don't let me go.

Przepraszam za to, ale... No cóż, z dobrym humorem już dawno się widziałam. Znowu naczytałam się historii, gdzie Harry ma dziewczynę (nie mam pojęcia po co), więc musiałam się odstresować. Larrym. To moje pierwsze zmierzenie z historią tego typu, więc proszę o wyrozumiałość. I nie przedłużając, zapraszam do czytania.

~♥~

Na potrzeby opowiadania One Direction nie istnieje, wszystko osadzone jest w alternatywnej rzeczywistości.

#im yours

- Lou.? - gwałtownie zatrzymałem się w progu, widząc chłopaka w skupieniu pakującego swoje ciuchy do walizki. Nie rozumiałem skąd pakowanie, skąd pośpiech i skąd jego przygnębiona mina. - Co ty robisz.?

- Pakuję się. - Louis odparł chłodno, nawet na mnie nie patrząc.

- Ale po co.? - jego zachowanie obudziło jakiś dziwny ścisk w moim żołądku. Podszedłem kilka kroków do chłopaka, zatrzymując się w odpowiedniej odległości. - Stało się coś.?

- Nic się nie stało. - westchnął ciężko, opierając dłonie na brzegach walizki. - Ja po prostu... - pochylił głowę, ściszając głos niemalże do szeptu. Zrozumiałem.

- Lou... - wymknęło mi się, gdy uderzony jego zachowaniem cofnąłem się o kilka kroków.

- Miałem nadzieję, że uwinę się z tym zanim wrócisz. - chłopak podniósł wzrok, patrząc na mnie smutno, po czym bezradnie wzruszył ramionami. Zabolało jeszcze bardziej.

- Chciałeś się wymknąć.? - wydusiłem cicho, pomimo wielkiej guli w gardle. - Tak po prostu spakować się, wyjść i nigdy tu nie wrócić, tak.? Zostawić mnie.? - patrzyłem na jego twarz, która zaczęła mi się rozmazywać od napływających do oczu łez. - ...do niej.?

- Przepraszam. - głos Lou przepełniony był skruchą. Ale kiedy spojrzał na mnie, w jego oczach dotąd przypominających barwą płynne srebro, teraz dopatrzyłem się tylko zimnego lodu.

- Nie przepraszaj, do cholery.! - podniosłem głos, uderzając dłonią w powietrze. - Obiecałeś mi. Obiecałeś mi, kurwa.!

- Harry, uspokój się... - zaczął spokojnym tonem, próbując złapać mnie za ramię.

- Nie dotykaj mnie.! - natychmiast cofnąłem się o kilka kroków, patrząc na niego z uwagą. On nie mógł odwzajemnić spojrzenia. - W czym ja jestem gorszy, co.?! - wybuchłem. - No w czym.?! Że jestem facetem, tak.?! Moja miłość jest zła.?!

- Nie rozumiesz... - pokręcił głową, patrząc na mnie bezradnie.

- To mi to cholera wytłumacz.! - krzyknąłem, gwałtownym ruchem ocierając łzy z policzków. - No proszę, powiedz mi. - założyłem ręce na piersi, oczekując wyjaśnień. Ale jego mina mówiła wszystko. - Ahaa, czyli, że to dlatego, że ludzie na ulicy krzywo się na ciebie patrzą, tak.? Sąsiadki nie mówią ci "dzień dobry".?! - znowu zacząłem wrzeszczeć, oczekując jakiejś reakcji z jego strony. Ale on tylko stał zgarbiony, bojąc się nawet na mnie spojrzeć. - Jesteś tchórzem, Lou. Pieprzonym tchórzem.

- Przestań.! - chłopak krzyknął niespodziewanie nawet dla siebie, po czym natychmiast ściszył głos. - Nie rozumiesz.? - spojrzał na mnie uważnie. A lód w jego oczach nabrał na sile. - Ludzie się zmieniają. Ja się zmieniłem.

- Czyli co.? - wydukałem, czując jak kolejne łzy spływające po policzkach jednocześnie blokują moje gardło. - Tak po prostu sobie pójdziesz.? - spytałem, chociaż każde wypowiadane słowo było jak nóż prosto w serce. - Zostawisz mnie tu.? - wyszeptałem ostatecznie, oczekując z jego strony odpowiedzi.

Ale nie potrzebowałem słów, by uzyskać jego potwierdzenie.

- Żegnaj, Harry. - usłyszałem jedynie na pożegnanie. Nie miałem nawet siły, by mu odpowiedzieć.

#talking to the moon

Lodowate, lutowe powietrze wdzierało się pod mój płaszcz, powodując drżenie na całym moim ciele. Gwałtownie wbiłem ręce w kieszenie, żarliwie zaciskając je w pięści i zgarbiłem się nieco, chowając twarz w szaliku. Niewiele mi to pomogło, ale postanowiłem nie zawracać. Wytrzymałem większość dnia, wytrzymam i lodowaty wieczór.

Westchnąłem tylko, przez co z moich ust uniósł się obłoczek, ledwo widoczny w świetle ulicznych lamp. Ale nawet ciemność, pustki na ulicach, czy żarliwy mróz mnie nie zniechęciły. I tak nie miałem dokąd wracać.

Ze wzrokiem wbitym w popękany chodnik, niespiesznie kroczyłem przed siebie. Chociaż właściwie nie wiedziałem dokąd. Byle iść, byle się ruszać. I byle jak najdalej od domu. Bo nie miałem w nim czego szukać. Zwłaszcza dzisiaj. W walentynki. W dniu, kiedy Louis rok temu postanowił ode mnie odejść.

Nie zatrzymałem go wtedy. Byłem wściekły. Chłopak, któremu oddałem serce, nie oczekując niczego w zamian, poza odwzajemnieniem uczucia, zostawił mnie. Tak po prostu, bez ostrzeżenia. Z dnia na dzień. Zabolało gorzej, niż najokrutniejsze tortury.

Mimo wszystko miałem nadzieję, że się odezwie. Marzyłem, że któregoś dnia po prostu stanie w drzwiach mojego mieszkania i wszystko będzie jak dawniej. Dniami i nocami oczekiwałem jego telefonu z przeprosinami. Ryczałem do poduszki. Zastanawiałem się gdzie jest, co robi, czy w ogóle myśli o mnie. Ale bałem się sprawdzić. Bałem wykonać pierwszy krok. A kiedy już się odważyłem, okazało się, że zmienił numer. Odciął się. Po prostu odciął się ode mnie. Jakbym był w jego życiu jedynie nic nieznaczącym epizodem.

Wtuliłem twarz w szalik, czując napływające do oczu łzy. Cholerny sentyment. Ale nie mogłem się oszukiwać. Brakowało mi go. Cholernie mi go brakowało. Potrafiłem całe dnie spędzać na wspomnieniach naszych wspólnych chwil, oglądania zdjęć. Nocą, w pokoju oświetlonym jedynie blaskiem gwiazd słuchałem naszych płyt i wtulałem się w jedyny sweter, jaki u mnie zostawił. Tęskniłem. I nie miałem pojęcia jak mógłbym go odzyskać.

Tak, nadal go kochałem. Nawet, jeśli wiedziałem, że potraktował mnie jak śmiecia. Jak nic nie wartą zabaweczkę. Igrał z tym, że mi na nim zależy, że skoczyłbym za nim w ogień, że poświęciłbym wszystko za krótką chwilę z nim. Pobawił się mną przez kilka chwil, a jak mu się znudziło postanowił zmienić otoczenie. Na to bardziej akceptowane przez społeczeństwo.

Tak, Lou nigdy nie przyznał się przed światem, że był w stanie związać się z facetem. Widziałem jego grymasy, gdy przechadzając się razem ludzie patrzyli na nas krzywo. Wiedziałem, że jest mu z tym ciężko. Mi też było. Ale miałem przy sobie Lou. Jedynego człowieka, przy którym swobodnie mogłem być sobą. Który mnie wspierał. Płakał ze mną, gdy było mi smutno, rozśmieszał, gdy miałem dołek, pocieszał, gdy coś sknociłem, doradzał, gdy miałem problem. Był. I miałem wrażenie, że mu na mnie zależy.

Co i tak okazało się jedynie nic nie znaczącym złudzeniem. Które niestety wciąż we mnie żyło. I cholernie bolało.

#give me love

Przystanąłem przed przejściem dla pieszych, rozglądając się na boki. Jak przystało na mroźny wieczór, ulica świeciła pustkami. Pewnie ruszyłem dalej, pozostawiając za sobą głuche odgłosy kroków. Pokręciłem głową, próbując poszukać jakiegoś śladu życia w mieście, po czym dostrzegłem wejście do kawiarni, które właśnie się uchyliło. Para, która opuszczała lokal przykuła moją uwagę.

Ona wysoka, szczupła, całkiem ładna, modnie ubrana. Poruszała się z gracją, przytulając się do ramienia swojego chłopaka. On...

Louis.

Każda komórka mojego ciała zamarła gwałtownie, zmuszając mnie do zatrzymania się. Nie byłem w stanie dalej pójść. Tylko patrzyłem zahipnotyzowany na tą dobrze znaną mi sylwetkę, oddalającą się ode mnie z każdym krokiem. I wtuloną w dziewczynę. Obserwowałem jego uśmiechy skierowane do dziewczyny, ruchy warg, gdy mówił coś, co ze względu na odległość ciężko było mi usłyszeć, charakterystycznie stawiane kroki.

Niewiele się zmienił. Nadal emanował beztroską. Tym swoim charakterystycznym stylem wiecznego dzieciaka. Energią. I czymś nieokreślonym, co spowodowało bolesne ukłucie w sercu. Przypominając, że to wszystko, co w nim tak bardzo kochałem, mogę już tylko wspominać. Nie był już mój.

Nawet nie zauważyłem, że nadal stoję na środku ulicy. Dopiero głośny pisk hamowania wrócił mnie do rzeczywistości. Widziałem jak Louis odwrócił się, zaalarmowany gwałtownym hałasem. Widziałem szok na jego twarzy. Ale było już za późno.

Uderzenie.

Ból.

Ciemność.

Ostatni oddech.

- Żegnaj, Lou. - wyszeptałem ostatkiem sił, odpływając w mrok.