dwadzieścia dziewięć.

Jezus Maria, ja nie dam rady...

No po prostu... Nie.

Ja i Harry, w odległości mniej niż pięćdziesiąt metrów to zdecydowanie zły pomysł... Zwłaszcza, że w mojej głowie nadal kotłowały się te wszystkie obrazy ze snu. TEGO snu. W którym ja i Harry...

Nieee, dziewczyno, zapomnij.!

Ale jak ja miałam do cholery zapomnieć o tym, że...

Dobra, spokój.!

Wdech, wydech. Wdech, wydech.

Idziesz na kolejną randkę. Normalnie, spokojnie, bez brawury. Spotkać się z Harrym. Pogadać, pośmiać się, spędzić z nim trochę czasu. I ani razu nie pomyślisz o tych wszystkich...

CHOLERA.!

Powtarzanie do swojego odbicia nie zdawało egzaminu. Żadnego. Mogłam i być przekonująca, mogłam wgapiać się w te swoje oczęta, które swoją drogą serio zmieniały kolor (teraz przypominały odcieniem turkus), mogłam wyrzucać z głowy natłok nieprzyzwoitych obrazów ze mną i Harrym w roli głównej, mogłam skupiać się na kretyńskich oddechach i mogłam namawiać moją podświadomość, by siedziała w sobie zaciszu mojego mózgu i przynajmniej na czas randki się nie ujawniała. Owszem, mogłam to wszystko zrobić. Ale co z tego, skoro i tak nic z tego nie wynikało.?

Obecność Quinn (swoją drogą nieco dziwaczna) jakimś cudem zagłuszyła moje zboczone ja i pozwoliło odwrócić uwagę od wiadomego tematu. Cóż, byłam zajęta zastanawianiem się nad szczerością blondynki, więc te nocne eskapady mojego mózgu po terenach zakazanych wydały mi się obce. Ale teraz.? Gdy nie miałam o czym myśleć.? Przerażona wizją kolejnej randki z Harrym.?

No cholera jasna, tylko te obrazy i obrazy...

Ale ja naprawdę już nie chciałam myśleć o Harrym w ten sposób.!

Westchnęłam zrezygnowana, czując, że mój mózg powoli ulega przeciążeniu od tych wszystkich myśli, które się w nim kotłowały. Niestety, z przewagą tych... wiadomych. Od których poczułam się tak zmęczona i przybita, że aż oparłam się czołem o zimną taflę lustra, mając ochotę pieprznąć o nie głową. Było by tyle spokoju...

No ale dobra, co ma być to będzie... Najwyżej to będzie nasze ostatnie spotkanie. Nikt nie będzie rozpaczał.

Prawda.?

Niekoniecznie przekonana, wyprostowałam się, wygładziłam zmarszczki na bluzce i ostatni raz rzuciłam okiem na własne odbicie, sprawdzając oględność mojej prezencji. I cóż, gorzej to już chyba być nie mogło... Więc nie tracąc dłużej czasu na głupie wątpliwości, odwróciłam się na pięcie od lustra i zgarniając po drodze czarny sweterek, ruszyłam ku wyjściu. Gdzie nie było wprawdzie jeszcze Harry'ego, ale lepsze czekanie na niego tam na dole, niż rozpaczliwe rozmyślanie nad konsekwencjami własnego snu.

Który był tak tragiczny w skutkach...

...

Miałam ochotę stąd uciec. Po prostu. Przed siebie. Nie wiadomo dokąd, nie wiadomo na ile. Bez planów, przemyśleń i przede wszystkim bez Harry'ego.

Cóż, wystarczyło tylko podnieść tyłek z zimnych schodków i ruszyć przed siebie w bliżej nieznanym kierunku. Cały ambaras. A miałabym tyle spokoju... Okej, może i na początku nawiedzałyby mnie te wszystkie... sceny z Harrym, przypomniałaby mi się ta cała przyjemność płynąca ze snu, żar w żyłach, który rozpalał się na samą myśl o tych wszystkich czynnościach jakie między nami zachodziły... To może i byłoby kłopotliwe, ale z dala od Harry'ego udałoby mi się o tym zapomnieć. Kiedyś.

A tak.? Tak utknęłam na schodkach zewnętrznych, drżąca od zimnego wiatru, wdzierającego się pod mój sweterek, targana wyrzutami sumienia i setką innych emocji, których ogarnąć nie potrafiłam. W tym i wątpliwości, które zostały ostatecznie rozwiane przez sylwetkę Harry'ego, która powoli się do mnie zbliżała, z chwili na chwilę nabierając przed moimi oczami na wyrazistości. A wraz z tym zmniejszającym się dystansem między nami, czułam coraz to większą panikę obezwładniającą zarówno moje ciało, jak i umysł. Co nie było wielce przyjemne...

A jeszcze mniej przyjemne były te wszystkie wspomnienia odnośnie tych wszystkich rzeczy ze snu, które zalały mój umysł jedną wielką falą, dokładnie w momencie, gdy Harry ostatecznie podszedł już do mnie i stanął tuż przede mną, patrząc na mnie z góry z podejrzliwą miną. Której w ogóle nie zauważyłam, gdyż centralnie przed oczami miałam...

...no dobra, pomińmy to, co ja miałam centralnie przed oczami i dlaczego właściwie oblana rumieńcem, musiałam się zmusić do patrzenia w górę.

- Wywalili cię z domu.? - jego twarz przybrała na pół troskliwą, na pół rozbawioną minę, gdy kiwnął głową na mnie. Siedzącą jak ostatnia sierota na schodkach przed wejściem do domu mojego ojca. W sumie biorąc pod uwagę moją zgarbioną i niepewną sylwetkę w tym wszystkim, jego pomysł wcale nie był odrealniony. Szkoda tylko, że nieprawdziwy. Bo z dwojga złego, taki scenariusz był mniej szkodliwy dla mojego zdrowia psychicznego.

- Eeeem... - mruknęłam, czując, jak każda komórka nerwowa zaczyna się powoli wyłączać. Łącznie z tymi przeznaczonymi do wytwarzania sensownych wypowiedzi.

Mówiąc krótko: zapomniałam języka w gębie i to dokładnie w momencie, gdy moje oczy napotkały na to pełne błysków spojrzenie Harry'ego. Bo co najgorsze, to były TE błyski. Te ze snu. Którego wspomnienie wywołało kolejne rumieńce na moich policzkach i jakieś takie ogólne gorąco, rozlewające się po moim ciele, nasuwające do głowy wspomnienie... ehhh.

- Wstawaj, bo zmarzniesz. - słysząc troskliwe słowa Harry'ego, nagle naszła mnie groteskowa ochota, by parsknąć śmiechem.

Czy on nie widział, że niemalże rozpływałam się pod wpływem tej podwyższonej temperatury mojego ciała.? I to z jego powodu.! No dobra, bardziej przez moją zboczoną wyobraźnię, ale bądź co bądź on też miał w tym swój niemały udział. No bo gdyby było inaczej, gdy wyciągnął ku mnie rękę, by pomóc mi wstać, a ja bezmyślnie ją chwyciłam, nie zalałaby mnie fala gorąca i poczucia winy. Toteż wstając, szybko odwróciłam wzrok, wbijając go gdzieś w swoje buty, pospiesznie wysunęłam dłoń z uścisku Harry'ego, dla niepoznaki chowając ją szybko w kieszeni swojego sweterka.

Ale to w żaden sposób nie zniechęciło Harry'ego. No w każdym bądź razie nie spojrzał na mnie jak na ostatnią niedołęgę, nie skomentował mojego dziwacznego zachowania, ani nagłego uczulenia na jego osobę. Jakby kompletnie zignorował moje dziwactwa, skupiając się jedynie na tym, by ogłupić mnie kompletnie jednym, jedynym krokiem, skierowanym w moją stronę, który zmniejszył dystans pomiędzy nami. W ten sposób, że natychmiast poczułam ten charakterystyczny zapach jego perfum, szamponu i nutki czegoś, czego określić nie potrafiłam, a co najprawdopodobniej działało najbardziej odmóżdżająco. A jeśli dodać do tego ciepło jego ciała, zbliżającego się do mnie nieubłaganie, w momencie, gdy Harry zdecydowanie ułożył swoją dłoń na mojej talii, mogłam już na dobre pożegnać się z logicznym rozumowaniem.

Natychmiast kolejna fala gorąca zalała całe moje ciało, które zresztą już nastawiło się na funkcję "UCIECZKA". Niestety, nie mogłam jej realizować, gdyż niewielki fragment mózgu podpowiadał mi, że to całkiem przyjemne. Poza tym, coś mi się w nogi zrobiło, gdyż nagle zrobiły się jak z galarety. Zwłaszcza gdy Harry pewnie przybliżył swoje usta do mojego policzka i obdarzył go przelotnym, chociaż cholernie słodkim pocałunkiem. A mi natychmiast ustały wszystkie funkcje życiowe. Nie wyłączając oddychania...

Ehh, to wszystko będzie trudniejsze, niż myślałam.

...

Cholera jasna...

Nie dość, że moja głowa jak na złość przywoływała każdy szczegół mojego snu do mej pamięci, nie dość, że obecność Harry'ego tylko to potęgowała (że nie wspomnę o tym, jak mi się słabo zrobiło, gdy chłopak przez przypadek mnie dotknął), to jeszcze i moja podświadomość musiała mi grać na nerwach.

No to chyba jest powszechnie znany przypadek... Nie muszę więc chyba tłumaczyć jak można się wkurzyć, gdy jakaś wredna piosenka przypałęta się do głowy, a człowiek próbując się jej pozbyć tylko jeszcze się w niej zagłębia, prawda.? Chyba każdy przeżył to chociaż raz. I niestety, ja to przeżywałam w tym momencie.

Idąc obok Harry'ego, wcale nie ramię w ramię. Ze wzrokiem utkwionym gdzieś przed sobą. Z rękami w kieszeniach. Z poczuciem winy, zakorzenionym gdzieś w moim wnętrzu. I galerią nieprzyzwoitych obrazów w głowie, potęgowanych słowami piosenki, która kołatała się po wnętrzu mojej mózgownicy...

Słowo daję, przeklinam dzień w którym pierwszy raz usłyszałam o Zero procent i zakochałam się w głosie Kamila Franczaka. Bo to właśnie ten jego cudownie melodyjny głos błąkał się po mojej głowie, pobudzając ją do dalszych rozmyślań nad scenami ze snu. No bo...

[piosenka]

"Chcę tylko jeszcze raz przy tobie zasnąć i przy tobie obudzić się.

Chcę czuć twój oddech na karku moim

I spijać słowa z twoich ust..."

Czy tu trzeba cokolwiek tłumaczyć.? Wystarczył mi cień  rzucony na taką dwuznaczną tematykę, a przed oczami już stawał mi Harry, całujący bez opamiętania...

STOP.!

Nie myśl o tym, nie myśl o tym, nie myśl o tym, nie myśl o tym.!

Skup się na teraźniejszości, no już... Co było to było, nie warto wspominać.

Wzięłam głęboki oddech, próbując utwierdzić się w tej myśli jak najmocniej. I może by mi się to nawet udało, gdyby nie Harry i jego genialne pomysły...

- Wydaje mi się, albo jesteś dziś wyjątkowo milcząca... - po uwieńczonej wieczorem ulicy rozległ się jego niski, chrapliwy głos, który był tak zbliżony do tego... NIEWAŻNE.! Poza tym tamten mówił coś zupełnie przeciwnego...

- Ja... Eeeem... Nie. - mruknęłam cicho, zatapiając spojrzenie w chodniku przed sobą. Wiem, to było niekulturalne, ale zwyczajnie nie miałam odwagi spojrzeć na Harry'ego. Byłam pewna, że gdybym już to zrobiła, on w sekundę odgadłby wszystkie moje myśli i zwyczajnie zabił śmiechem. Całe szczęście nic takiego się nie wydarzyło...

- Stało się coś.? Serio pytam. - zamiast tego, jego głos z uwodzicielskiego, przybrał bardziej troskliwy charakter. I nawet gdzieś wewnątrz mi się jakoś tak przyjemnie ciepło zrobiło. I po raz pierwszy od dłuższego czasu, nie w ten winny sposób. Ale to i tak nie trwało zbyt długo...

- Eeeem... Nie. - gdy przyszło tylko co do czego, wyrzuty sumienia wróciły na miejsce, blokując wiele z moich funkcji życiowych. W tym i logiczne porozumiewanie się. Bo czy mogłam się skupić na wypowiedziach, skoro w głowie miałam tylko "niech uniosę się".?!

- Teraz to mam deja vu... I to poważne. - najwyraźniej Harry zdążył się już do tego przyzwyczaić, gdyż jak zwykle stać go było na prowadzenie, przynajmniej z nazwy, normalnej rozmowy.

- Po prostu... Eeeem... - zacięłam się, zaatakowana znikąd kolejnym wersem tej jakże cudownej piosenki.

"Rękę mą, ręką swą ogrzej też,

daj mi czuć, siebie czuć, zrobię to, co chcesz."

 - Gdzie idziemy.? - starając się jakoś zdusić ją w głowie, zmusiłam się do wymyślenia jakiegoś sensownego powodu do zmiany tematu. Bo chociaż w rozmowie to działało, tak na myślenie nie pomogło. Nadal sceny, nadal piosenka, nadal frustracja.

- Dobra, znowu to dziwne uczucie... - najwyraźniej nie tylko mi było niewygodnie, sądząc po zmarszczonym czole Harry'ego, którego dopatrzyłam się kątem oka. Bo przecież wcale na niego nie patrzyłam, prawda.? Dobra, tylko troszeczkę... Spod grzywki. To się nie liczy. - A najgorsze jest to, że nie mam nic nowego do powiedzenia. - dostrzegłam jak Harry wzrusza ramionami, przyjmując zrezygnowaną minę. A jego wypowiedź natychmiast przywołała wspomnienie naszej pierwszej randki.

- Idziemy coś zjeść.? - zapytałam nieśmiało, natychmiast kojarząc fakty. Jak się okazało, bardzo skutecznie...

- Bingo. - Harry natychmiast się rozpogodził, posyłając mi jeden z tych swoich firmowych uśmieszków. Którego wytrzymać już nie mogłam. Natychmiast opuściłam głowę, czując wewnątrz to dziwne palenie. I nawet głębokie oddechy nie pomagały mi tego ugasić. - Mam nadzieję, że jedzenie trochę cię rozrusza. Podobno to działa.

...

Okej, ja wiem, że dziewczyny mają te swoje humorki, dziwne dni i nie wiadomo co jeszcze, ale to to już była jakaś przesada. Zdążyłem się już oczywiście przyzwyczaić do tego, że Lou nie papla jak opętana (i dzięki Bogu, bo kto by tego wysłuchał), ale w ostatnim czasie udało mi się ją trochę rozgadać. Więc co do cholery jej się dzisiaj stało.?

Siedziała jak kołek, słowem się nie odzywała, patrzyła wszędzie, tylko nie na mnie, a jak tu szliśmy wyraźnie starała się omijać mnie tak, żeby mnie nie dotykać. No może ja geniuszem w sprawach kobiecej psychiki nie byłem, ale jednak coś było na rzeczy... I to było coś zdecydowanie dla mnie niekorzystnego.

Próbowałem dopatrzeć się jakichś zaciśniętych warg, błyskawic w oczach i innych znaków ostrzegawczych, świadczących o tym, że zrobiłem coś nie tak i teraz tylko muszę się domyślić co. Ale oczywiście niczego nie zauważyłem... Mogłem sobie tylko pogratulować spostrzegawczości. Ale co ja poradzę, że ta dziewczyna była chyba jakoś inaczej skonstruowana.? Żadne zasady nie działały. Nawet te, które Gems kiedyś próbowała mi przekazać, chcąc wpoić mi różne uniki wobec dziwnego zachowania dziewczyn. Najwyraźniej z marnym skutkiem, skoro teraz działo się jak działo. A ja naprawdę nie chciałem już wracać do punktu wyjścia...

- Dobra... - westchnąłem, patrząc na nią uważnie, jakby to miało pomóc w przyciągnięciu jej wzroku. - To jakaś kara.? Zmowa milczenia.? - cholera, nie pomogło. Lou nadal perfidnie omijała mnie wzrokiem, wbijając spojrzenie w swoje dłonie, które cierpliwie trzymała na kolanach. Wyglądałaby nawet i spokojnie, gdyby nie ta panika w jej oczach... Styles, poważnie się zastanów co zbroiłeś. - Mówisz mniej niż zazwyczaj... - zmarszczyłem brwi, a we własnym głosie dosłyszałem się poczucia winy. No trudno się było tego pozbyć, skoro od tej jej postawy miałem ochotę przyznać się do każdego błędu jakikolwiek, kiedykolwiek popełniłem.

- Ja po prostu... Po prostu... Eeeem... - zaczęła cicho i tylko dzięki poruszającym się ustom, domyśliłem się, że w ogóle coś mówi. A sens wyłapałem tylko dlatego, że chyba zaczynałem już czytać z ruchu jej warg. Dziewczyna zarumieniła się przy tym, jak to ona, mając na twarzy wypisane ewidentne wahanie. Słowo daję, teraz oddałbym milion za jej myśli. Bo coś tak czułem, że słowami tego od niej nie wyciągnę... - My wczoraj byliśmy w kinie, prawda.? - wypaliła w końcu, patrząc na mnie niepewnie. Ale w ogóle.! Tylko, że o czym ona...?

- Szczerze ci powiem, że takiego pytania to ja się w ogóle nie spodziewałem. - przyznałem i wyszczerzyłem się jak głupi, praktycznie wzdychając z ulgą. Poczułem się zupełnie tak, jakby wielki kamień spadł mi z serca, a na jego miejscu pojawiło się cudowne ciepło. No w końcu na mnie popatrzyła.! I zabrzmiała przy tym tak bardzo w swoim stylu... Mogłem nawet zaryzykować stwierdzenie, że wszystko wracało do normy. Oczywiście jak na nią... - Ale tak. Z tego co pamiętam oczywiście.

- A potem...? - kolejne pytanie, którego musiałem się domyślić. Co nie było znowu takie łatwe, przez to jej wieczne opuszczanie głowy. Ale czego się nie robi dla chwili rozmowy.? Poza tym, umówmy się, z tym rumieńcem na twarzy, wiecznie błyszczącymi oczami i zagryzioną dolną wargą wyglądała tak, że nie mogłem powstrzymać uśmiechu. A gdy u niej udało mi się wywołać taki stan, czułem się, jakbym wygrał co najmniej milion w totka. Rozkręcanie jej w rozmowie było chyba najprzyjemniejszą rzeczą, przy jakiej do tej pory musiałem się wysilić. A lepszej nagrody, niż jej uśmiech, nie mogłem sobie za to wymarzyć.

- Potem akcja z gumą, jeszcze potem grzecznie odprowadziłem cię do domu... - wyszczerzyłem się, z nieukrywaną przyjemnością obserwując jak dziewczyna szybko odwróciła wzrok. Już sekundę później znów na mnie spojrzała, po czym znów uciekła tym spanikowanym spojrzeniem w dół. Takie droczenie się z jej nieśmiałością na swój sposób było nawet zabawne. I urocze w oglądaniu. Dlatego też nie szczędziłem w głupich uwagach i podtekstach. Grunt to trochę ją zdeprawować, prawda.? - Jeśli jednocześnie umawiasz się z innymi i nie wiesz co robiłaś na której randce, to lepiej mi to powiedz teraz. - nie spuszczając z niej wzroku, oparłem dłonie na stoliku, nachylając się w jej kierunku. I tylko obserwowałem jej proces myśleniowy, gdy to z takim zaangażowaniem wpatrywała się przed siebie, a na jej czole pojawiła się delikatna zmarszczka, oznajmująca wahanie. Tylko czekać aż coś powie... a raczej wyszepcze.

- Czy mogę przyjąć zamówienie.? - zanim jednak Lou zdążyła się przemóc, do naszego stolika podszedł kelner i dziwnym trafem zaszczebiotał swoim piskliwym głosikiem tuż obok dziewczyny. Mojej dziewczyny. Czy do cholery nie widać, że przyszliśmy tu razem.?!

"A bo jego to obchodzi" - odezwało się coś z tyłu mojej głowy. Ale miało rację. Koleś traktował mnie jak powietrze, skupiając całą swoją uwagę na, nadal cholera mojej dziewczynie.

"No przyjrzyj się Styles. Tak to się robi." - to coś wypowiedziało się znowu, gdy ta nędzna kreatura posłała Lou jakiś durnowaty uśmieszek.

"Najwyraźniej nie taki durnowaty..." - wredny głos natychmiast się wtrącił. Ale znowu miał rację. Bo czy w przeciwnym razie Lou stać było na najbardziej naturalny uśmiech, jakikolwiek widziałem w jej wydaniu.? Uśmiechnęła się... tak... cholera... po prostu.! Ja musiałem stawać na rzęsach, żeby chociaż cień uśmiechu pojawił się na jej twarzy, a on sobie tak po prostu przychodzi i...

Zaraz.

Czyli, że ze mną coś jest nie tak.?

"No raczej, skoro to do niego się uśmiecha." - tylko jeszcze bardziej się wkurzyłem. Automatycznie założyłem ręce na piersi, zaciskając szczękę, żeby przypadkiem kulturalnie mi się nie wyrwała odpowiedź na jego pytanie. Tak, miałem ochotę mu powiedzieć, żeby s... się oddalił w podskokach. Ale zamiast tego spojrzałem na niego, próbując zrozumieć co on ma, czego ja nie mam. I jedyne co rzuciło mi się w oczy to plakietka z jego imieniem.

Riley.

Serio.? Bardziej babskiego imienia już nie było.?

"Gdyby Lou patrzyła na imię, nie wodziłaby za nim wzrokiem w tę i z powrotem". - no dobra, teraz to już miałem tego naprawdę dosyć. Natychmiast podziękowałem Riley'owi i z satysfakcją patrzyłem jak blondyn się oddala. Tylko, że satysfakcja natychmiast zamieniła się we frustrację, gdy zauważyłem, że Lou cierpliwie odprowadza gościa wzrokiem.

No cudownie, Styles... Bardzo pięknie...

...

Nie miałam odwagi patrzeć na Harry'ego. Po prostu czułam, że to mnie przerasta. Wiedziałam, że gdy chociażby przelotem spojrzę na te jego układające się w fantastycznym nieładzie włosy, na te jego magnetyczne, szmaragdowe oczy, czy jakąkolwiek inną partię jego twarzy, już zupełnie stracę kontakt z rzeczywistością.

Cały wieczór wystawiał mnie na próby. Cały wieczór. Ogłupiał zapachem, dotykiem, tym spojrzeniem, które wyraźnie na sobie czułam. Ogólnie całą swoją (zbyt bliską) obecnością.

A co ja miałam robić w takiej sytuacji.? Podczas, gdy w mojej głowie nadal widniały te wszystkie sceny ze snu.? I czując ten żar w żyłach w każdym momencie, kiedy to Harry przypominał mi o swojej (zbyt bliskiej) obecności.? Całą silną wolą próbowałam odsunąć od siebie myśl, że skoro on już tu był, to wszystko można byłoby powtórzyć w rzeczywistości. Tylko, że cholera jasna, to napawało mnie tylko jeszcze większym przerażeniem.

Bo przecież ja wcale...!

Ehh. Chyba już wiem jak się czuje człowiek doszczętnie sfrustrowany. I nie chodzi mi tu o...

Dobra, nieważne.

Ważne było to, że byłam właśnie w trakcie piątej randki z Harrym i zamieniłam z nim ledwie kilka słów, w dodatku takich zupełnie bez sensu. Poza tym ignorowałam go jak tylko mogłam, już większą uwagę poświęcając kelnerowi, który dziwnym trafem często kursował na trasie, gdzieś obok naszego stolika. I zawsze się uśmiechnął, gdy przechodził obok mnie.

Nie powiem, sympatyczny chłopak. Miał fajny uśmiech, niebanalnie ułożone blond włosy, miłe, brązowe spojrzenie, zaakcentowane siecią gęstych rzęs i słowo daję, że dopatrzyłam się fragmentu tatuażu, wystającego spod rękawa jego czarnej koszulki...

... oj, kogo ja chcę oszukać.? Okej, kelner był fajny, ale to nie on był moim problemem. Problemem był ten polokowany osobnik, który siedział naprzeciwko mnie i...

...i wcale nie pomyślałam o tym, że z problemami najlepiej jest się przespać. WCALE.!

Dobra, może mi ktoś po prostu powie jak mam się wyzbyć tego zboczonego myślenia.? Bo już naprawdę nie chcę mieć przed oczami półnagiego Harry'ego... To po dłuższym czasie bardzo męczące, zwłaszcza kiedy muszę przebywać w jego (zbyt bliskiej) obecności. Poza tym, czuję się z tym wszystkim potwornie winna, jakby... no nie wiem co jakby, ale wyrzuty sumienia, że w ogóle byłam w stanie pomyśleć o chłopaku z seksualnym podtekstem, wyżerały mnie od środka. I nie było mi z tym przyjemnie.

A najgorsze było to, że oprócz tej winy spowodowanej snem, czułam okropne wyrzuty sumienia, że i teraz ignoruję Harry'ego. Bo nawet wolę nie wiedzieć o czym on właśnie myślał... Chociaż...

Zmusiłam się do wyprostowania głowy i uniesienia jej lekko w ten sposób, że dyskretnie, zza linii włosów mogłam na niego zerknąć. I chociaż od razu zalała mnie fala tych wszystkich dziwactw, bardziej uderzyło mnie to, że chłopak przybrał taką minę, jakby co najmniej miał zaraz komuś przywalić. W dodatku te ręce założone na piersi, zaciśnięte pięści, które uwydatniły wiele żył na jego przedramionach...

No świetnie, swoim zachowaniem tylko go wkurzyłam, a mógł za to dostać niczemu winny kelner. Okej, może Harry i bójka to dosyć groteskowe połączenie, które nijak nie mogło przyjąć się w mojej wyobraźni, ale sądząc po tej jego minie... Cóż, nie wróżyła ona nic dobrego. Zwłaszcza, że Harry wodził za blondynem tak wściekłym spojrzeniem, że gdyby tylko mogło się zmaterializować, zmiotłoby go z powierzchni ziemi.

Natychmiast moje poczucie winy wezbrało na sile. Miałam wrażenie, że większe to już ono być nie może, a tu proszę... Jak to mówią, wszystko jest możliwe. Nawet to, że w jednej sekundzie człowiek może zmienić minę z kompletnie wkurzonej, na co najmniej czarującą. Bo czyż nie takiego wyrazu dopatrzyłam się u Harry'ego, gdy jego szmaragdowe spojrzenie utknęło w mojej twarzy.?

Ale nie mogłam się tak po prostu nad tym zastanawiać, gdyż te wszystkie demony ze środka natychmiast obudziły się do życia, potęgując wyrazistość snu w mojej głowie. A w owej sytuacji nie było to uczucie, którego najbardziej bym pragnęła...

- Wychodzimy.? - głos Harry'ego, dosyć niespodziewany, wydał mi się nagle tak daleki, jakby zza ściany. Ale jednocześnie zbawienny. Bo chociaż jego słowa wcale nie oznaczały końca randki, ja uczepiłam się ich jak jakiegoś koła ratunkowego. Takiego, które odholuje mnie z dala od Harry'ego i pozwoli na chwilę oddechu.

Nie miałam jednak siły, by się odezwać. Toteż kiwnęłam niepewnie głową, jednocześnie już podnosząc się z krzesełka. Harry, jak sądzę poszedł w moje ślady, chociaż pewna nie byłam. Kawiarnia, ta sama co przy pierwszej randce, była tak samo zatłoczona. Więc muzyka i donośne rozmowy gości skutecznie tłumiły wszelkie inne odgłosy, takie jak na przykład szuranie krzeseł. Ale krótkie zerknięcie na Harry'ego upewniło mnie w moich przypuszczeniach i nim się zorientowałam, szłam już obok chłopaka między stolikami, kierując się do wyjścia.

Czułam napływającą do mojego mózgu ulgę. Dlaczego.? Sama nie wiem. Po prostu już przeczuwałam koniec randki, koniec zamartwiania, koniec Harry'ego (przynajmniej na czas najbliższy). W głowie już miałam idylliczną wizję moich wakacji od Stylesa, kiedy to leniłam się w pokoju z książką, nie siedząc jak na bombie i nie oczekując jakiejś wiadomości od chłopaka.

Scena była tak przyjemna, że na moment zapomniałam nawet gdzie jestem. I przede wszystkim z kim. Dopiero jakiś ruch po mojej prawej przywrócił mnie do rzeczywistości. Niestety, tej gorszej. W której na każdą inicjatywę Harry'ego reaguję głęboką paniką. Więc jak niby miałam zareagować, gdy ręka chłopaka niespodziewanie wylądowała na moich plecach, kiedy to przepuszczał mnie w drzwiach.?

W jednej sekundzie odskoczyłam od Harry'ego gdzieś na prawą. I to tak niefortunnie, że natychmiast wpadłam na coś niezidentyfikowanego, przydzwoniłam głową o coś twardego, a coś ostrego, zimnego i najprawdopodobniej metalowego otarło mi się o ramię. Tego ostatniego było chyba jakoś dużo, bo nim się zorientowałam, zarówno korytarz, jak i salę ogarnął jeden wielki huk obijających się o podłogę naczyń i sztućców, pozostawiając po sobie jedną, wielką ciszę. A jakby tego było mało, moja równowaga zachwiała się znacząco, ale nim upadłam, czyjeś ramiona złapały mnie w talii. Bardzo mocno. Więc jakoś utrzymałam się na nogach.

Ale... Jezus Maria, co to było...

Całe zdarzenie przyjęłam z zamkniętymi oczami. Więc gdy tylko rumor ustał, salę wypełniała cisza, a ja trzymałam się na nogach, postanowiłam otworzyć oczy. Nie miałam jednak odwagi. Po prostu bałam się co mogę zobaczyć, zwłaszcza na twarzach ludzi, którzy widzieli całe zajście. Co ja mówię... I tak chodziło mi tylko o reakcję Harry'ego.

Więc nie czekając na nic, delikatnie przekręciłam głowę w prawo, gdzie wyraźnie czułem obecność osoby tak pewnie przytrzymującej mnie w talii. I dopiero tam odważyłam się na otworzenie oczu, chcąc wybadać czy Harry nie ucierpiał w tej mojej gramotaninie. No ale...

Jeden rzut oka na osobnika, który mnie trzymał wystarczył, bym spostrzegła, że to wcale nie był Harry. A raczej ten blond kelner, który aktualnie był w stanie głębokiego szoku. Nie inaczej niż Styles, którego natychmiast odnalazłam wzrokiem kilka metrów dalej. Ale oprócz szoku, jego mina wyrażała głębokie niezadowolenie i...

Natychmiast się zrumieniłam, opuszczając głowę. Wbiłam wzrok w to pobojowisko skorup po talerzach i innych takich, rozesłanych po całej podłodze. Już nawet nie było widać jej pierwotnej struktury, wszystko bowiem przykrywał ten bałagan. Który, nie da się ukryć, wywołałam ja.

Wiedziała to każda osoba zebrana w sali, gdyż czułam dziesiątki par oczu wbitych w moją osobę. I owszem, było mi z tego powodu strasznie niekomfortowo, ale na dobrą sprawę ich zdanie teraz najmniej mnie obchodziło. Zrobiłam z siebie idiotkę, nie pierwszy nie ostatni raz. Ale jak Harry musiał się czuć, niejako też będąc w centrum wydarzeń.?

Kurczę, teraz to ja się pięknie wpakowałam...

...

Cisza.

Cisza.

Cisza.

Jedna wielka cisza.

Cholera, nie było dobrze. Naprawdę nie było dobrze...

Zrobiłam z siebie kretynkę, jeszcze większą niż zwykle.

W miejscu publicznym.

Przy Harrym.

Okej, niby nie pierwszy raz, ale jednak coś było inaczej. I to bardzo inaczej... Przede wszystkim Harry był inny. Nie żartował ze mnie, z mojej niezgrabności, czy z reakcji ludzi. Okej, to bym jeszcze mogła w zasadzie przeżyć, ale... on nie mówił nic. Dosłownie słowem się nie odezwał. Nawet nie zmienił tematu, nie zaczął paplać o czymś innym. No nic.

Odkąd tylko wyszliśmy z kawiarni, szedł tylko obok mnie, z rękami w kieszeniach, z opuszczoną głową, trudną do zidentyfikowania miną i taką chłodną postawą... No nawet odległość między nami była większa niż zazwyczaj.!

Ja wiem, ja jestem bardzo niezdecydowana... Jeszcze pół godziny temu zaklinałam go w myślach, żeby się do mnie nie zbliżał. Ale jednak... Kij ze snem, to tylko moja chora wyobraźnia. Można ją jakoś ograniczyć, chociaż jeszcze sposobu nie znalazłam. Ale znajdę. Byleby ten chłód między nami zniknął...

- Usiądziemy na chwilę.?

Cholera... Nawet jego głos brzmiał inaczej. Jakoś tak zimniej, obco, niedostępnie... Mało sympatycznie. I nie ma chyba co ukrywać, że mi się to bardzo, ale to bardzo nie spodobało. Ale co miałam robić.? Nic więcej poza spojrzeniem na Harry'ego, który (stojąc o wiele za daleko) kiwnął głową na huśtawki, znajdujące się w samym centrum nikle oświetlonego pomarańczowymi światłami latarni placyku zabaw.

Posłusznie podążyłam za nim, okręcając się szczelnie bluzą. Nogi miałam dosłownie jak z waty, ale jakimś cudem udało mi się dotrzeć do jednej z huśtawek i spokojnie na niej spocząć. Bojąc się spojrzeć na Harry'ego, który, jak zorientowałam się po odgłosach, zajął huśtawkę obok, ujęłam w dłonie chłodny łańcuch tuż przy siedzisku, po czym zaczęłam się delikatnie bujać.

Miało mi to niby pomóc w uspokojeniu się, ale jakkolwiek było to przyjemne, tak teraz wielce zadowolona nie byłam. Dłonie mi się trzęsły, serce kołatało donośnie, krew szumiała mi w uszach, a poza tym zrobiło mi się tak jakoś wyjątkowo zimno... Czułam się niepewnie. Jakbym czekała na jakiś wyrok, czy coś w tym stylu... A cisza dźwięcząca mi w uszach, przetykana jedynie oddechami Harry'ego wcale nie pomagała w ociepleniu sytuacji... I jakby tego wszystkiego było mało, do oczu zaczęły ciskać się pojedyncze krople, których za żadne skarby powstrzymać nie mogłam.

Oj, nie było dobrze...

Ale nim zdążyłam nawet w myślach poprosić chłopaka, by w końcu się odezwał, jego głos rozległ się głębokim echem po opuszczonym placu, jeszcze przez parę chwil dźwięcząc groźnie w moich uszach, jakby moja głowa próbowała go dobrze przetrawić...

- Chyba powinniśmy przestać się spotykać.

***

No dobra, mam nadzieję, że nikt teraz na mnie nie szykuje siekiery... Ale musiałam, plan zawarty w moim magicznym notatniku jest święty i wypadałoby go realizować. Poza tym... Była kolejna randka.? Była xx. Owszem, troszeczkę inna, ale mam jednak nadzieję, że przyjmiecie ją z równym entuzjazmem jak te wcześniejsze i mi się za to nie dostanie. Bo przecież trzeba trochę urozmaicenia, prawda.? :)

Poza tym, wedle życzenia szanownych państwa, przedłużyłam rozdział. Na krótkość proszę więc nie narzekać xx. No i jak obiecałam, jest nowa perspektywa. Kiedyś, jedna z czytelniczek napisała mi w komentarzu, ze zastanawiała się o czym Harry tak intensywnie myślał i to generalnie było motorem tego pomysłu z nową perspektywą. Wtedy pomysł wydał mi się ciekawy, ale jak przyszło co do czego... strasznie ciężko mi się to pisało. Owszem, nigdy nie umiałam dostatecznie dobrze wcielić się w rolę faceta, ale kij... Jakoś to poszło xx. Mogę mieć tylko nadzieję, że będziecie dla mnie łaskawe, gdyż to był mój pierwszy raz. Potem zacznę się rozkręcać xx.

Oczywiście dziękuję za wszystkie komentarze, jakimi obsypujecie mnie pod rozdziałami. Uwielbiam czytać Wasze spostrzeżenia . Niekiedy nadają nowy tor moim pomysłom i zmuszają mnie do wymyślania nowych scen. Co jest genialne xx. Mam nadzieję, że i tym razem będę miała przyjemność czytać Wasze uwagi, gdyż jestem ich wyjątkowo ciekawa xx. I jeśli nie sprawiłoby to nikomu problemu, chciałabym, abyście podzieliły się ze mną planami na 30. Bo jakby nie patrzeć to okrągły rozdzialik. No i przyznacie, 29 niebanalnie zakończona... xx.

A jeśli ktoś miałby pytanie do bohaterów, czy też do mnie, dodałam nową zakładkę, PYTANIA. Serdecznie zapraszam xx.

KOCHAM WAS ;*