trzydzieści dwa.

Ledwo za nią nadążałem. Serio. Ta niepozorna, trochę flegmatyczna i niezdarna dotąd dziewczyna zapierniczała teraz tak szybko, że gdyby nie to, że cały czas ciągnęła mnie za rękę, już dawno zostałbym daleko w tyle. Musiałem nieźle przebierać nogami. Naprawdę nieźle. Ale czego się nie robi dla uspokojenia sumienia.?
"Tak, Styles. I wcale nie chcesz odciągać tego w czasie" - idiotyczny głos sprawiedliwości odezwał się znikąd w mojej zdyszanej łepetynie.
Ale serio... Gdybym mógł, odwlekłbym to najdłużej jak tylko by się dało. Bo myśl, że zaraz miałbym stanąć do konfrontacji z najprawdopodobniej wściekłym ojcem Louise, była więcej niż przerażająca. Nie miałem nawet chwili, żeby obmyślić plan działania. Leciałem na żywioł.
"I to dosłownie..." - usłyszałem z tyłu głowy, ale pędziłem tak szybko, że nawet nie zdążyłem się nad tym porządnie zastanowić. Poza tym...
Ociąganie się za Lou miało swoje plusy.
I to całkiem wyraźne...
Kształtne...
Wyjątkowo interesujące...
"Tak, zboczeńcu. Gapienie się na jej tyłek to zdecydowanie najrozsądniejsza rzecz, jaką możesz teraz zrobić..."
Dobra, miałem już szczerze dosyć tego głosu rozsądku... Musiał się czepiać o wszystko.? Najwyraźniej jednak tak, bo co mój wzrok zupełnie mimowolnie, niezależnie ode mnie wędrował po wyjątkowo miłych dla oczu okolicach, już zaraz odzywała się cenzura, zmuszając mnie do rozglądania się po innych rejonach. I to było straszliwie nie fair...
Bo gdzie tu przyjemność.?
"Przyjemność to będziesz miał jak się spotkasz z jej ojcem, kochasiu." - usłyszałem natychmiast, w sekundę zapominając o dziewczynie. Skupiłem się natomiast na jej ojcu i tych wszystkich metodach tortur, którym z całą pewnością zostanę poddany.
Nie było dobrze...

- Chyba mamy szczęście. - skupiony na wyobrażaniu sobie tego całego koszmaru ze mną w roli głównej, nawet nie zauważyłem jak zdążyliśmy przejść cały kawałek i zatrzymać się przed bramą domu Lou. Dziwnie zaciemnionego domu Lou... I ironicznie właśnie to było moim światełkiem nadziei... - Samochodu nigdzie nie widać, więc najprawdopodobniej nikogo nie ma w domu. Burza odwołana.
- I całe szczęście. - odetchnąłem z ulgą, stając naprzeciwko dziewczyny. Najbliżej jak się dało, ale tak, żeby nie pomyślała, że na nią naciskam. Czy coś. - Naprawdę zaczynałem się bać co twój ojciec może mi zrobić. - rzuciłem, próbując wyczuć jak bardzo mogę jeszcze zmniejszyć odległość, żeby nie naruszyć granicy napastowania. I z całą przyjemnością moglem stwierdzić, że prawie ocierając się o nią nie dostałem jeszcze po gębie.
- Szczerze, wolałabym się o tym nie przekonywać.
- Ja też. - westchnąłem niecierpliwie, obserwując jak Lou rozgląda się niepewnie na boki, jakby zaraz zza rogu miała wyskoczyć ekipa antyterrorystów. Czyli teraz wypadałoby wprowadzić akcent rozluźniający sytuację... - Zwłaszcza teraz, jak już udało mi się cię rozgadać. - spojrzałem z góry w te jej, aktualnie żywozielone oczy. Uśmiechnąłem się mimowolnie, widząc kwitnące rumieńce na policzkach dziewczyny i ten paniczny wzrok, który rzucała mi zawsze, niepewna tego co zrobię i czy powinna się dołączyć. Ale tym razem nie zamierzałem odpuścić. - No prawie... - westchnąłem, dla przedłużenia sytuacji. I całą siłą woli musiałem się powstrzymywać, żeby nie zaśmiać się w głos, gdy dziewczyna nerwowo przełknęła ślinę. - Ale wszystko jeszcze przed nami. - wyszczerzyłem się bardziej, czując, że nadszedł mój moment.
Nie czekając ani na pozwolenie z jej strony, ani na niespodziewane wejście jej ojca do akcji, założyłem kilka kosmyków jej włosów za ucho, obserwując jak dziewczyna dosłownie zamarza.
Poczułem się dziwnie fajnie. Miałem władzę nad każdym detalem sytuacji i byłem tego w pełni świadomy. Wiedziałem, że gdybym tylko się postarał, mógłbym osiągnąć naprawdę wiele. Ale mimo wszystko podobały mi się te całe małe kroczki. Były tak cholernie niesamowite i niepewne, jakbym ciągle przeżywał ten pierwszy raz. Ale gorący. Paraliżujący. Cholernie przyjemny.
I wystarczyło tylko się nachylić, żeby znowu móc ją pocałować.
- Czekaj... - Lou odsunęła się w ostatniej chwili, więc moje usta zatrzymały się gdzieś w nicości. Niezbyt przyjemne uczucie. Zwłaszcza, że nastawiłem się na coś kompletnie innego.
"Tytuł frajera roku otrzymuje Harry Styles za nieudolne próby pocałowania własnej dziewczyny. Gratulujemy."
- Na co.? - spojrzałem na nią niezadowolony, starając się wyczytać coś z jej zarumienionej twarzy. Nie było to zbyt łatwe, zwłaszcza, że jak zwykle opuściła głowę, wpatrując się w moje trampki z ogromnym zaangażowaniem.
- Ekhm... - zaczęła tak cichutko, że musiałem naprawdę się wysilić, żeby usłyszeć ciąg dalszy. -  Jesteśmy trochę na widoku. - spojrzała na mnie niepewnie, po czym zerknęła nieporadnie gdzieś za moje ramię. Natychmiast podążyłem za jej wzrokiem, widząc jak firanka okna z naprzeciwka wyraźnie się porusza. I to wcale nie od naturalnych... no tych.

"Wielki Brat cię obserwuje..."
- Ciebie też czepiła stara Hillman.? - spytałem, przypominając sobie rozmowę z wredną sąsiadką, która nie mając własnego życia wtrąca się w cudze, jak to zrobiła dopadając mnie w drodze do szkoły i rzucając mi cały wykład "JAK TO NIESTOSOWNIE ZACHOWUJĘ SIĘ W MIEJSCACH PUBLICZNYCH BEZCZELNIE OBCAŁOWUJĄC SIĘ Z DZIEWCZYNĄ PRAKTYCZNIE POD JEJ OKNEM". Ale tak jak i wszyscy, zwyczajnie olałem jej narzekania. No bo czym tu się przejmować.?
- Jak to też.? - Louise jednak spojrzała na mnie pytająco, więc natychmiast uznałem za słuszne wycofać się z tego tematu. Lepiej, żeby nie wiedziała.
- Jakie też.? - palnąłem idiotycznie, zgodnie z zasadą, żeby w takich sytuacjach udawać głupiego.
- Powiedziałeś też. - ściągnęła brwi, lustrując mnie spojrzeniem. I tu się właśnie zaczynała ta cała gorsza, fochliwa część związku...
- Nic takiego nie pamiętam. - urwałem dyskusję, po pierwsze nie chcąc się kłócić już pierwszego oficjalnego dnia razem, a po drugie czując dziwne wibracje w prawej kieszeni, gdzie znajdował się mój telefon. Dałbym sobie rękę uciąć, że to mama próbowała mnie przywołać do porządku i ściągnąć do domu... A byłem już na dobrej drodze... - No dobra... Ja się zmywam, bo jeszcze chwila i matka jest gotowa tu po mnie przyjść. - westchnąłem niecierpliwie, w myślach rysując już scenariusz gorącej dyskusji z mamą. - A jak jakimś cudem nie dostanę szlabanu, jutro gdzieś cię wyciągnę, okej.?
- Jeśli chcesz. - dziewczyna wzruszyła ramionami.
- Chcę. - uśmiechnąłem się, trochę nieporadnie obejmując dziewczynę w pasie. Ale udało mi się przynajmniej pocałować ją w policzek. Lepsze coś niż nic... - Miłej nocy.
- Dobranoc. - Lou założyła kosmyk włosów za ucho tym swoim nieśmiałym sposobem, rozbawiając mnie przy tym konkretnie. Więc wyszczerzyłem się znacząco i odchodząc, puściłem jej oczko. Tak tylko, żeby zobaczyć chociaż przez chwile te jej słodkie rumieńce.
Tak, ta dziewczyna mnie zwyczajnie rozwalała.
...

Zero snu.
Setki myśli.
Jeden temat.

Harry Styles...

Czułam się zupełnie jak w jakiejś alternatywnej rzeczywistości. I to w dodatku tej zupełnie pokręconej, rodem z taniego, dennego Harlequina, przez którego nawet najmniej wytrawny czytelnik nie mógł przebrnąć. No bo sorry...

Ja.
Niemrota.
Ciamajda.
Ostatnia sierota.
Niedołęga telekomunikacyjna.
Łamaga interpersonalna.
Osoba, którą onieśmielają dosłownie wszyscy naokoło.

Ja.
Dziewczyna, która na lekcjach zawsze siedzi sama w ostatniej ławce.
Która przerwy spędza ze słuchawkami na uszach.
Która uważnie obserwuje życie z boku.
Która boi się zabrać głos.
Ja. Louise, lub jak kto woli Luiza Sanders, właśnie ja...

MAM CHŁOPAKA.

Absolutnie najzabawniejszego, najbardziej utalentowanego, najprzystojniejszego, najinteligentniejszego, najmilszego, najbardziej cierpliwego, najfajniejszego chłopaka pod słońcem.

Czy ktoś, ktokolwiek... dałby radę mi to wyjaśnić.? Bo ja za cholerę tego nie pojmuję.

Niczym sobie nie zasłużyłam.
Nie zabłysnęłam inteligencją.
Do miss piękności to mi daleko.
Z wygadaniem u mnie też niekoniecznie.
Jedyny talent jaki posiadam to ten do pakowania się w głupie sytuacje.

Poza tym... do jasnej cholery... OBLAŁAM GO ŚMIETANĄ.
Prawie wrzuciłam go pod samochód.
Fiknęłam jak tylko mnie dotknął, po czym musiał mnie nieść aż do gabinetu pielęgniarki.
Brałam udział w idiotycznej bójce i to O NIEGO.
Bez niczyjej pomocy zakleiłam się gumą, więc przeze mnie musiał potem marznąć.
A mimo to...
BAM.!

Ten tajemniczy chłopak z piekarni, przed którym dosłownie uciekałam, nagle stał się moim chłopakiem. Oficjalnym. Nieodwołalnym.

Cholera...

Już nawet nie musiałam się zastanawiać czy tego chcę. Odpowiedź była wyraźniejsza niż kiedykolwiek. Po prostu nigdy dotąd nie byłam bardziej pewna niczego, niż właśnie tego, że chcę się dalej umawiać z Harrym. Jego towarzystwo działało na mnie przecież wyjątkowo budująco. Bo chociaż początki były trudne, teraz stać mnie było nawet na dobrowolne wypowiadanie się, na żartowanie, na prowadzenie jako-tako normalnej konwersacji... Wiadomo, szału nie było, ale gdyby porównać to wszystko do początku... Otwartość Harry'ego, jego upór i, nie ma się co oszukiwać, genialne umiejętności w całowaniu niejako pozwoliły mi się oswoić z myślą, że i ja nadaję się do życia w społeczeństwie.

Bo niech mnie ktoś rąbnie jeśli to nie on jest tym powodem, dla którego moja szczęka utknęła w jakimś dziwnym, uśmiechoszczęśliwym ścisku.

Okej, było mi naprawdę przyjemnie z myślą, że mam chłopaka. Wiadomo, to może zabrzmieć dennie, jak wynurzenia zdesperowanej nastolatki, ale no kurczę...
Ja... JA, Louise Sanders, normalnie, legalnie miałam się umawiać na randki z OFICJALNYM, powtórzę, jakby ktoś nie zauważył OFICJALNYM chłopakiem.
...więc chyba ma prawo mi trochę paść na psychikę i zasugerować symptomy regularnego odwalenia, co nie.? Zwłaszcza kiedy czułam się jak pijana, a setki wątpliwości kotłowało mi się w łepetynie.

Bo jak powinnam się teraz zachowywać.? Są jakieś specjalne reguły dotyczące bycia w związku.? Olewanie drugiej połowy, żeby nie czuła się zbyt pewnie.? Czy wręcz przeciwnie, rozpieszczanie jej, żeby sobie nie pomyślała, że nam nie zależy.? Okazywać zazdrość, czy udawać, że nas to nie rusza.? I przede wszystkim: NA CO MU POZWOLIĆ, ŻEBY SOBIE NIE POMYŚLAŁ.?!

Jezu, potrzebowałam konsultacji z kimś doświadczonym... A jedyną w miarę rozsądną osobą, która mogła mi pomóc była Quinn. Bo przecież z Alisson nie będę rozpatrywać faz mojej nowej sytuacji, prawda.?

Zresztą, to i tak nie miało teraz znaczenia. Nie w środku nocy. O mniej więcej trzeciej nad ranem. Kiedy powinnam smacznie spać (I NIE ŚNIĆ O HARRYM), regenerując swój organizm.

Więc czemu do cholery nie mogłam usnąć.?!

 ***

Haaaaaaaaaaaaaaaaaa, kto by się spodziewał, nie.? :). Tu remember me i remember me... Ciągle, nieodwołalnie, non stop... Ale wystarczyło pójść na nudny wykład, żeby przypomniały mi się lekcje w szkole, kiedy to zapisywałam marginesy zeszytów scenami z Piekarni. I tak oto zaraz obok genialnego cytatu mojego wykładowcy "UBRANIA SĄ UŻYTKOWE, ALE ZA KAŻDYM RAZEM ZNACZĄ COŚ WIĘCEJ" znalazł się krótki zarys nowego rozdziału. A jak już poszłam za ciosem... Powstał powyższy tekst.

Z góry uprzedzam, genialny nie jest. Ale przecież zawsze lepsze coś, niż nic, prawda.? :). Właśnie... xx.

I przepraszam za ociąganie w pisaniu Piekarni, ale no... wena nie wybiera xx. Oczywiście dziękuję Wam za wyjątkową wyrozumiałość. I wsparcie przy pisaniu remember me. Oczywiście jeszcze go nie kończę. To tylko mała odskocznia xx.

I... mam malutką prośbę. Nienawidzę tego robić, ale... chciałabym się przekonać ile osób naprawdę to czyta. Chciałabym zatem poprosić każdą z Was, czytelniczek, o pozostawienie jakiegoś śladu po sobie, najlepiej w komentarzach pod tym postem xx. Nie wymagam żadnej epopei, czy czegoś. Wystarczy słowo, chociażby jedno. Żebym mogła sobie stworzyć w głowie obraz czytelników moich dennych historyjek. Z góry wszystkim dziękuję ;)

KOCHAM WAS.! ;*