remember me.

Eeeem, ja wiem, że to odbiega i tematyką i wszystkim innym, ale kiedy to pisałam skręcałam się ze śmiechu dobre pół godziny. Nie mogę tego zatrzymać dla siebie, a raczej w żadnym opowiadaniu tego nie wykorzystam, więc... Sorry, jeśli zepsuję nastrój, czy coś xx.

Harry: To są kulki. Są bardzo delikatne, najlepiej w ogóle ich nie dotykaj. Posługujesz się tym.

Ty: Jak.?

Harry: Trzymaj, tylko delikatnie. No weź, przecież cię nie ugryzie.

Ty: Sam mówiłeś, że jest cenny. Ne chcę go uszkodzić.

Harry: Jak go złamiesz, nie wypłacisz się z odszkodowania. Żartuję, ufam ci. Dłonie ułóż tu. Delikatnie.

Ty: Jest za długi, nie dam rady.

Harry: Przestań biadolić. Szerzej palce. I trzymaj prosto, nie machaj nim. Teraz się pochyl. Trochę bardziej.

Ty: Nie szarp mną. Sama potrafię. Teraz dobrze.?

Harry: O wiele lepiej. Trzymasz tu i tu. Tylko nie za mocno, pamiętaj, delikatnie. Musisz wyczuć jego powierzchnię. Przesuwasz rękę, właśnie tak. Powoli, nie spiesz się. A teraz mocno. Boże...

Ty: Co Boże, co Boże... Po prostu nie trafiłam. Jesteś najgorszym nauczycielem bilarda w historii.

Ahahahahahahah xx. To mnie śmieszy za każdym razem, gdy to czytam xx. Zwłaszcza jak sobie przypomnę komentarz mojej znajomej. "Nie chcę wiedzieć niczego o Harrym i jego sposobie trzymania kulek." Dobra, już spokojnie xx.

No a teraz dwójeczka... Chyba was nie zdziwię, jeśli powiem, że z radości od jej treści nie skaczę, ale z drugiej strony, co mnie we własnej pisaninie zadowala... W każdym bądź razie moja testerka stwierdziła, że jest nieźle i w miarę prawdziwie, co było kluczowym argumentem, bym dodała to dzisiaj. Więc... Mam nadzieję, że rozdział nikogo nie rozczaruje. A jeśli nawet, liczę na opinię co mogłabym poprawić. Postaram się sprostać wszystkim oczekiwaniom xx.

A teraz zapraszam do czytania xx.

DWA.

#dont cry.

- Jak to jej nie pamięta.?

- Nas pamięta, a jej nie.?

- To jakiś Hollywoodzki film z beznadziejny scenariuszem do cholery.?

Zayn z Lou... "Louisem"... przekrzykiwali się wzajemnie, tak, że sam nie rozumiałem do końca poszczególnych słów. Zaczynało mi to już działać na nerwy, ale doskonale rozumiałem ich reakcję. Przecież razem z nimi praktycznie przypierałem Ann do ściany, błagając o wyjaśnienia. Wiem, trochę brutalne. Ale bardziej brutalne było to, że nikt nie chciał nas wpuścić do Harry'ego i musieliśmy dowiadywać się o wszystkim z drugiej ręki. "Gdybym tylko dorwał tego, co wymyślił te idiotyczne przepisy..."

Bo czy naprawdę tylko najbliższa rodzina ma prawo martwić się o poszkodowanego.? "Harry poszkodowanym... Boże."

Czy tylko mnie się wydawało dziwne, że ten pełen energii chłopak o trochę zboczonym poczuciu humoru dwa dni leżał nieprzytomny w szpitalu.? A teraz, gdy się obudził, nie pamięta własnej narzeczonej.? "Naprawdę brzmi jak jakiś idiotyczny scenariusz. Oby tylko zakończenie było szczęśliwe."

- Przecież obrażenia miały być niewielkie, tak pani mówiła... - mruknąłem trochę ciszej niż reszta, ale na tyle stanowczo, że tamci natychmiast się zamknęli.

- Sama tego nie rozumiem, naprawdę. - Ann wzruszyła ramionami, patrząc zaczerwienionymi oczami po każdym z nas. "Ten widok będzie mi się śnił po nocach." - Lekarz mówił, że mózg jest bardzo nieprzewidywalny i ze zdjęć rentgenowskich trudno zauważyć jakie zmiany się tam dokonały. A, że był nieprzytomny... - zawiesiła głos, znowu wzruszając ramionami. W jej oczach pojawiły się kolejne łzy. Okej, my odchodziliśmy od zmysłów, ale nie byłem w stanie nawet w połowie wyobrazić sobie to, co ona musiała przeżywać przez te ostatnie dwa dni... "Muszę potem zadzwonić do mamy."

- Wspominał o nas, tak.? - dopytałem się, w razie, gdybym poprzednio dostał niewytłumaczalnego szoku w związku z tym, że mój przyjaciel wylądował w szpitalu i nie zrozumiał dokładnie wszystkiego z tego co mi mówili. "Jezu, Harry w szpitalu. Czy kiedykolwiek to do mnie dotrze.?"

- Tak, was pamięta. - Ann tylko kiwnęła głową, przytykając dłoń do ust. Harry robił dokładnie to samo, gdy się czymś mocno denerwował. "Wiadomo już po kim to ma." - Pytał czy byliście z nim w czasie wypadku.

- Więc co to ma być.? - Lou..."Louis"...znowu się uniósł, gestykulując gwałtownie. "Jeszcze chwila, a sam zaaplikuję mu coś uspokajającego." - Niektórych pamięta, inni mu się nagle wymazali.?

- Lekarze właśnie próbują to ustalić. - Ann odparła spokojnie. "O ile można być spokojnym w takiej chwili." - Przyprowadzili do niego jakiegoś psychologa czy terapeutę, który oceni co dokładnie dzieje się teraz w jego głowie.

- To brzmi okropnie. - Zayn pokręcił głową, nerwowo przeczesując włosy palcami. I w jego oczach widziałem świeczki, co wcale mi nie pomogło w uspokojeniu własnych nerwów. "Tylko mi tu nie płacz, Zayn."

- Co z Lou.? - Ann zmieniła temat, przypominając mi o tym przeklętym ścisku w mostku, który pojawiał się wraz z każdą myślą o dziewczynie. Była dosłownie na skraju, a Harry... "Jezu, to jest nie do pomyślenia..."

- Nadal nieprzytomna. - wyjaśnił chłodno Zayn, nawet nie podnosząc wzroku. "Tak, mnie też to dobijało."

- Nie rozumiem czemu nie możemy zajrzeć ani do niej, ani do niego. - Louis westchnął nerwowo, zaplatając ręce na piersi. "Nie ty jeden..."

- Gdybyś się nie awanturował, może by nas wpuścili. - syknął Malik w jego kierunku.

- Czyli co, moja wina.? - Lou natychmiast się napuszył, gotowy praktycznie dać mu w gębę. "No jeszcze tylko tego nam tu brakowało..."

- Uspokójcie się do cholery, to jest szpital. - warknąłem do nich groźnie, tak, że od razu się zamknęli, rozglądając się na boki skruszenie. - Tu zachowuje się resztki spokoju. - dodałem, na wypadek, gdyby któryś miał zrobić jeszcze jakąś scenę. Na szczęście posłuchali, obrażeni spoglądając w dwóch przeciwnych stronach.

- Muszę zapalić. - nim zdążyłem powiedzieć coś jeszcze, Zayn nagle wyrwał do wyjścia, nie bacząc na nikogo. "Może przynajmniej znajdzie gdzieś Nialla..."

*

- ...to mnie przerasta. - westchnąłem smutno do telefonu, dopalając trzeciego już papierosa. Miałem nadzieję, że to pomoże na ten cholerny ucisk w środku, ale najwyraźniej nie dotyczył on głodu nikotynowego. "Tylko nie rycz." - Nie mam siły już ślęczeć w tym pieprzonym korytarzu jak jakiś cholerny debil i nic nie móc zrobić. - zaciągnąłem się ostatni raz, pozwalając, żeby dym wypełnił moje płuca, ale i tak nie czułem już żadnej różnicy. Rzuciłem gniewnie niedopałek przed siebie, który rozświetlił delikatnie ciemność jakiegoś obskurnego zakątka za parkingiem szpitala w którym postanowiłem się zaszyć. "Nawet niebo przykryły chmury. Ani jednej gwiazdki. Cholera." - Wykańcza mnie wyobrażanie sobie co teraz będzie.

- Spokojnie, kochanie. - Perrie próbowała jakoś mnie pocieszyć, ale słabo jej to szło. Ten cień smutku w jej głosie był dobijający. Też się martwiła. Szkoda tylko, że nie mogła teraz być obok. "Pieprzone trasy." - Wszystko na pewno się ułoży. Harry wszystko sobie przypomni. - "Nawet w twoich ustach brzmi to jak kłamstwo."

- A jeśli nie.? - jęknąłem cicho, patrząc na żarzący się pet z uwagą. Ale nawet on nie pozwolił mi oderwać się myślami od zaistniałej sytuacji. I tych wszystkich czarnych scenariuszy, które ryły mi się w mózgu. "Kiepski z ciebie optymista, Zayn." - Nie pozwolili nam wejść do Lou, ale jej stan jest o wiele gorszy od niego. Jest w śpiączce. - z tymi słowami mój głos zadrżał jakoś dziwnie. Ale jednocześnie usłyszałem podejrzany dźwięk ze strony Perrie. Coś jakby pociąganie nosem. "I ona płakała.?" - Co będzie jak się nie wybudzi.?

- Nawet tak nie mów. - Perrie natychmiast mnie na mnie napadła. A wraz z jej irytacją pojawiły się te pieprzone wyrzuty sumienia na temat własnych przemyśleń. "Czy aby naprawdę nieprawdziwe.?"

- On jej nawet nie pamięta. Nic, kompletnie nic - westchnąłem ciężko. "To było tak cholernie nie do pojęcia." - Gdyby teraz... - zawahałem się, gdy coś ścisnęło mnie za gardło. "Nawet się nie waż wypowiadać tego słowa, Malik." - Gdyby ona... on nawet nie miałby czego wspominać. Jakby nigdy jej nie było w jego życiu. - pokręciłem głową, chcąc wyrzucić wszystkie łzy napływające mi do oczu. "Nie rycz, idioto." - Wyobrażasz sobie.?

- Zayn, przestań. Dramatyzujesz. - głos Perrie zabrzmiał jeszcze bardziej ostro. I automatycznie zrobiło mi się bardziej głupio. "Przecież ona wyzdrowieje, nie.?" - Lou się obudzi, szybciej niż myślisz. A potem przypomni wszystko Harry'emu. Będą razem, przecież są sobie pisani, tak.? Wszystko się ułoży.

- Obyś miała rację. - westchnąłem z nadzieją. I naprawdę chciałem uwierzyć w jej słowa, ale mimo wszystko... Chyba miałem wrażenie, że to się źle skończy. "Przestań."

- Przekonasz się. A po wszystkim powiem ci zwyczajne 'a nie mówiłam'. Tak uprzedzam, żebyś się później nie wściekał. - zaznaczyła poważnie, a ja tylko parsknąłem śmiechem. "Tego właśnie potrzebowałem."

- Obiecasz mi coś.? - spytałem po chwili i aż sam się zdziwiłem jak patosowo to zabrzmiało. "Oświadczać się drugi raz nie będziesz, wyluzuj."

- Jasne, co tylko chcesz.

- Nie zapomnij mnie. - szepnąłem, nie mogąc zdobyć się na coś bardziej zdecydowanego. "Desperat."

- Nie zapomnę. - usłyszałem jej miękki głos, który na moment napełnił moje wnętrze przyjemnym ciepłem. Uśmiechnąłem się, pierwszy raz od tych dwóch pieprzonych dni. "Cholera, czemu nie mogłem teraz jej przytulić."

- O, sorry. - całe uczucie przyjemności uszło ze mnie w momencie, gdy jakiś debil odkrył moją skrytkę i bezczelnie wlazł mi w prywatność. "Chwila z dziewczyną, to tak wiele.?" Miałem już go nawet opieprzyć, kiedy dodarło do mnie, że to Niall. Który w dodatku znowu miał wyraźny zamiar gdzieś się zaszyć. Więc tylko szybko pożegnałem się z dziewczyną i podniosłem się spod śmietnika, zatrzymując chłopaka przed odejściem. Bez słowa wyciągnąłem do niego paczkę papierosów. Niechętnie, ale poczęstował się jednym i odpalił. Sam też wziąłem jednego, dla towarzystwa. "Jak tak dalej pójdzie, wylądujesz na sali obok z rakiem płuc, geniuszu."

- Przesrane, co.? - spojrzałem na przyjaciela z boku, ale w tych ciemnościach niewiele mogłem dostrzec. I tak nie doczekałem się odpowiedzi. Nie zdziwiło mnie to, bo od wiadomego momentu odzywał się tylko wtedy, jak już naprawdę musiał. To przecież do niego zadzwonili z policji. Samemu było mi ciężko i nawet nie potrafiłem sobie wyobrazić co by było, gdybym tak jak on dostał telefon...

... i właśnie zadzwonił mój własny, przyprawiając mnie o zawał. "Tylko nie to." Na szczęście to był tylko Liam.

- Zlokalizuj Nialla i chodźcie tu. - rzucił z jakąś podejrzaną zadyszką w głosie, więc automatycznie nabrałem powietrza w płuca, przygotowując się na jakąś straszną wiadomość. "Żeby żył, żeby żył, żeby żył." - Pozwolili nam do niego wejść. - usłyszałem a ulga, którą odczułem była nieopisana.

"Nareszcie."