trzydzieści sześć.

Przepraszam za zamieszanie w tytule, ale chciałam zwyczajnie jakoś wzbudzić jakąś uwagę. To, co chcę Wam przekazać jest bardzo ważne. Otóż... Hm. Cóż, powiem to wprost. Chciałam dzisiaj napisać rozdział. Miałam genialną wenę. GENIALNĄ. W Remember Me jestem dwa rozdziały do przodu. Normalnie jak nigdy. Postanowiłam z tego skorzystać. Przecież tak dawno witałam się z Piekarnią... Ale kiedy otworzyłam mój cudowny plik z tym opowiadaniem... Nic. NIC. Zdania jednego nie mogłam sklecić. To mnie poważnie zmartwiło. Wróciłam do RM, ale tam znowu piszę jak głupia. No i zaczęłam się zastanawiać... Cóż, doszłam do wniosku, że po prostu poważnie pobłądziłam w tej historii. Bardzo poważnie. Gdzieś, nawet nie wiem gdzie, skręciłam w tej historii w jakiś zły kąt. Bardzo zły. Tu już nie ma mojej początkowej logiki. Tu już niczego nie ma. Serce do tej historii odeszło. Ale proszę się nie dziwić, to mój pierwszy poważny blog. Prowadzony na bieżąco. Z jakimś tam planem. Który konkretnie spieprzyłam przez swoje niedoświadczenie. I dlatego z całego serca muszę Was przeprosić za wszystko. Nie chciałam tego, naprawdę. Samo wyszło. Nawet nie wiem kiedy. 

Pewnie teraz myślicie, że chcę porzucić Piekarnię. Otóż... Hm, wcale nie chcę. Ja chcę tylko prosić o drugą szansę. Wiem, że to głupie, ale... Chcę spróbować jeszcze raz. Od samego początku. Może trochę innego, niż napisałam tutaj, ale zachowującego cały sens. Bo tego nie chcę zmieniać. Sensu, założeń, niektórych scen. Nie zrezygnuję z nich. Chcę zrezygnować z kontekstu. Napisać go od nowa. Logiczniej. Może lepiej. Może zabawniej. Więc pytam się Was. Szczerze. Chcecie, żebym teraz zaczęła dodawać tutaj rozdziały od nowa.? Od samiuśkiego począteczku. Od pierwszego rozdziału. Zachowując pomysł, bohaterów, niektóre wydarzenia. Zmieniając za to wszystko to, co mi tutaj nie wyszło. Widzicie w tym sens.? Bo ja mam wenę na to. Solidną. Pytanie tylko czy Wy chcecie przechodzić przez to jeszcze raz. 

Nie chcę, żebyście pomyśleli, że sępię od Was komentarze, ale ja naprawdę chcę poznać zdanie WSZYSTKICH, którzy znają Piekarnie i czytają ten post. Liczę na szczerość. Ja wiem, że w obecnej sytuacji, znając już przebieg wielu akcji może to się Wam wydać nudne. Ale spójrzcie na to z mojej strony - chciałabym zwyczajnie poprawić to, co spieprzyłam we własnym odczuciu. I z czym się czuję źle, bo przecież tak cholernie przywiązałam się już do tej historii. To moja pierwsza taka. Mająca ogromne miejsce w moim sercu. A takich się przecież nie opuszcza tak po prostu. 

Jednak wybaczcie, ale nie będę pisać czegoś, co jest wbrew mnie. I nie, nie stawiam Was pod ścianą. Ale pisanie Piekarni wydaje mi się bez sensu w obecnym położeniu. Więc albo kończę to tutaj, na tak debilnym etapie, albo pozwalacie mi przebrnąć przez wszystko jeszcze raz. Tym razem lżej. Z naprawdę solidnym planem, który konstruowałam dobre dwie godziny. Z początkowym zaangażowaniem, z tą letnią lekkością, z wakacyjnym szumem w głowie i X Factorową miłością do chłopaków.

Oczywiście zrozumiem głosy na nie. Ja nie chcę tutaj słodzenia, ani żadnych fałszywości. Chcę Waszego zdania. Waszych odczuć. Waszej decyzji. I bardzo o nią proszę. Każdego, kto spotkał się z tym postem. Z góry dziękuję.! ;*

Nadal Kochająca Was Wszystkich Niewypisywalna Autorka Przede Wszystkim Piekarni :)