Trzy.

1. Byłam chora. I nadal jestem (głupie bakterie)

2. Nadrabiałam zaległe prace z ćwiczeń.

3. Stresowałam się ćwiczeniami z radia. /Szczerze Wam mówię, jakby mnie kiedyś przymroczyło i zaczęłabym pracować w radiu, nie słuchajcie moich audycji. Po przesłuchaniu tego, co kazano mi mówić do tego przeklętego radiowego mikrofonu, stwierdzam, że brzmię jak koza.../
4. Setki razy redagowałam wywiad na zaliczenie.

5. Oglądałam American Horror Story, naprawdę ciężko się oderwać.

A skoro już się wyżaliłam, zapraszam na całkiem fajny i ciekawy rozdział, który pisało mi się niebywale przyjemnie :).

***

Kręciłam się całą noc. Setki myśli nie pozwoliły mi zmrużyć oka nawet na minutę. Zamiast spać i śnić cudowne sny o księciuniach z bajki, mój mózg wolał rozważać sprawy mojego przyszłego statusu starszej siostry i tego jak bardzo tata będzie teraz bardziej tego dzieciaka niż mój. I kiedy właściwie zamierzają mi o wszystkim powiedzieć.

Bo przecież nie zamierzają tego trzymać wiecznie w tajemnicy, prawda...?

Co najśmieszniejsze, nie byłam wściekła. Nawet odrobinę wkurzona. Było mi raczej przykro, że trzymają wszystko w tajemnicy. Jednocześnie ciągle w głowie miałam tą całą troskę Alisson o moje zachowanie. To na swój sposób było całkiem miłe. I chociażby ze względu na to, nie mogłam się na nikogo gniewać.

Westchnęłam, przewracając się na lewy bok. Czarne wskazówki zegarka w kształcie mordki psiaka, stojącego na szafce nocnej, wskazywały już na 6:30. Jak na mój stosunek do wstawania około południa, właśnie był środek nocy. Ale to i tak nie zmieniało faktu, że kompletnie nie chciało mi się spać. Stwierdziłam więc, że zamiast wylegiwać się bez sensu w łóżku, mogłabym zająć się czymś pożyteczniejszym. Czymś, co mogłoby pokazać Alisson, że to nie tak, że jej nie lubię, ja po prostu nie jestem śmiała do obcych. No i że warto by mi było w końcu powiedzieć o ich planach, no przecież nie będę się o nie wściekać. Tata miał nowe życie, jakoś udało mi się do tego przyzwyczaić po tych kilkunastu latach. Przecież nie wścieknę się o to, że postanowił zalegalizować swój bądź co bądź długi związek.

Ziewnęłam przeciągle i podniosłam się do pozycji siedzącej, opierając się plecami o ścianę. Odgarnęłam swoje długie, miedziane fale z twarzy i rozejrzałam się po pokoju.

Co ja niby miałam zrobić z tak pięknie rozpoczętym dniem? Książka pod intrygującym tytułem "Natalii 5", którą wczoraj wypakowałam z walizki jakoś mnie nie kusiła. Szary laptop znajdujący się tuż obok niej też jakoś specjalnie mnie nie wzywał. Wczoraj, w związku ze swoim zamknięciem w pokoju i odmową widzenia kogokolwiek, wzięłam się za rozpakowywanie, więc to też odpadło. Pokój lśnił czystością, wobec tego sprzątanie też mogłam skreślić.

Jedyna czynność, jaka w tym momencie przyszła mi do głowy to zorganizowanie śniadania. Była sobota, nie miałam pojęcia o której zazwyczaj tata i Alisson zrywali się w weekendy, ale wewnętrznie czułam, że jestem im coś winna. Za swoje wczorajsze odcięcie. Podejrzewałam, że oboje mogli pomyśleć, że jestem wredną, niewdzięczną, zbuntowaną idiotką, więc musiałam jakoś to zmienić. A śniadanie wydawało mi się całkiem niezłym pomysłem. Posiłki przecież wzmacniają więzi i w ogóle...

Uznając, że to całkiem niezły pomysł, powoli zwlekłam się z łóżka.

* 

Po półgodzinie stwierdziłam, że to nie był jednak najmądrzejszy pomysł. Szybko odkryłam, że na dobrą sprawę nie mam z czego zrobić tego śniadania, bowiem w kuchni dosłownie nic jadalnego nie znalazłam. Musiałam się więc wybrać na zakupy. A, że kompletnie nie znałam się na okolicy, zgubiłam się już w momencie, kiedy straciłam dom ojca z oczu.

Postanowiłam się jednak nie poddawać i uparłam się, że znajdę jakiś sklep. Nawet jeśli od jakichś piętnastu minut krążyłam po okolicy, mijając kolejno jednorodzinne, identyczne domki. Żadnych sklepików, nawet najmniejszych. Tylko te głupie, ceglane domki.

Słowo daję, nie miałam pojęcia jakim cudem mieszkańcy Homes Chapel trafiali do własnych domów po pijaku. One naprawdę były IDENTYCZNE. Kropka w kropkę, cegła po cegle. Osobiście bałam się jak w gronie tych klonów znajdę dom ojca, ale na razie nie chciałam się tym przejmować. Moim celem był sklep. Jakikolwiek. Chociaż jeden. Najmniejszy...

Błądziłam jeszcze jakiś kwadrans, zanim zauważyłam niewielką, kremową piekarnię z dużym oknem wystawowym, przez które widać było piętrzące się ciacha i trochę przytulnego wnętrza. Odetchnęłam z ulgą, bowiem nogi od tego człapania zaczęły mnie już boleć. W dodatku poranek był dosyć rześki i na rękach pojawiła mi się gęsia skórka. Cóż, nie wzięłam żadnej bluzy... Więc gdy tylko wizja jakiegoś ciepłego pomieszczenia zakwitła mi w głowie, prawie na skrzydłach wparowałam do środka.

Tak jak myślałam, panowało tu przyjemne ciepło, zatem mogłam się trochę rozgrzać. I przy okazji dowiedzieć się, że jestem głodna, bowiem gdy tylko poczułam te unoszące się w powietrzu smakowite zapachy świeżego pieczywa, mój brzuch zareagował natychmiastowo. Kobieta około 50-siątki stojąca za ladą uśmiechnęła się beztrosko. Wydała mi się całkiem miła.

- Ekhm, dzień dobry. - rzuciłam, trochę speszona tym moim "koncertem".
- Dzień dobry. - odpowiedziała, nie tracąc uśmiechu. Mówiła szybko, z angielskim akcentem, czego okropnie nie lubiłam. Musiałam się więc nastawić na wytężanie mózgownicy, żeby móc cokolwiek zrozumieć. - Nie za wcześnie na zakupy? - zapytała niespodziewanie. - Mojej wnuczki o tej porze to i dźwigiem z łóżka nie ściągnie. Nie powinnaś jeszcze spać, robaczku?
- Cóż... - kompletnie nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. W głowie kompletna pustka, jedna, wielka, czarna dziura. Ale tak było już zawsze, zdążyłam się przyzwyczaić, że elokwencją nie powalam.
- Nigdy przedtem cię tu nie widziałam. Pewnie jesteś od Carla, tak? - spojrzała na mnie z zaciekawieniem, uśmiechając się życzliwie.

Jak na mój gust, tutejsze informacje zdecydowanie zbyt szybko się rozbiegały. Wiadomo, mała miejscowość, wszyscy o wszystkich wiedzą. Na obecną chwilę mogłam być nawet sensacją. No ale nie przesadzajmy, no...

- Yyy... tak.
- Wiedziałam. - uśmiechnęła się, jakby bardziej do siebie, być może gratulując sobie spostrzegawczości. - Macie identyczne uśmiechy.

W odpowiedzi posłałam jej jedynie uśmiech. Trochę męczyła mnie ta rozmowa. Chciałam jak najszybciej kupić bułki i wrócić do domu. Przecież widniała przede mną jeszcze wizja samotnego powrotu do domu, chociaż nie wiedziałam gdzie on tak dokładnie się znajduje.

- To co byś chciała, robaczku? - kobieta najwidoczniej uznała, że nic więcej ode mnie nie wyciągnie i tylko uśmiechnęła się sympatycznie.
- Poproszę... - zamyśliłam się. No właśnie, co ja właściwie chciałam.?

Przygryzając dolną wargę spojrzałam na rząd bułek ustawionych wewnątrz specjalnej, szklanej półki, umiejscowionej tuż obok lady. Wybór bardzo szeroki, od pieczywa czosnkowego, przez pełnoziarniste, aż po te najzwyczajniejsze. Zdecydowałam się w końcu na jedną z dynią i cztery zwykłe. Nie wiedziałam przecież jakie bułki preferuje tata czy Alisson. Poczułam się przez to trochę głupio. Przecież jako córka powinnam chyba wiedzieć takie rzeczy...

- Może jeszcze coś słodkiego? - kobieta zaproponowała jeszcze, wskazując na obszerny zestaw różnego rodzaju drożdżówek. Stwierdziłam jednak, że wybór wśród setek rodzajów bułek mógłby mnie przerosnąć, więc tylko pokręciłam głową.
- Nie, dziękuję. - uśmiechnęłam się, mając nadzieję, że naturalnie.
- Proszę bardzo. - rzuciła wesoło, podając mi papierową torbę, w którą zapakowała to, co zamówiłam. - 3 funty za wszystko.
Szybko wyciągnęłam z tylnej kieszeni portfel, i podałam kobiecie banknot, który przyjęła z niesłabnącym uśmiechem. Dopiero wtedy mój wzrok padł na plakietkę przy jej fartuchu, z której dowiedziałam się, że kobieta ma na imię Barbara. I nawet mi to pasowało do tego jej sympatycznego podejścia i dziwacznego podejścia do nazywania wszystkich około.

- Do zobaczenia, robaczku. - pożegnała się, uśmiechając jeszcze szerzej niż poprzednio. Automatycznie odwzajemniłam gest, wycofując się do wyjścia.
- Do widzenia. - rzuciłam, odwracając się przodem do drzwi. Kiedy jednak pomyślałam sobie o ponownym błądzeniu bez celu w poszukiwaniu jakiegoś spożywczego, zatrzymałam się i spojrzałam na kobietę, która z zacięciem wycierała ladę.

- Em. Przepraszam... - zwróciłam jej uwagę. Trochę mi się zrobiło dziwnie, kiedy spojrzała na mnie z tym swoim uśmiechem, ale przez opuszczenie wzroku jakoś udało mi się to wytrzymać. - Gdzie tu jest najbliższy sklep...? - spytałam, z dziwnie ściśniętym gardłem.
- Praktycznie za rogiem. - usłyszałam. - Jak wyjdziesz, skręcasz w lewo za piekarnię i na pewno zauważysz.
- Dziękuję bardzo. - kiwnęłam głową.
- Nie ma sprawy, robaczku. - uśmiechnęła się w odpowiedzi.

Gdy tylko wyszłam, od razu uderzyło mnie chłodne powietrze. Ruszyłam więc szybkim krokiem w stronę, którą wskazała mi tamta kobieta. Byłam jednak tak zaaferowana rozglądaniem się wokoło, żeby nie przegapić tego sklepu, że kompletnie nie zauważyłam osoby, która szła z naprzeciwka. Więc gwałtownie na nią wpadłam. I już miałam się kajać przed nieznajomym, kiedy podniosłam swe zielone oczy i ujrzałam Quinn, która uśmiechała się szeroko.

- Cześć. - powitała mnie tym swoim dziewczyńskim, wysokim głosikiem.
- Hm, hej. - odparłam speszonym tonem. Byłam pewna, że za chwilę zacznie mi wytykać moje wczorajsze upokorzenie, że zacznie mnie wyśmiewać, naigrywać się, wywyższać. Lecz nic takiego się nie stało, co właściwie nieco mnie zdumiało.
- Jak kolano? - spytała jedynie z wyraźną troską w głosie. Nie wyczułam nuty ironii czy drwiny. Żadnych głupich żartów nawiązujących do wczorajszego popołudnia. Tylko jedno troskliwe pytanie, przez które poczułam się poniekąd pewniej.
- Jest, na miejscu. Działa jak należy. - zaprezentowałam poprawne funkcjonowanie mojej dolnej kończyny poprzez zrobienie niewielkiego kroku. Quinn w odpowiedzi uśmiechnęła się promiennie, chociaż generalnie nie wiem czemu.
- Zakupy o tej porze? - skinęła głową na brązową torbę, którą dzierżyłam przed sobą.
- Tak. Miałam zamiar zrobić śniadanie w ramach prze... - spojrzałam na nią niepewnie, urywając w pół słowa. Zapomniałam się. Po prostu puściłam w niepamięć fakt, że stoję na środku chodnika z właściwie obcą mi osobą. Powinnam niepewnie spuścić wzrok i jedynie potakiwać głową, a nie nazbyt się rozgadywać. - Zresztą nieważne. - machnęłam ręką, przez co o mały włos nie wysypałam zakupów. Na szczęście szybko udało mi się uratować sytuację. - A ty? Nie za wcześnie na spacer?
- Chciałabym. - uśmiechnęła się krzywo. - Niestety, szkoła.

Zmarszczyłam brwi. No tak, przecież miała na sobie granatowy biało-brązowy plecak w kwiatki, idealnie komponujący się z brązową spódniczką z falbankami i białą, obcisłą koszulką.

Ale co szkoła ma do weekendu...?

- W sobotę? - zdziwiłam się szczerze, marszcząc poważnie brwi.
- Wymysł wychowawczyni. - Quinn westchnęła ciężko i przewróciła oczami. W pewien sposób nawet mnie to rozbawiło... - Ostatnio trochę się nam uciekło i musimy to nadrobić... - wzruszyła ramionami, a jej wzrok niespodziewanie skupił się na czymś za mną. - Cholera, autobus! - pisnęła głośno, że o mało co nie pękły mi bębenki. Dyskretnie pomasowałam miejsce obok ucha. - Zgadamy się potem, okej? - rzuciła tylko i wyrwała biegiem za zielonym autobusem, który właśnie skręcał w jakąś ulicę. Nie zdążyłam nawet pomyśleć o odpowiedzi, a blondynka już zniknęła mi z oczu.

I ja ruszyłam w obranym wcześniej kierunku. Uśmiechnęłam się pod nosem, bowiem byłam z siebie cholernie dumna. Udało mi się odbyć trwającą dłużej niż jedną minutę rozmowę z właściwie nieznaną mi osobą, w czasie której ani razu nie popełniłam żadnej gafy. Zachowywałam się jak normalna ludzka osoba. A przynajmniej tak mi się wydawało. Czyżbym może zaczynała otwierać się na ludzi?

Poczułam się dziwnie lekko z tą myślą. A gdy zauważyłam zielony sklepik na końcu ulicy, ruszyłam ku niemu z nieznaną mi dotąd pewnością. Jakby, fakt, że będę musiała z kimś tam rozmawiał, w ogóle nie miał znaczenia.

- Miłego dnia! - kiedy podchodziłam do drzwi wejściowych sklepiku, znikąd usłyszałam jakiś chrapliwy głos, a potem nagle drzwi mignęły mi przed nosem. Dosłownie centymetr, a właśnie walczyłabym z krwotokiem i puchnącą twarzą.

No czy nie widać, że właśnie szłam...?

- Oh, sorry. - właściciel głosu zwrócił się do mnie i spojrzał na mnie z roztargnieniem. Zarumieniłam się w odpowiedzi i szybko odwróciłam wzrok. A kiedy już odważyłam się go podnieść, chłopak już zbierał się do odejścia. - Żyjesz, prawda? - spytał niedbale.

Jedyne, na co było mnie stać to kiwnięcie głową.

- To dobrze. - nieznajomy rzucił tylko i ruszył biegiem w kierunku, z którego przyszłam. Jedyne co mi się rzuciło w oko to jego brązowe loki i plecak przewieszony przez ramię. Mogłam więc wnioskować, że on spieszył się na ten sam autobus co i Quinn. I jakoś tak poczułam się lepiej z myślą, że miał marne szanse, żeby go złapać.

Nie to, żeby coś, ale mógł mnie jednak nie trącać...

Pokręciłam głową, żeby wyrzucić z głowy nieprzyjemny incydent i powoli weszłam do sklepu.

- Wszystko w porządku? - kobieta za ladą spojrzała na mnie z troską, uważnie lustrując mnie spojrzeniem. Poczułam się dziwnie, więc natychmiast odwróciłam wzrok, uśmiechając się niepewnie.
- Um, tak. - lekko kiwnęłam głową, powoli podchodząc do lady. - Wszystko gra. - zapewniłam.
- Zawsze tu tak wpada na ostatnią chwilę i potem goni za autobusem... - kobieta pokręciła tylko głową i rzuciła nieprzyjemnym spojrzeniem na drzwi. - Przepraszam za niego. - kiedy znów spojrzała na mnie, uśmiechnęła się szeroko.
- Nie ma sprawy. - delikatnie odwzajemniłam gest, nie wiedząc co mogłabym powiedzieć więcej. I jak się zachować, więc tylko zaciskałam pięść na siatce z zakupami.
- Co podać? - usłyszałam po chwili, ku niesamowitej uldze. Tutaj przynajmniej wiedziałam jaka jest moja rola. I unosząc pewnie wzrok, szybko złożyłam zamówienie.

*

Do domu weszłam w o wiele lepszym nastroju, niż gdy wyszłam. Alisson i tata wciąż spali, a więc mogłam kontynuować tę moją niespodziankę.

Położyłam torbę z pieczywem na orzechowym blacie ciemnoszarej szafki kuchennej i poczęłam przygotowywać wykwintne śniadanko. Oczywiście w ramach zdolności szesnastoletniej dziewczyny ograniczonej zapasami, w które zdążyłam się zaopatrzyć.

Całe szczęście nie odziedziczyłam zdolności kucharskich po mamie. Ona potrafiła przypalić wodę, zepsuć nawet najzwyklejsze parówki, bądź upiec ciastko, które zazwyczaj robi się "na zimno". Tak, to się dopiero nazywa talent... Nie byłam rzecz jasna jakimś tam mistrzem patelni, garnka, łyżki, noża czy widelca, jakkolwiek to się nazywa. Ale poradzę sobie z przygotowaniem potrawy, która będzie mniej-więcej jadalna i po zjedzeniu której nikt nie wyląduje na ostrym dyżurze.

Tak więc na chwilę obecną udało mi się zrobić sporą ilość jajecznicy na pomidorach, usmażyć trochę bekonu, za który mój ojciec oddałby wszystko, zrobić kilka kolorowych kanapek, stawiając bardziej na zestawienia kolorystyczne, niż smakowe i wycisnąć trochę soku z pomarańczy i zaparzyć kawę. To wszystko bez krwi, bez uciętych palców, bez rozległych poparzeń. W dodatku udało mi się z tym wszystkim uwinąć przed wstaniem Alisson i taty. Bowiem gdy zeszli już do kuchni, ja zdążyłam już nawet posprzątać ten mały burdelik, jaki narobiłam przez przygotowania.

- Łaaaaaał. - Alisson szczerze się zdziwiła, przekraczając próg kuchni. Wydawało się, jakby wstała dosłownie przed chwilą. Jej brązowe włosy były w kompletnym nieładzie, na prawym policzku widniał odcisk poduszki, oczy były półprzymknięte. Zresztą odziana była jedynie w krótki, satynowy szlafrok beżowej barwy, spod którego wystawała brązowa falbanka koszuli nocnej. Skrzywiłam się nieznacznie na ten widok. W tym... czymś spała obok mojego taty. Mógł spokojnie ją obmacywać i.... FUJ! Nawet nie chciałam o tym myśleć. - Chciałam się tylko napić wody, ale skoro tak... zostanę na dłużej. - wielce uradowana usiadła za stołem, na którym wszystko było elegancko ustawione. Siadając po turecku na krześle, posłałam jej uśmiech w odpowiedzi, starając się nie wgapiać w jej brzuch. Ale chociaż silnie się starałam, mój wzrok jakoś automatycznie wędrował w rejony jej brzucha, żeby upewnić się w wiadomej rzeczy. Ale niestety, jak na razie nic nie było widać. Musiałam więc jak najdłużej udawać, że o niczym nie wiem. I było mi z tym jakoś dziwnie.

- Sama to wszystko zrobiłaś? - Alisson spojrzała na mnie z radosnymi chochlikami w oczach, zabierając z talerza jedną z kanapek. Natychmiastowo utopiła w niej zęby. - Mmmmm, pycha.
- Tak, wstałam dosyć wcześnie i....
- Czuję kawę! - w pół słowa przerwał mi głos taty, dobiegający z korytarza. Po chwili on cały, świeży, pachnący po porannym prysznicu i ubrany już w garnitur, wparował do kuchni. Na widok zastawionego stołu wytrzeszczył tylko oczy.
- Dobra, czarownice... skąd to się wzięło.? - zmrużył te swoje niebieskie narządy wzroku i popatrzył na nas obie podejrzliwie.

Zaśmiałam się cicho, bo w zasadzie było to zabawne. I chyba pierwszy raz widziałam tatę, który się wydurnia.

- Nie narzekaj. - Alisson wstała od stołu, zgarniając po drodze jedną z kanapek, kładąc na nią jeszcze pokaźny stos bekonu. - Spróbuj. - wcisnęła mu ową poprawioną kanapkę wprost do ust.
- Tak, mhm... - uśmiechnął się szeroko, przeżuwając jednocześnie potężną część kanapki. - Louise, zdecydowanie nie powinnaś tego wszystkiego robić. - powiedział poważnie, siadając za stołem, idąc w ślady Alisson. Nalał sobie kawy do czerwonego kubka i głęboko zaciągnął się jej zapachem.
- Dlaczego? - zmarszczyłam brwi. Coś źle zrobiłam, naruszyłam jakieś zasady panujące w tym domu?
- W życiu nikt nie przygotował mi takiego śniadania...
- No co ty nie powiesz! - Alisson przerwała mu, patrząc na niego krzywo.
- ... i teraz takie zwykłe śniadanie mi już nie wystarczy. - puścił jej uwagę mimo uszu, przez co zabawnie zmarszczyła nos. - I to wszystko twoja wina. - pogroził mi palcem.
- Nie, spoko. - uśmiechnęłam się i jednocześnie odetchnęłam z ulgą. - Mogę robić śniadania. Powiedzmy, że to będzie jeden z moich domowych obowiązków.
- Uważaj, bo się przyzwyczaję. A jak pojedziesz... - kątem oka spojrzał na Alisson, która właśnie popijała sok pomarańczowy z dużej szklanki i dokończył szeptem - ...trudno mi się będzie przestawić na szybką kawę i kawałek czerstwej bułki w drodze do auta.
- Wszystko słyszałam - mruknęła Alisson spokojnie, stawiając pustą już szklankę na stole. - Grabisz sobie, mój drogi. Poważnie sobie grabisz. - powiedziała to z taką powagą w głosie, że po prostu nie mogłam się nie roześmiać. Ojciec również.
- Dobra, skowronki. - westchnął po chwili, zerkając na swój szwajcarski, cholernie drogi zegarek, który i tak tylko odmierzał upływający czas. No dobra, był też wodoodporny. - ...muszę uciekać. - wstał od stołu, dopijając kawę. Cmoknął Alisson w policzek, przechodząc obok mnie zmierzwił moje i tak nierozczesane włosy, a następnie w otchłani korytarza. - Luluś, masz może jakąś ważną randkę po południu? - jego głowa niespodziewanie wychyliła się zza drzwi. Aż zachłysnęłam się herbatą, którą właśnie popijałam.

Że jaka randka...?

- Co? - pisnęłam, patrząc na tatę ze zmarszczonymi brwiami.
- Pytam czysto orientacyjnie. - wyszczerzył się tylko, widząc moje zdezorientowanie. Dziwnie mi się to nie spodobało... - Nie chcę ci się wpychać w plany. - dodał, z wyraźnym podtekstem. Ale czy ja dałam komukolwiek do zrozumienia, że potrafię się z kimś umawiać...? Zanim jednak zdążyłam jakoś się obronić, tata pociągnął swój wywód dalej. - Pomyślałem, że może dobrze by ci było pokazać trasę do szkoły, żebyś mi się gdzieś po drodze nie zgubiła.
- Dobry pomysł. - kiwnęłam głową, starając się nawet uśmiechnąć. O takich rzeczach mogłam nawet rozmawiać.
- To do popołudnia - tata odwzajemnił gest, po czym całkiem zniknął mi z oczu. Po chwili rozległo się trzaśnięcie drzwiami. Przez okno widziałam jak wchodzi do garażu, a po chwili wyjeżdża z niego tym swoim srebrnym volvo.

Sięgnęłam po jedyną kanapkę, jaka została i w głębokim zamyśleniu zaczęłam ją spożywać. To przed chwilą było takie zabawne, takie sympatyczne, takie rodzinne i takie... dziwne. Przekomarzania przy śniadaniu, pożegnania, życzenie sobie miłego dnia było dla mnie czymś nowym. W domu nie było chyba jeszcze dnia, bym z mamą zjadła wspólne śniadanie. Jak wspomniałam, była śpiochem. Wstawała w momencie, gdy ja już dawno dreptałam na przystanek autobusowy. Także rano w ogóle się nie widziałyśmy. Te wszystkie sceny, które się przed chwilą rozegrały były dla mnie kompletną nowością. I czułam się z tego powodu potwornie głupio, bo... bo cóż, chciałam tak zawsze.

***

PS: Osobo, Która Na Pewno Wiesz, Że O Tobie Mówię, czy wywiązałam się z zadania i mogę przestać już tak słodzić...? :)