nie gadać.? - zignorowałam te wszystkie jest „pewne źródła”,  kojarząc, że mogła stać za tym Quinn, która mimo wszystko nadal mieszkała płot w płot z moim tatą. Poza tym, temat całowania z Harrym wolałam pozostawić swojej niewyżytej osobowości. I może to zabrzmi egoistycznie, ale akurat tą sprawą wolałam się z nikim nie dzielić. Zwłaszcza, że była dosyć osobista i... no, nikomu nic do tego. - Wystarczy, że tata i Alisson robią mi ciągłe aluzje, od ciebie już ich nie potrzebuję. - zaznaczyłam, słowami próbując ukryć nagłe zażenowanie i rumieńce. Zupełnie jakbym została przyłapana na gorącym uczynku...

- Czyli jednak coś jest na rzeczy... - Chord chyba nawet to zauważył, gdyż nagle uśmiechnął się szeroko, jeszcze bardziej pogłębiając gorące pieczenie na moich policzkach.

- Przestań. Nic nie jest na rzeczy. - mruknęłam zgryźliwie, wiercąc się pod jego pełnym wyższości spojrzeniem. Mając do dyspozycji gitarę, schowałam się więc niejako za nią, poprawiając charakterystyczny uścisk instrumentu. Jakbym zaraz miała zacząć grać, chociaż wcale nie miałam tego w zamierzeniu... - Ale skoro ci się tak na rozmowy zebrało, powiedz mi lepiej o u Quinn. - uspokoiłam się w końcu, patrząc na szatyna ostrożnie, spod grzywki. Badając jego reakcją, która była... no cóż, niezbyt ciekawa.

- Całkiem nieźle. - niby to uśmiechnął się, niby westchnął bezradnie... Dosyć dziwne pomieszanie, jak na człowieka, który zaczął umawiać się z dziewczyną, która od dawna mu się podoba. A sądząc po rozmowach, które udawało nam się przeprowadzać pomiędzy moimi skopanymi lekcjami, Chord całkiem nieźle wykorzystał jej złość na mnie i na Harry'ego, namawiając ją do kilku randek. Oczywiście sama go do tego podsycałam, mając w głowie pewien, być może nawet i perfidny plan, który w ramach przychylności losu, mógł nawet zaowocować pogodzeniem się z Quinn. Bo co by nie mówić... Chociaż ostatnimi czasy niezbyt często o niej myślałam, nadal niewygodnie mi było z myślą, że jesteśmy pokłócone. I to w dodatku o faceta...

- A coś więcej.? - zapytałam po chwili zastanowienia, chcąc dowiedzieć się dokładnie o jej nastrój. Bo gdyby już się poprawiło... Byłaby szansa, chociażby niewielka, że mogłybyśmy wrócić do poprzednich stosunków. Pal licho z tym, że ani ja nie potrafiłabym, ani ona ze swoją dumą by się nie ugięła, by pierwsza wyciągnąć rękę. Jakoś byśmy dały radę... Nawet pomimo tej idiotycznej... bójki.

- Już prawie przełknęła dumę i niepowodzenie ze Stylesem. Staram się odciągać jej myśli jak najdalej od niego. No i działa... - Chord potwierdził moje przypuszczenia, uśmiechając się i kiwając wesoło głową.

- Czyli jesteście już razem.? - spytałam radośnie, wyczuwając szansę dla podreperowania swojego statusu osób mi przychylnych. Którą Chord już po chwili pogrzebał, smutną, być może nawet i niepewną miną.

- Sam nie wiem. - wzruszył bezradnie ramionami, opuszczając delikatnie głowę i wbijając wzrok w dłonie, które w dosyć niepewnym geście złożył przed sobą, łokcie opierając na kolanach. - Niby się spotykamy, niby wszystko wskazuje na związek, jest miło i tak dalej, a ona nagle ni z tego, ni z owego wyskakuje z kolejnymi pretensjami o ciebie, o niego i muszę wszystko od początku zaczynać.

- Czyli jeszcze... - zaczęłam, tracąc jakiekolwiek nadzieję, że w ogóle będziemy w stanie się pogodzić.

- Nie, jeszcze nie pora. - Chord potwierdził moje przypuszczenia odpowiednim skinieniem głowy. Które skomentowałam jedynie ciężkim westchnięciem. To był niestety jedyny odgłos, jaki zapanował w pokoju, gdyż nagle obległa nas cisza. A po tych kilku spotkaniach ze Stylesem zaczynałam być już na nią dosłownie uczulona, czując się strasznie niewygodnie w jej pobliżu. Poczułam więc nieodpartą ochotę, by coś powiedzieć. A skoro moje myśli już były przy tym polokowanym osobniku, którego niejako dzięki Chordowi ignorowałam...

- A mógłbyś mi oddać telefon.? - spytałam nieśmiało, bojąc się na niego spojrzeć. Jego ciche parsknięcie śmiechem wystarczyło mi za wszystkie głupawe miny w jego wykonaniu. I tak musiałam się oczywiście zarumienić...

- Zakochaniec. - jego wyśmiewcza uwaga również zrobiła swoje... Wyjątkowo mnie zirytowała.

- Jak cię rąbnę tą gitarą... - syknęłam groźnie w jego kierunku, ściskając gitarę tak, jakbym naprawdę zaraz miała mu się odwinąć. To tylko jednak wywołało u niego jakiś taki wybuch śmiechu, którym obdarzył mnie, gdy (na szczęście) po chwili oddał mi telefon. A ja z westchnieniem ulgi, że już nie muszę dłużej ignorować Stylesa, szybko odblokowałam klawiaturę, wczytując się w ostatnią wiadomość.

„Mam rozumieć, że przeszkadzam.? :)”

Cóż, z odpowiedzią poszło mi równie szybko...

„Nie, skąd.”

Wystukanie odpowiednich literek, uruchomiło jednak w mojej głowie jakąś czerwoną lampkę. Bo czy on nie powinien być teraz w szkole...?

Szybko zerknęłam na zegarek na ścianie. 14:20. Tak, czas odpowiedni na grzeczne siedzenie w szkole i pojmowanie wiedzy. Oczywiście nie dla Chorda, który jako osobnik starszy, był już w wyższej szkole, miał więc inaczej pojęty plan lekcji. Ale Harry... Z tego co wiem, pisanie SMS'ów nie powinno mu teraz zaprzątać głowy. I jak się okazało – nie zaprzątało. Do końca lekcji miałam już bowiem spokój z nagłymi przerwami wywołanymi piskliwym dźwiękiem. I to nie dlatego, że wyłączyłam telefon...

…

Wracając do pokoju, po odprowadzeniu Chorda do drzwi, jakoś tak nagle wpadło mi do głowy, że w przeciągu ostatnich dni w ogóle nie miałam chwili tak dla siebie. Żeby zrobić coś, co sprawiłoby mi niezrównaną przyjemność, żeby znaleźć czas na hobby, zarówno to zakorzenione od dzieciństwa, jak i nowo odkryte, albo chociażby posprzątać, lub wykonać setki innych przykrych rzeczy, które często odkłada się na później. A przyczyna tego wszystkiego była jedna.

Harry.

Przez jego uzależniającą naturę nie mogłam się skupić na niczym dłużej niż pięć minut. A gdy już zdecydowałam się wziąć za jakieś sprzątanie, oglądanie filmu, czytanie książki, czy ćwiczenia nad nowymi chwytami... od razu w głowie pojawiał mi się polokowany osobnik ze szmaragdowym spojrzeniem, który odwracał całą moją uwagę od rozpoczętego zajęcia. I nici z jakichkolwiek moich planów.

Ale dzisiaj powiedziałam sobie stanowcze NIE. Nawet pomimo tych wcześniejszych SMS'ów, które Harry na szczęście przestał już kontynuować, postanowiłam wyrzucić go z umysłu na tyle, na ile było to możliwe i w jakikolwiek sposób skupić się na sobie. No bo chyba przecież nie może być tak, że zaczynam spotykać się z facetem i całe dnie mam podporządkowane właśnie jemu. Nie, to zdecydowanie zdrowe i rozsądne nie było. Dlatego też dzisiejszy dzień, a przynajmniej to co z niego zostało, gdyż na zegarku dochodziła już 15, zdecydowałam poświęcić na swoje stare przyzwyczajenia. Czas powrócić do czytania...

Wśród całego zestawu książek, które przywiozłam ze sobą z Polski i które leżały odłogiem przez ten cały czas mojego pobytu tutaj, wybrałam „Niebo jest wszędzie”. Chociaż nie, wybrałam, to złe słowo. Raczej sięgnęłam po pierwszą, lepszą lekturę, leżącą w walizce pod łóżkiem. Ślepy los chciał właśnie, że to była ta historia. Ale wybrzydzać nie miałam co. Nie chciałam oceniać książki po okładce, więc bez słowa protestu ułożyłam się jak najwygodniej na swoim łóżku, nogi oparłam o ścianę, książkę ustawiłam w odpowiedniej odległości od oczu i zaczęłam wciągać się w historię...

„Gram się o mnie martwi. Nie tylko dlatego, że miesiąc temu zmarła moja siostra Bailey, ani dlatego, że moja matka nie skontaktowała się ze mną od szesnastu lat, ani nawet dlatego, że nagle zaczęłam myśleć tylko o seksie. Martwi się o mnie, bo jedna z jej roślin doniczkowych ma plamy.

 Gram, moja babcia...”

…ahaaa, to się naczytałam...

Piskliwy dźwięk nadchodzącego SMS'a skutecznie wyrwał mnie ze świata przedstawionego, w który wciągnęłam się już po pierwszym zdaniu. Wzdychając głęboko, odłożyłam książkę na bok i sięgnęłam po telefon, gotowa solidnie opieprzyć natręta, za przerywanie mi w chwili, gdy chciałam zrobić coś tylko dla siebie i nie myśleć o...

… no właśnie. Jak głosił mały ekranik mojej komórki, nadawcą SMS'a był nie kto inny jak 'HARRY'.

„No to co dzisiaj, mądralo.? :)”

Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie fakt, że nie bardzo wiedziałam o co mu chodzi... Zmarszczyłam więc brwi w geście zamyślenia, starając się pojąć czego on może chcieć. I jedynym rozsądnym wytłumaczeniem, jakie przyszło mi w owym momencie do głowy to to, że zwyczajnie pomylił numer. Dlatego też chciałam zignorować tę wiadomość, jednak żaden prostujący wszystko SMS nie nadchodził. A biorąc pod uwagę fakt, że nie bardzo wiedziałam jak miałabym wyrazić swoją niepewność, postawiłam na krótki, ale dosadny znak.

„?”

Klikając „WYŚLIJ”, westchnęłam głęboko, nie wypuszczając nawet telefonu z objęć. I nie powracałam tym samym do książki, gdyż znając prędkość pisania Harry'ego, nie zdołałabym nawet  jednego słowa przeczytać, kiedy już dostałabym odpowiedź. No właśnie...

„Chaszcze Ci nie odpowiadały, więc obiecałem Ci, że następnym razem Ty wymyślasz miejsce... Panno zapominalska :)”

No tak. I wszystko było jasne. Ja już piętnaście razy zdążyłam zapomnieć o tej jego groźbie, a ten o... Nadal się jej poważnie trzymał. Szkoda tylko, że w mojej głowie istniała właśnie jedna, wielka pustka. Ani się wykpić, ani zabłysnąć. I wracając do korzeni, dosadne dziesięć minut starałam się wymyślić dobrą odpowiedź. Co wcale, a wcale nie było takie łatwe...

„Eeeeem... A jak Ci powiem, że nie mam pomysłu.?”

Było mi trochę nieswojo z tym, że zwracam się jakby bezpośrednio do niego w tej wiadomości, ale nic innego zwyczajnie nie pasowało. Poza tym, sądząc po kolejnej wiadomości Harry'ego, jemu to i tak różnicy nie sprawiło...

„Tak łatwo to nie ma. Ja obmyśliłem trzy randki, teraz Twoja kolej ;p. Ale widzisz, że to niełatwe. Następnym razem docenisz moje starania.”

Ahaaa, oczami wyobraźni już widziałam, jak strzela tą swoją miną obrażonego, wyrośniętego pięciolatka. Co spowodowało jedynie, że nie mogłam nie parsknąć śmiechem, a przy okazji wpaść na całkiem rozsądną odpowiedź.

„To nie doceniam.?”

Proste pytanie wystarczyło, by po kilku sekundach już otrzymać odpowiedź, która znowu wywołała jawny uśmiech na moich ustach.

„Słabo. Powinnaś piszczeć z zachwytu.”

Biorąc pod uwagę te wszystkie omdlenia, które odwaliłam w jego obecności, to piszczenie z zachwytu wcale nie było takie znowu nieprawdopodobne... Co w owym momencie, wymieniając zwykłe SMS'y z Harrym i nie mając wglądu na żadne z jego anatomicznych cech, wywołało u mnie jedynie uśmiech. I pokusiłam się nawet o coś na kształt żartu.

„Żebyś tego później nie żałował...”

Dopiero po kliknięciu „WYŚLIJ” zaczęłam mieć obawy jak Harry mógłby to odebrać. Żeby sobie nie pomyślał, że coś... że pałam jakąś nieposkromioną chęcią piszczenia na jego widok, a co za tym idzie, spotykania się z nim częściej. Chociaż, nie ukrywajmy...

… o, SMS.!

„No skąd. Ja tylko czekam na moment, aż nie tylko w SMS'ach będziesz taka zgryźliwa. Coraz bardziej mi się to podoba xx”

Ekhm.... No i skończyło się rozluźnienie w związku z gadaniem przez SMS'y. Nawet tym sposobem Harry spowodował głęboki rumieniec, kwitnący na mych policzkach pulsującą niemalże czerwienią. I mogłam tylko dziękować opatrzności, że nie mógł tego dostrzec.

Chociaż... Kolejny SMS dał mi niejako do myślenia...

„Ale wiem, że się zarumieniłaś xx”

Pięć słów. Wcale nieprzypadkowo złożonych. A ja czułam się tak, jakbym została przyłapana na gorącym uczynku. Poza tym, zapominając o rumieńcach, pojawiły się u mnie te wszystkie inne przypadłości, które zazwyczaj nawiedzały mnie tylko w jego obecności. A to znaczyło jedno – było ze mną coraz to gorzej...

Żeby dojść ze sobą do ładu może powinnam w końcu ograniczyć z nim kontakty...?

- Masz coś kolorowego do prania.? - niespodziewany głos taty nad moją głową przeraził mnie nie na żarty. Niemalże w sekundę zerwałam się z łóżka, praktycznie potykając się o własne nogi, po czym stanęłam przed nim, opierającym się o futrynę drzwi, istotnie przestraszona. Bo kiedy on do cholery tu wszedł.?!

- Co.? - spytałam, nie chcąc dać po sobie poznać zbyt wielkiego szoku, jaki mnie ogarnął. I chcąc zaakcentować, że wszystko jest w porządku, zgrabnym gestem założyłam wymknięty z kucyka kosmyk za ucho.

- Pranie robię... Masz coś do prania.? - tata najwyraźniej przyzwyczaił się do moich dziwactw, gdyż jego mina nie była zbytnio zaintrygowana. Wręcz przeciwnie, jak przystało na normalnego ojca rodziny w dniu powszednim, ogarniał pomieszczenie co najmniej znudzonym wzrokiem.

- Ahaaam... - mruknęłam tylko, rumieniąc się jeszcze bardziej od tego wszystkiego. I podeszłam do ubrań, które po wczorajszym spotkaniu z Harrym były trochę... ubrudzone. Wszak do prania idealne, prawda.?

- No dobra... - dopiero teraz tata rozbudził swoją czujność. Spojrzał na mnie z podniesioną lewą brwią, kiedy sięgałam po ubrudzone ciuchy. - Ja mogę zrozumieć twój obecny stan randkowania, ale tej kupy zabłoconych szmat to ja pojąć nie potrafię. - zironizował, a ja stojąc przed nim, kompletnie nie wiedziałam o czym on mówi.

- Hm.? - mruknęłam niewyraźnie, bojąc się ciągnąć ten temat. Bo niebezpiecznie zaczął się on ocierać o Harry'ego...

- Do tego, że trzeba ci wszystko powtarzać dwa razy też się przyzwyczaję. - tata nie stracił w ironicznym tonie i dotyczącej tej samej tematyki minie, jednocześnie patrząc na mnie uważnie. - Ale to... - bezwiednie skinął dłonią na ubrania w moich dłoniach. - Przecież pralka temu rady nie da.

- Eeeem... - zaczęłam, chcąc jakoś naprostować sytuację, ale niestety. Rumieńce na twarzy, a w głowie pustka. Poza tym i tak nie miałam zbyt wiele czasu na wtrącenie słowa, gdyż głos taty znów rozbrzmiał po chwili.

- To już normalnych miejsc na randki nie ma.? Bagniska jakieś.? - spojrzał na mnie, co najmniej z politowaniem w oczach, a ja już zaczęłam zaliczać kolejny rekordowy rumieniec. Który nie był jednak tak onieśmielający jak inne, gdyż ten wynikał ze złości na kolejny wredny uśmieszek taty, sugerujący jego chęć ponabijania się ze mnie w związku z Harrym.

- Eeeem... No miejsce jak miejsce. A w ogóle to nie była randka. - zirytowałam się, odwzajemniając adekwatne spojrzenie.

- Tak, wiem, spotkanie. - tata tylko przedrzeźnił mój ton. - Ale przekaż mu jedno. Jak cię dzisiaj zamierza znowu tam wyciągnąć, podrzucę mu twoje ciuchy do prania. - zaznaczył dosadnie, niemalże kierując swój palec wskazujący w oskarżycielskim geście, w moją stronę. A ja nie zdążyłam nijak odpowiedzieć, kiedy mój telefon, pozostawiony gdzieś na łóżku, ponownie rozbrzmiał. I tym razem nie był to już wcale SMS...

- Możesz mu to napisać. - całe szczęście tata w ogóle się tego nie domyślił, odrywając się od futryny i chcąc odejść. A ja marzyłam tylko o tym, żeby się pospieszył.

- Sama je wypiorę. - mruknęłam wymijająco, jednym, sprawnym gestem zgarniając telefon z łóżka.  Krótkie HARRY na wyświetlaczu spowodowało jakieś dziwne łomotanie w klatce piersiowej, najwyraźniej spowodowane strachem, że on śmiał w ogóle do mnie dzwonić. A ja właśnie byłam w towarzystwie taty, któremu wcale nie zanosiło się na zakończenie dyskusji. I żeby chociaż nie wzbudzać jeszcze większych jego podejrzeń, nie rozłączając się, wyciszyłam dźwięk dzwonka, udając, że to był tylko SMS. A w myślach błagałam tatę, żeby już sobie stąd wyszedł, bym mogła spokojnie odebrać, nim Harry się zniecierpliwi.

- Najpierw to trzeba ręce od telefonu odkleić. A u ciebie ostatnio z tym ciężko. - mruknął tata po chwili, co oczywiście tylko zignorowałam. A to poskutkowało jego odejściem, ku mojej wielkiej uldze. Która zmusiła mnie do tego, by niemalże zatrzasnąć za nim drzwi do mojego pokoju, oprzeć się o nie plecami, by już nikt mi nie wszedł niespodziewanie do pokoju i w końcu odebrać telefon.

- Ekhm... - zaczęłam niepewnie, szukając w głowie odpowiedniego powitania. Bo jakby nie patrzeć... Rozmawianie z Harrym przez telefon było dla mnie nowością. I zupełnie nie wiedziałam jak się zachować. W dodatku...

- Taaak... - wesoły głos Harry'ego przez telefon brzmiał niejako inaczej. Nadal chrypliwie, choć w mniejszym stopniu. Ale mimo wszystko, nie mogłabym go pomylić z nikim innym. I sama nie wiedziałam czy to dobrze, czy może wręcz przeciwnie... - Zazwyczaj rozmowę zaczyna się od powitania, ale po takim rozpoczęciu wiem przynajmniej, że rozmawiam z właściwą osobą. - rzucił z nutką wesołości w głosie, co od razu poskutkowało kolejnymi rumieńcami i kompletną pustką w głowie.

No błagam, nawet przez telefon.?!

- To... dobrze. - wydusiłam w końcu, sama nie wiedząc co czyniąc. Ale przynajmniej w ogóle mówiłam, wykazując chociaż cień zainteresowania. Który Harry oczywiście natychmiast wyłapał.

- Wymyśliłaś już coś.? - zapytał, powracając do pierwotnego tematu. Naszego kolejnego spotkania, które to zaczynało powoli napawać mnie jakimś dziwnym przerażeniem. Zwłaszcza, że to ja miałam wymyślić miejsce. Ja. Dziewczyna panikująca, dlatego, że słyszy charakterystyczny głos w telefonie, powodujący jedną, wielką pustkę w jej umyśle.

- Eeeem... Kino.? - wypaliłam w końcu pierwszym, lepszym pomysłem, który niczym cud spłynął na mnie z nieba. I aż odetchnęłam z ulgą, wiedząc, że „wymyślanie” mam już za sobą. No ale...

- Bardzo nietypowe... - Harry prychnął tylko, nie do końca usatysfakcjonowany moim pomysłem. Ale kurczę... Niech się cieszy, że w ogóle coś powiedziałam.!

- Nie mówiłeś, że miało być nietypowo. - zmarszczyłam brwi, wyrażając tym samym niejaką irytację. Która zniknęła zaraz po tym, jak do moich uszu dotarło jego charakterystyczne parsknięcie śmiechem. I irytację wyparły kolejne rumieńce kwitnące na mych policzkach.

- Jasne. Jak zwykle wina faceta. - Harry swoje rozbawienie starał się ukryć za ironią i niby obrażonym tonem. Ale tak samo, jak i oczy, tak i nutka wesołości w głosie, natychmiast go zdradzały. - Ale dobra, niech Ci będzie. Kino. Jaki film.? - zupełnie nagle padło pytanie, którego w ogóle się nie spodziewałam.

Miał już miejsce, mało mu było.?

- To ja mam jeszcze film wybrać...? - autentycznie się zdziwiłam, wypowiadając na głos swoje obawy. Bez jego onieśmielającej wszystkie moje zmysły osoby, przychodziło mi to jakoś tak łatwiej. Chociaż nie bez ofiar, co potwierdzały tylko te piekące rumieńce.

- Ja umywam ręce od przygotowań. - oczami wyobraźni widziałam jak Harry unosi dłonie w obronnym geście. I sama nie wiedziałam co mogłabym z tą wizją zrobić... - Mówiłem, że masz pełne pole do popisu.

- Nawet nie wiem co grają... - próbowałam jakoś wybrnąć, ale...

- LOUISE.! Jak się będziesz tak za to pranie brać, to ci do świąt nie wyschnie.! - nagły, donośny krzyk ze strony ojca, który prawdopodobnie znajdował się w pralni, zagłuszył nawet moje myśli.

- Widzę, że strasznie zajęta z ciebie osoba... - Harry nie omieszkał skomentować całego zajścia, przyprawiając mnie o kolejne rumieńce. - Najpierw gitara, teraz to... Nawet normalnie się z tobą umówić nie można. - rzucił z jawnym niezadowoleniem, co tylko wywołało łomotanie w mojej klatce piersiowej. - Może Ci pomóc.? - ni stąd, ni z owąd wyleciał z chęcią pomocy.

- A w jakich relacjach jesteś z pralką.? - spytałam, odciągając go od tematu, który miał za zadanie sugerować jakiekolwiek umawianie pomiędzy nami. Bo zdecydowanie, taki obrót spraw był dla mnie szalenie dekoncentrujący, co tylko potwierdzało dziwne drżenie rąk, jakie natychmiast mnie ogarnęło. Chociaż...

- Bierzemy rozwód. Ostatnio bardzo nam się nie układa. - całkowicie poważny ton Stylesa, nasycony jakąś udawaną stratą, niemalże natychmiast mnie rozbawił. I mimowolnie się uśmiechnęłam, chociaż w mostku coś nadal mnie uciskało.

- Więc sama dam sobie radę. - rzuciłam, pomimo tego zamotania w klatce piersiowej. Tym samym niwelując jakiekolwiek jego chęci dotyczące pomocy mi przy praniu. Wystarczyło wczorajsze sprzątanie, przy którym zbytnią zgrabnością to ja się nie popisałam...

- Przynajmniej jesteś szczera... - westchnął, jakby czuł się urażony. A ja znowu się rozpogodziłam. - Okej, krótko. Idziemy do kina, na nie-wiadomo-jaki film... To o której.? - zapytał, znowu wyłączając mi myślenie. Bo skąd ja miałam niby wiedzieć na którą ludzie umawiają się do kina, kiedy nie wiedzą o której mają seans.? A w ogóle to tak można.? Jak się chce iść do kina, to chyba na konkretny film, a nie... Ehh, ja jednak nie rozumiem tego świata.

- 18.? - zaproponowałam niepewnie, kończąc wewnętrzną walkę, czując się tym samym co najmniej przegrana. I jakby to akcentując, poczęłam skubać nieistniejące pyłki z szarego rękawa bluzy, którą miałam na sobie. Bo właściwie to miałam właśnie przed oczami, mimowolnie opuszczając głowę.

- Okej. Czyli jesteśmy umówieni na 18... - Harry najwyraźniej postanowił powtórzyć nasze ustalenia na głos.

- Na to wygląda. - posłusznie skinęłam głową, nie wiedząc jak mogłabym wyrazić większe zainteresowanie owym tematem. Ale Harry był najwyraźniej do tego już przyzwyczajony, gdyż jego wesoły głos już po chwili kolejny raz rozległ się w telefonie...

- Więc do zobaczenia o za trzy godziny. - rzucił sympatycznie, a ja podskórnie wyczułam, że do rozłączania to mu jeszcze daleko. I uświadamiając sobie straszną prawdę, że ja również nie pałałam do tego większymi chęciami...

- Na razie. - rzuciłam krótko, rozłączając się i odrywając plecy od twardej powierzchni drzwi. - Już idę.! - krzyknęłam, mniej więcej w kierunku ojca, w odpowiedzi na jego wcześniejsze zawołania. Może trochę po-nie-w-czasie, ale... zawsze. I nie czekając na żaden komentarz z jego strony, rzuciłam telefon na łóżko, ścisnęłam w ręku ciuchy, po czym wyszłam z pokoju, kierując się do pralni. I czułam się co najmniej dziwnie, mając przed oczami kolejną wizję spotkania z Harrym. Bowiem pozostawało tylko i wyłącznie jedno pytanie.

Co ja tym razem wywinę...?

***

Przemęczyłam... Dosyć długo to trwało, gdyż los nie był mi zbyt przychylny. A to ból głowy, a to narzekający tata, a to inne obowiązki... Trochę się zeszło, ale w końcu mi się udało. Nie powiem, że z sukcesem, gdyż tradycyjnie mogłabym się czepić wszystkiego. Ale tego nie zrobię, pozostawię wszystko Wam do oceny. I mogę mieć tylko nadzieję, że nikogo tym nie zraziłam. Poza tym chciałam się jeszcze wytłumaczyć. Ja wiem, że "Niebo jest wszędzie" wyszło w 2011 roku, a mój czas akcji obejmuje rok 2010, ale proszę, bądźcie wyrozumiałe. Czytałam tę książkę z niemałym zadowoleniem, moim skromnym zdaniem jest świetna. A przedzierając się przez problemy Lennie, niemalże miałam juz w głowie sceny, gdy Lou sięgnie po tą historię, zacznie czytać, żeby zapomnieć o Harrym, a potem... no, nie wyprzedzajmy faktów. W każdym bądź razie chciałam Was ogromnie przeprosić za moją niesubordynację czasową i wymieszanie czasów. Ale to było silniejsze ode mnie. Poza tym, tak na marginesie mówiąc, historia jest świetna i korzystając z okazji chciałam tu zrobić darmową reklamę dla Jandy Nelson. Jeszcze nie raz cytaty z jej historii pojawią się w moim opowiadaniu, nie bez powodu rzecz jasna. Dobiorę takie fragmenty, że Lou się nie pozbiera... Mogę mieć tylko nadzieję, że nie będziecie mi miały tego za złe, ale... tak już mam. Jestem molem książkowym, pochłaniam książki kilogramami. Tak, jestem uzależniona, nic na to nie poradzę. Mam nadzieję, że to zrozumiecie.

Kocham Was.! ;*